«Μπήκαμε σε ένα παλιό λεωφορείο, δεκαετίας του ΄50 και κατευθυνθήκαμε προς τη δεύτερη μεγάλη πόλη της Λωρίδας, 40.000 χιλιάδων κατοίκων, την Χαν Γιούνις, που σημαίνει «το Χάνι του Έλληνα». Στη διαδρομή αλλάξαμε δρομολόγιο γιατί είδαμε ένα μηχανάκι με ένα νεκρό δίπλα του, αλλά και ένα ισραηλινό τανκ, το οποίο την είχε στήσει και πυροβολούσε όποιον πέρναγε. Κάναμε όπισθεν και προσπαθήσαμε να βρούμε διέξοδο μέσα από χωράφια. Εκεί συναντήσαμε αυτοκίνητο με τρεις νεκρούς, όπως και ένα μηχανάκι, επίσης με ένα νεκρό. Σε όλη τη διαδρομή έπεφταν συνεχώς βόμβες, τις ακούγαμε, όπως βλέπαμε και αεροπλάνα.
Συνοικισμοί χωρίς φως, εικόνες πολέμου, καταστροφής, τρόμου. Ευτυχώς, ένα πιτσιρίκι μας έδωσε πληροφορίες και έτσι καταφέραμε να βγούμε από τα χωράφια. Αλλά το λεωφορείο χάλασε και μέσα στην ερημιά περιμέναμε να έρθει άλλο λεωφορείο για να μας παραλάβει. Συνεχίσαμε την πορεία μας. Ακούγαμε συνεχώς κανονιές. Ο οδηγός μας είπε ότι «αν μας σκοτώσουν θα γίνετε διάσημοι μετά θάνατο…»
Πήγαμε να κοιμηθούμε στο μεγαλύτερο κτίριο της πόλης, αλλά μετά τα μεσάνυχτα μετακινηθήκαμε γιατί υπήρχε κίνδυνος να μας χτυπήσουν. Σηκωθήκαμε άρον άρον και κοιμηθήκαμε στα πατώματα του νοσοκομείου».
Σημείωση Εποχής: Λίγη ώρα πριν φύγει η εφημερίδα για το τυπογραφείο, επικοινωνήσαμε με τον Μάκη Μπαλαούρα, όπου μας είπε ότι η αντιπροσωπεία είχε φτάσει στη Ράφα. Η κατάσταση εκεί ήταν εφιαλτική καθώς οι ισραηλινοί βομβάρδιζαν συνεχώς την πόλη. F16 τρομοκρατούσαν τον κόσμο, ενώ υπήρχε η αίσθηση ότι γινόταν σεισμός διαρκείας.”
Πηγή: epohi.gr
