Ο Μιχάλης (Παπαμιχαήλ) και ο Παναγής (Καραντινινός), είναι οι πρωταγωνιστές της επιφυλλίδας αυτής. Τους γνώρισα στο ΚΚΕ Εσωτερικού, συμπορευτήκαμε μαζί στο ΚΚΕ Εσωτερικού-Ανανεωτική Αριστερά και στην ΑΚΟΑ. Μόνοι τους επέλεξαν να γίνουν, κάτι ως θυρωροί στα γραφεία της «Εποχής». Κέρβεροι στη τάξη και καθαριότητα. Τα μεσημέρια και κυρίως τα βράδια όταν κλείναμε, καθόμαστε σε τσιμπούσια και ακούγαμε τις τραγικές αφηγήσεις για το Αντάρτικο του ΕΛΑΣ, για τον Εμφύλιο, ως άλλοι Μακρυγιάννηδες! Είχαμε πάει και σε ταβέρνες, όπου ηχογραφούσα σε κασέτες τις αφηγήσεις τους (που θα πάει θα τις βρω). Εικοσάχρονα αμούστακα παιδιά αυτό-στρατεύτηκαν στον αγώνα. Τους δίκασαν ωσάν κακούργους και βγήκαν με την αμνηστία του Γεωργίου Παπανδρέου το 1963.
Περίπου πενηντάρηδες , γνώρισαν για πρώτη φορά γυναίκα. Δε κράτησε όμως πολύ, τέσσερα χρόνια μετά ήλθε η Δικτατορία, ξανά φυλακή, μέχρι το 1973, με την αμνηστία. Οι «κακούργοι» αυτοί, έγιναν φίλοι και (πραγματικοί), σύντροφοι.