Του Μάκη Μπαλαούρα
Πολύ γουστάρω να ρίξω ένα χαστούκι στον Μπους και μια σφαλιάρα στον Μπλερ. Χαίρομαι που Ιρακινοί ξεσηκώνονται, που οι Αφγανοί τους βάζουν τρικλοποδιές και οι Ισπανοί φωτιά στα μπατζάκια τους.
Είμαι ιδεολογικά, πολιτικά και συναισθηματικά εναντίον του ιμπεριαλισμού και της νέας τάξης πραγμάτων, όπως άλλωστε είναι και όλοι οι αριστεροί. Γιατί πως αλλιώς θα είμαστε αριστεροί, αν δεν είμαστε αντιιμπεριαλιστές;
Ας πάμε στο σχέδιο Ανάν για να μετρήσουμε τα γράδα του αντιιμπεριαλισμού μας. Λένε πολλοί αριστεροί στον χώρο του ΣΥΝ, το ΚΚΕ και αρκετές δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, ότι το σχέδιο ετοιμάστηκε στην Ουάσιγκτον και στο Λονδίνο. Ότι ο Ανάν απλώς έβαλε την υπογραφή του. Ας πούμε ότι έχουν δίκιο ότι ο Ανάν είναι υπάλληλος τους, αν και σε ορισμένες περιπτώσεις, ειδικά στον πόλεμο του Ιράκ, δεν συμπεριφέρθηκε καθωσπρέπει τους εργοδότες του.
Το πρώτο ερώτημα που γεννιέται, είναι αν αφαιρούσαμε το αποτρόπαιο ιμπεριαλιστικό περιβάλλον και είχαμε τη θέληση να διαπραγματευθούμε εμείς, μόνο εμείς, τα εμπλεκόμενα μέρη, δηλαδή οι Ελληνοκύπριοι, οι Τουρκοκύπριοι, οι Ελλαδίτες και οι Τούρκοι, πόσο διαφορετική θα ήταν μια συμφωνία επίλυσης; Τα εμπλεκόμενα μέρη -εμείς δηλαδή- δεν θα έπαιρναν υπόψη τους τον συσχετισμό δυνάμεων στο νησί, με τους 45.000 στρατιώτες, με το 35% του εδάφους στα χέρια των Τούρκων στρατηγών και του φερέφωνού τους τον Ντενκτάς και με την ιστορικότητα και τους συμβολισμούς που ανάγονται στο 1963 και κορυφώνονται 1974;
Είναι προφανές ότι πολύ λίγες αλλαγές θα μπορούσαμε να επιφέρουμε. Άλλωστε και πριν από τη σημερινή εποχή της νέας τάξης πραγμάτων, τότε που υπήρχε η κραταιά Σοβιετική Ένωση, οι «σοσιαλιστικές» χώρες και οι Αδέσμευτοι, τότε έγινε το πραξικόπημα και η εισβολή και για μια ολόκληρη εικοσαετία η Κύπρος ήταν ντε φάκτο διχοτομημένη και με το όπλο παρά πόδα, με πράσινες και κόκκινες γραμμές.
Το δεύτερο ερώτημα είναι γιατί οι διαπρύσιοι κήρυκες του ΟΧΙ, σπανίως αναφέρονται στην ύπαρξη των Τουρκοκυπρίων. Συνήθως μιλούν για Κύπριους και Τούρκους. Αφαιρούν δηλαδή από την συλλογιστική τους, ένα ολόκληρο λαό που έχει τάξεις και πολλούς (πάνω από 60%) αριστερούς που έδειξαν στον στρατό του Αττίλα και στο στρατοκρατικό καθεστώς του Ντενκτάς, τον πόθο και το πάθος τους να δοκιμάσουν να συμβιώσουν ξανά μαζί σε ένα νέο περιβάλλον, αυτό της ΕΕ που, αν και προβληματικό σε πολλά ζητήματα, τουλάχιστον ανεκτικό, που το επίδικο δε θα ‘ναι ο εθνικός ανταγωνισμός, αλλά η ταξική σύγκρουση.
Είναι προφανές ότι δεν θα μπορούμε παρά να υπάρξει συμβιβασμός. «Οδυνηρός συμβιβασμός», όπως είχε πει το ΑΚΕΛ από το πρώτο σχέδιο Ανάν.
Προχθές ο Δ. Χριστόφιας δήλωσε στην Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΛ: «Μέσα στις συνθήκες της νέας τάξης είναι αναπόφευκτο το σχέδιο να έχει στοιχεία συμβιβασμού με τον ιμπεριαλισμό. Βέβαια μπορούμε να επιλέξουμε την οδό του ασυμβίβαστου αγώνα, που φαινομενικά είναι η πλέον επαναστατική. Φαινομενικά, όμως, γιατί αυτός ο ασυμβίβαστος αγώνας θα έχει ως αποτέλεσμα να παγιώνεται η διχοτόμηση. Πρέπει να διερωτηθούμε πως θα είναι η Κύπρος αν περάσουν ακόμα μερικές δεκαετίες με άλυτο το Κυπριακό».
Είναι γνωστό ότι το ΑΚΕΛ έχει μεγάλη εμπειρία και προφανώς γνωρίζει ιστορία και την αξιολογεί. Τα στελέχη του μας θυμίζουν την συνθήκη έντονου συμβιβασμού του Μπρεστ-Λιτόφσκ που αναγκάστηκε τότε να υπογράψει ο Λένιν, προκειμένου να βρει χρόνο να διαμορφώσει τον ευνοϊκό συσχετισμό δυνάμεων. Και αυτός ο συσχετισμός, εν δυνάμει υπάρχει στην Κύπρο. Και είναι εξαιρετικά ισχυρός.
Η ελληνοκυπριακή και η τουρκοκυπριακή Αριστερά μπορούν να καθορίσουν την τύχη της Κύπρου, ως Κυπριακή Αριστερά πια.
