Του Μάκη Μπαλαούρα
Τα σημεία της τρομοκράτησης του ελληνικού λαού αφού την πήρε από τον Σαμαρά, τον Γεωργιάδη, τον Γιούγκερ και τους άλλους δημοκράτες-υπεύθυνους – σωτήρες, μαζί με έντυπα-ναυαρχίδες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, τη σήκωσε, ακόμα πιο ψηλά ο Γιάννης Στουρνάρας. Τόσο ψηλά, τόσο δυνατά, τόσο περήφανα, ωσάν τον στρατιώτη στο Ραϊχσταγκ, όταν οι Ρώσοι κατάλαβαν το κατεστραμμένο Βερολίνο. Κατεστραμμένη και η Αθήνα από τους κακούς, αν έρθουν στην εξουσία. Υπάρχει όμως μια διαφορά. Ο Ρώσος ήταν ένας απλός στρατιώτης, ο Γ. Στουρνάρας κατέχει τη θέση του Στρατάρχη, εξ απονομής. Είναι Διοικητής, επικεφαλής της Τράπεζας της Ελλάδος, τη Κεντρική Τράπεζα της χώρας, ως εκ τούτου μέλος του Δ.Σ. της πανίσχυρης Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, όπου επικεφαλής είναι ο Μάριο Ντράγκι.
Ένα πανίσχυρο όργανο, με διορισμένους ανθρώπους, που αφού διορίζονται δε δίνουν πουθενά λογαριασμό, ούτε καν ελέγχονται στοιχειωδώς από τα εκλεγμένα σώματα, όπως το Ευρωκοινοβούλιο και τα εθνικά κοινοβούλια. Παρενθετικά να πούμε ότι ο Μ. Ντράγκι βλέποντας ότι με το τζιχαντισμό του φιλελευθερισμού, το καράβι Ευρώπη θα βυθιστεί ακόμα περισσότερο, έβαλε λίγο νερό στο νεοφιλελεύθερο κρασί του. Σε αντίθεση με τον ανεκδιήγητο Ζαν Κλοντ Τρισέ, με τον οποίον είχα, κυριολεκτικά, σκοτωθεί για την ελληνική και κατ’ επέκταση σοβούσα ευρωπαϊκή κρίση («Ελευθεροτυπία», 3 Ιουλίου 2010 με τον τίτλο «Ο άνθρωπος που εξόργισε τον Τρισέ).
Δε μπορεί κανείς να ξέρει τι κάνει ο Γ. Στουρνάρας στις συνεδριάσεις της ΕΚΤ. Συντάσσεται με τα ανοίγματα του Ντράγκι ή παίρνει το μέρος της δογματικά νεοφιλελεύθερης Bundesbank.
Οι Διοικητές της Τράπεζας της Ελλάδος
Ως υπάλληλος και ως πρόεδρος και μέλος στο Δ.Σ. των Υπαλλήλων της Τ.Ε γνώρισα πολύ καλά όλους τους Διοικητές της. Από τον Δ. Χαλικιά, τον Τ. Χριστοδούλου, έως τον Παπαδήμο, Γκαργκάνα και Προβόπουλο. Επίσης από τη θέση μου στο Γενικό Συμβούλιο, το ανώτερο όργανο της Τράπεζας, ως εκπρόσωπος των εργαζομένων (προς άρση παρεξηγήσεων, την αποζημίωσή μου την κατέθετα στο Απεργιακό Ταμείο του Συλλόγου μας), γνώρισα την ολοένα διολισθούμενη οικονομική σκέψη τους, από κεϋνσιανή σε νεοφιλελεύθερη…
Τον Γιάννη Στουρνάρα, πρώτη φορά τον συνάντησα στο εστιατόριο του LSE και οι δύο μεταπτυχιακοί, εγώ τελειώνοντας και αυτός αρχίζοντας. Ήταν ένας χαμηλών τόνων νέος, οργανωμένος στην ΚΝΕ, αλλά χωρίς ιδιαίτερο φανατισμό. Περισσότερο τον γνώρισα ως εργαζόμενοι στη Διεύθυνση Μελετών όταν επί Δ. Χαλικιά προσελήφθηκε ως σύμβουλος. Ικανός και προσηνής, ευχάριστος στις συζητήσεις.
Πολύ συχνά πρόβαλε την αγωνιστική-αριστερή, ΕΑΜίτικη καταγωγή του πατέρα του με υπερηφάνεια. Έκτοτε χαθήκαμε. Έγινε πρόεδρος της Εμπορικής Τράπεζας, αργότερα του σημαντικού κυβερνητικού οργάνου του Συμβουλίου Οικονομιών Εμπειρογνωμόνων και τέλος γενικός διευθυντής του ΙΟΒΕ, του κέντρου ερευνών του ΣΕΒ. Όταν έγινε υπουργός Οικονομικών στη συγκυβέρνηση εφάρμοσε με ιδιαίτερη ζέση τις μνημονιακές απαιτήσεις. Η κυνική ρήση του «περί όνου σκιάς» όταν δημιουργήθηκαν εντονότατες αντιδράσεις και μεγάλες κινητοποιήσεις των συνδικάτων για την περιστολή των εργασιακών δικαιωμάτων, έδειξε όχι μόνο τον νεοφιλελεύθερο οίστρο του αλλά και τον απροκάλυπτο κυνισμό του.
Στους συνεργάτες του έλεγε πως στις διαπραγματεύσεις πρέπει να κρατούν ευλύγιστη στάση, επικαλούμενος συχνά τον στίχο του Σοφοκλή στην Αντιγόνη, όπου ο γιος του Κρέοντα, Αίμονας έλεγε «Όσα δέντρα στην ορμή του χειμάρρου λυγίζουν τους κορμούς τους δεν τσακίζονται. Όσα, όμως αντιστέκονται, ξεριζώνονται»…!
Τις πρώτες μέρες ως Διοικητής στην Τ.Ε έδειξε ένα λίαν δημοκρατικό πρόσωπο. Απαίτησε στις συναντήσεις διαπραγμάτευσης με τον ίδιο και με τα εντεταλμένα στελέχη να παρίστανται όλα τα μέλη του Δ.Σ του Συλλόγου Υπαλλήλων. Δεν πέρασαν όμως μερικές μέρες και άλλαξε τροπάριο. Τα κανονίζει με την, ακόμα ισχυρή, ΠΑΣΚΕ, για τα συλλογικά ζητήματα των υπαλλήλων, παίρνοντας ανταλλάγματα την εργασιακή ειρήνη ή πρόσληψη στρατού ειδικών συμβούλων.
Τις παραμονές των εκλογών του 2011, τότε που το φάντασμα του ΣΥΡΙΖΑ πλανιόταν στον αέρα της Ευρώπης, δημιουργώντας μια σχεδιασμένη τρομοκρατική επίθεση με όσα μέσα διέθεταν, από εφημερίδες και ηλεκτρονικά μέσα, έως δηλώσεις ανώτατων στελεχών κυβερνητικών και της ΕΕ, ο τότε Διοικητής Γ. Προβόπουλος, αν και τοποθετημένος στη ΝΔ κράτησε αποστάσεις από το αχαλίνωτο κρεσέντο φόβου. Μιλούσε για συνέχεια των μεταρρυθμίσεων και ενημέρωνε τους πολιτικούς αρχηγούς για τα προβλήματα της οικονομίας, όπως για τη ρευστότητα.
Στουρνάρας ως ελληνική Bild
Αντίθετα, ο Γ. Στουρνάρας μίλησε όπως η κίτρινη κυβερνητική εφημερίδα «Bild», αυτή που δημοσίευσε στα ελληνικά στις προηγούμενες εκλογές, πρωτοσέλιδο τρομοκρατικό μήνυμα, πως θα γινόταν η συντέλεια της Ευρώπης αν κέρδιζε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο υπεύθυνος, για τη σταθερότητα του χρηματοπιστωτικού συστήματος κεντρικός τραπεζίτης, συντάχθηκε, υπερθεματίζοντας τον Σαμαρά και τον Γεωργιάδη για κρίση ρευστότητας και για αδειανά ΑΤΜ. Είναι αυτό που ονομάζεται «αυτοεκπληρούμενη προφητεία». Δηλαδή προειδοποιεί για κάτι κακό που έρχεται, το οποίο έχει ο ίδιος προκαλέσει.
Γιατί συντάχτηκε ο Διοικητής της Τ.Ε με τους πιο ακραίους πυρπολητές της δημοκρατικής έκφρασης του ελληνικού λαού; Είτε ενήργησε ως ούλτρα νεοφιλελεύθερος, είτε θέλησε να ανταποδώσει στον πρωθυπουργό το διορισμό του, είτε για να θέσει υποθήκη αξιοποίησής του στο μέγιστο αξίωμα του πρωθυπουργού, προς το κλονιζόμενο πολιτικό σύστημα. Ο Στουρνάρας καλύπτεται πίσω από την πιο αντιδημοκρατική ρύθμιση της Συνθήκης Μάαστριχτ, που προβλέπει την απόλυτη ανεξαρτησία των Κεντρικών Τραπεζών και των μελών των διοικητών τους.
Υπάρχουν, όμως παραδείγματα, έστω και λίγα, όπως του Αντόνιο Φάτσιο της Banca D’ Italia ή του περιβόητου Γιαννίκου Δημητριάδη της Κύπρου, που έστω και αργά εξαναγκάστηκε σε παραίτηση…
Άλλωστε υπάρχουν και οι υπάλληλοι της τράπεζας που μπορεί, μέσα σ’ ένα άλλο πολιτικό τοπίο να πάρουν την πρωτοβουλία των κινήσεων…
*από την ΕΠΟΧΗ
