image_pdfimage_print

του Μάκη Μπαλαούρα

(δημοσιέυτηκε στην “ΕΠΟΧΗ”)
Την περασμένη βδομάδα οι εφημερίδες παρουσίαζαν με τον τίτλο “Ο μακελάρης νηπίων” μια ανατριχιαστική είδηση. Ένας τύπος όρμησε σε παιδικό σταθμό στο Βέλγιο και έσφαξε δύο παιδιά και μια εργαζόμενη, ενώ τραυμάτισε σοβαρά 11 παιδιά και δύο ακόμα γυναίκες.

Το Ισραήλ επί 22 μέρες ορμούσε στη Γάζα, σκοτώνοντας 1.300 άτομα, εκ των οποίων 410 παιδιά, ενώ υπήρξαν 5.300 σοβαρά τραυματίες, εκ των οποίων 1.500 παιδιά. Σημειώνουμε ότι από το 2000 μέχρι την πρόσφατη σφαγή, οι νεκροί άμαχοι ανήλθαν σε 5.817, εκ των οποίων 1.750 παιδιά. Δηλαδή, από το 2000 μέχρι σήμερα έχουν δολοφονηθεί 3.250 παιδιά.

Ο μακελάρης του Βελγίου συνελήφθη. Ήταν σχιζοφρενής. Οι μακελάρηδες της Γάζας, η Λίβνι και ο εξ αριστερών τού Γ. Παπανδρέου παρακαθήμενος στη Σοσιαλιστική Διεθνή, Υπουργός Άμυνας του Ισραήλ Εχούντ Μπάρακ, αντίθετα, τυγχάνουν επίσημης αναγνώρισης και θωπειών.

Αν ο πόλεμος είναι κάκιστο πράγμα, η σφαγή τι είναι; Στη Γάζα δεν έγινε πόλεμος. Τα F16 και τα Απάτσι σκόρπιζαν τις βόμβες σαν στραγάλια σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, ενώ τα τανκς ολοκλήρωναν τη σφαγή χτυπώντας αγρότες, μηχανάκια και σακαράκες στην περιφέρεια των πόλεων.

Την ώρα που έπεφταν οι βόμβες η ζωή συνεχιζόταν κανονικά. Οι μαγαζάτορες στέκονταν στα “μαγαζιά” τους, οι “λαϊκές αγορές” των τριών – τεσσάρων πάγκων περίμεναν τους πελάτες τους. Η κυκλοφορία με τα κάρα και τις σακαράκες συνεχιζόταν κανονικά. Πού να πήγαιναν άραγε; Καταφύγια δεν υπάρχουν για να πάνε, συγκεκριμένοι στρατιωτικοί στόχοι δεν καταγράφονται για να τους αποφύγουν. Κι εμείς, που πήγαμε εκεί, την ίδια συμπεριφορά δείχναμε. Αν έπεφτε η μπόμπα πάνω μας, θα ήταν “γραφτό” μας.

Τα παιδιά με το αβέβαιο μέλλον θέλουν να καταγράψουν την παρουσία τους στη γη
Στα παιδιά, πολύ περισσότερο από τους μεγάλους, έβλεπες την απαξίωση του τρόμου. Στη Ράφα, μόλις κατεβήκαμε από το ασθενοφόρο -το πιο ασφαλές μέσο- που μας μετέφερε από την Χαν Γιούνις, πλησίασα μερικά παιδιά που έπαιζαν σε μια αυλή με ένα ξεφούσκωτο τόπι. “Μίστερ, μίστερ, φώτο”, μου φώναξαν. Εστίασα και αυτά σπρώχνονταν για να απαθανατιστούν. Ξαφνικά, μια βόμβα πέφτει στα 500 μέτρα πιο πέρα. Σείστηκε συθέμελα η γη και τεράστιος μαύρος καπνός σηκώθηκε στον ουρανό. Αμήχανος, έστρεψα τη μηχανή μου στον καπνό, αλλά η φωτογραφία κουνήθηκε, γιατί τα πιτσιρίκια με τράβηξαν από το μανίκι φωνάζοντας “ε, μίστερ, φώτο”.

Τι είναι, άραγε, αυτό που τα έκανε με τόση μανία να επιζητούν τη φωτογράφιση, χωρίς καν να ζητούν τις φωτογραφίες τους, που θα τις πάρει μαζί του ο ξένος; Αργότερα, στην επιστροφή, πιο ήρεμος, σκέφτηκα ότι ήταν μια εσωτερική τους ανάγκη να καταγράψουν την παρουσία τους στη γη, γιατί οι πιθανότητες, όπως φαίνεται και από τις στατιστικές, να μην ζουν την άλλη μέρα είναι μεγάλες.

Το ζουν και το νιώθουν από τα χαμένα ξαδέλφια τους, τα γειτονόπουλά τους, τους συμμαθητές τους. Έλεγα αυτή την αυθαίρετη και ίσως απλοϊκή εξήγηση σε μια φίλη μου ψυχαναλύτρια, που είχε περάσει μια μεγάλη περιπέτεια με καρκίνο. Έχεις δίκιο, είπε, θέλουμε να κρατήσουμε το παρόν…

Τι να κάνουμε τώρα γι’ αυτούς τους ανθρώπους, γι΄ αυτά τα παιδιά που πολύ σύντομα, όσα επιζήσουν, μπροστά στο σκοτεινό μέλλον τους, θα ζωστούν με εκρηκτικά σκορπώντας τον θάνατο; Να ενημερώσουμε τον κόσμο, να εντείνουμε τις διαδηλώσεις, πιέζοντας τις κυβερνήσεις και τα κόμματα να καταγγείλουν την αγορά τεχνογνωσίας από Ισραήλ μυστικών υπηρεσιών και χημικών για τις διαδηλώσεις, να σταματήσουν τα λιμάνια μας να γίνονται διαμετακομιστικά κέντρα όπλων. Να υπονομεύσουμε την προνομιακή σχέση Ε.Ε. και Ισραήλ.

Δεν είναι βαριά τα καθήκοντά μας αυτά. Θα προσφέρουν, όμως, πολλά στον αγώνα για ειρήνη και προκοπή στην περιοχή. Τα θέλουν, άλλωστε, και τα ισραηλινά αντιπολεμικά κινήματα και η αριστερά τους. 

« 1 of 3 »