Του Μάκη Μπαλαούρα

Είναι σε όλους πλέον κατανοητό ότι τα μέτρα που πάρθηκαν έως σήμερα από τις μνημονιακές κυβερνήσεις είχαν αποκλειστική προτεραιότητα τη δημοσιονομική προσαρμογή και τη διασφάλιση των δανειστών μας. Αγνοήθηκε παντελώς η κοινωνική επίπτωση των μέτρων αυτών, τα οποία ήρθαν να προστεθούν σε μία ιδιαίτερα επιβαρυμένη κατάσταση από πλευράς διαστάσεων ανεργίας και φτώχειας στη χώρα μας, αυτό που ονομάστηκε ανθρωπιστική κρίση, με μεγαλύτερη επίπτωση στους πιο επιβαρυμένους στο παρελθόν Νομούς της χώρας.
Τα τελευταία χρόνια, το ζήτημα του κοινωνικού αποκλεισμού αποτελεί ένα από τα πιο «φλέγοντα» θέματα τόσο σε θεωρητικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο διαμόρφωσης προτάσεων πολιτικής. Ως κοινωνικός αποκλεισμός ορίζεται «η παρεμπόδιση απορρόφησης κοινωνικών και δημόσιων αγαθών», όπως είναι π.χ. αυτά της εκπαίδευσης, του συστήματος υγειονομικής περίθαλψης κλπ., η έλλειψη των οποίων οδηγεί συνήθως στην οικονομική ανέχεια και περιθωριοποίηση. Το φαινόμενο του κοινωνικού αποκλεισμού είναι μια σημαντική απειλή για την κοινωνία, και ιδιαίτερα στην αρνητική συγκυρία της τρέχουσας κρίσης. Σημαντική συμβολή στη διερεύνησή του σε εθνικό και περιφερειακό είναι το ερευνητικό έργο «Ανάπτυξη περιφερειακών δεικτών κοινωνικού αποκλεισμού και μεθόδων μέτρησης της κοινωνικής ανισότητας για τη Δυτική Ελλάδα, Πελοπόννησο και τα Ιόνια Νησιά», με ευθύνη των καθηγητών Αθ. Μπέλλα και Βασ. Παππά και με τη συνεργασία 21 πανεπιστημιακών, το οποίο ολοκληρώθηκε το Νοέμβριο του 2013.
Το κύριο αντικείμενο της έρευνας ήταν να διερευνηθεί ο Κοινωνικός Αποκλεισμός σε 19 Νομούς της χώρας στις περιφέρειες Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδας, Ιονίων νήσων, Ηπείρου, Στερεάς Ελλάδας και Θεσσαλίας, δηλαδή γεωγραφικές περιφέρειες ενός πολύ μεγάλου τμήματος της χώρας, το οποίο σε γενικές γραμμές, υστερεί οικονομικο-κοινωνικά και ενδέχεται στις περιοχές αυτές να διαμορφώνονται συνθήκες κοινωνικού αποκλεισμού.
Μια απερίγραπτη κατρακύλα…
Από τις περιφέρειες αυτές επιλέχτηκαν οι νομοί με τον χαμηλότερο δείκτη ΑΕΠ, ως πρώτο κριτήριο ένδειξης κοινωνικού αποκλεισμού. Σημειώνουμε ότι το κατά κεφαλήν ΑΕΠ των υπό διερεύνηση Νομών ήταν αρκετά υψηλότερο στο παρελθόν, όπως της Ηλείας που ενώ το 1981 βρισκόταν στις πρώτες θέσεις με 83,4% του κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Ελλάδας, σήμερα βρίσκεται μόλις στο 54,4% του αντίστοιχου μεγέθους του συνόλου της χώρας,
Το φαινόμενο του αποκλεισμού σχετίζεται με τις εξής κύριες διαστάσεις:
α) τον αποκλεισμό από την αγορά εργασίας και
β) τον αποκλεισμό από την αγορά αγαθών και υπηρεσιών (κατανάλωση) και
γ) οι υποκειμενικοί δείκτες περιγράφουν τον υλικό, κοινωνικό και ψυχολογικό αποκλεισμό, όπως αυτός γίνεται αντιληπτός από τα άτομα που τον υφίστανται.
Ο κοινωνικός αποκλεισμός δεν είναι μόνο οικονομικό φαινόμενο, αλλά και κοινωνικό. Δεν ταυτίζεται με την έννοια της φτώχειας και προσδιορίζεται ως μία διαδικασία όπου το άτομο παρεμποδίζεται (μερικώς ή ολικώς) από τη χρήση του δημόσιου και κοινωνικού κεφαλαίου, έχει μειωμένη συμμετοχή στην κοινωνία και έχει περιορισμένες δυνατότητες πρόσβασης σε αγαθά μέσω της αγοράς και γενικότερα έχει περιορισμένες δυνατότητες βελτίωσης της ποιότητας ζωής του. Ο κοινωνικός αποκλεισμός είναι ένα δυναμικό φαινόμενο, που επηρεάζει διαφορετικές πτυχές της ανθρώπινης ζωής και προκαλεί ρήξεις στις σχέσεις ατόμων – κοινωνίας καθώς και ότι συνδέει τη κατάσταση του ατόμου με τη συνολικότερη κατάσταση της κοινωνίας που ζει.
Συγκλονιστικά συμπεράσματα για φτώχεια και κοινωνικό αποκλεισμό
Σύμφωνα με τα διεθνή πρότυπα για την εκτίμηση της φτώχειας υπολογίζεται το διάμεσο σταθμισμένο (ανάλογα με τη σύνθεση της οικογένειας) οικογενειακό εισόδημα είναι 500 ευρώ και ως εκ τούτου η γραμμή της φτώχειας τίθεται στο 60% του διάμεσου, δηλαδή στα 300 ευρώ και η γραμμή της απόλυτης φτώχειας τίθεται στο 40% του διάμεσου εισοδήματος, δηλαδή στα 200 ευρώ.
Από τα στοιχεία της έρευνας προκύπτει ότι το υψηλότερο ποσοστό φτώχειας παρουσιάζουν οι Νομοί Ζακύνθου (47,6%), Ευρυτανίας (35,8%),Λακωνίας(35,4%) και Ηλείας(28,6%).
Σε καθεστώς απόλυτης φτώχειας το υψηλότερο ποσοστό απόλυτης φτώχειας ευρίσκεται στο νομό Ζακύνθου (28,6%),Ηλείας(20,0%) και στο νομό Λακωνίας (17,7%).
Στην ικανοποίηση των συνθηκών διαβίωσης παρατηρούμε ότι το υψηλότερο ποσοστό ατόμων που αντιμετωπίζει προβλήματα βρίσκεται στο Νομό Ηλείας (9,3%) και στο νομό Φθιώτιδας (6,9%). Το υψηλότερο ποσοστό αδυναμίας ικανοποίησης των βασικών αναγκών βρίσκεται στο νομό Λευκάδας και στο νομό Άρτας, σε σχέση με το σύνολο των κατοίκων σε αυτούς τους νομούς.
Οι κοινωνικά αποκλεισμένοι στο μεγαλύτερο ποσοστό τους σε σχέση με το σύνολο των κοινωνικά αποκλεισμένων είναι στην Αιτωλοακαρνανία (9,3%), στην Αχαΐα (14,2%) και στην Ηλεία (10,4%). Το υψηλότερο ποσοστό κοινωνικού αποκλεισμού συναντάται στο νομό Άρτας (29,1%), στο νομό Ηλείας (28%), στο νομό Ευρυτανίας (26,9%) και στο νομό Τρικάλων (26,7%).
Με βάση το βαθμό δυσκολίας ικανοποίησης των βασικών αναγκών του νοικοκυριού (στέγαση, διατροφή κ.α) και κατά πόσο η κατοικία που διαμένει διαθέτει στοιχειώσεις παροχές (νερό, ηλεκτρικό ρεύμα κ.α) παρατηρούμε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό από τα άτομα αυτά κατοικούν στο νομό Ηλείας (12,8%) και στο νομό Φθιώτιδας (9,2%).
Το χειρότερο επίπεδο των συνθηκών διαβίωσής συναντάται στο νομό Αχαΐας (15%) και ακολουθεί ο νομός Ηλείας (9,5%).

Άντεξε η πρωτογενής παραγωγή
Από την ανάλυση των στοιχείων της έρευνας πως οι κλάδοι που επλήγησαν περισσότερο είναι το εμπόριο (-38,0%), οι κατασκευές (-36,6%), οι υπηρεσίες καταλύματος και εστίασης, όπου συμπεριλαμβάνεται ο τουρισμός (-34,3%), και η μεταποίηση (-29,7%). Οι χαμηλότερες απώλειες θέσεων απασχόλησης καταγράφονται στη γεωργία-δασοκομία-αλιεία (μόλις 2,4%), γεγονός που δείχνει ότι ο πρωτογενής τομέας παραμένει ένας από τους ‘πυλώνες’ των τοπικών οικονομιών, με σημαντικές αντιστάσεις στην τρέχουσα κρίση και πυλώνας εκκίνησης της ανάπτυξης.
Η καταπολέμηση της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού περιλαμβάνει τα εξής στάδια:
α) την οικονομική στήριξη αυτών που έχουν ανάγκη,
β) την ένταξή τους και ενσωμάτωσή τους στην αγορά εργασίας και στην κοινωνία,
γ) εκπαίδευση και κατάρτιση των γεωργών ώστε να ειδικευτούν σε νέους καλλιέργειες, να ενισχυθούν επιχειρηματικά για να γίνει ανταγωνιστικότερη η παραγωγή τους..
δ) οι συνταξιούχοι, δεδομένου ότι είναι μία σημαντική ομάδα, η οποία πλήττεται σε μεγάλο βαθμό από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Στη περίπτωση αυτή το κράτος θα πρέπει πρωτίστως να φροντίσει για την εισοδηματική τους στήριξη και την ένταξή τους στην κοινωνία.
Οι εγκληματικές ευθύνες των τοπικών «αρχόντων»
Τα συμπεράσματα της έρευνας είναι συγκλονιστικά. Μπορεί η κρίση να αγκάλιασε όλη την Ελλάδα και το σύνολο των πιο πληβειακών στρωμάτων, αλλά σε πρώτη ματιά δε μπορεί να εξηγηθεί πως Νομοί ευλογημένοι από τη φύση, όπως η Ηλεία, πριν ακόμα ξεσπάσει η κρίση, βρίσκονται στις πρώτες θέσεις της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Η κατάσταση αυτή γίνεται όλο και πιο δυσχερής για την περιοχή στη διάρκεια της τρέχουσας κρίσης. Οι αλλαγές τα τελευταία χρόνια δεν ήταν προς την κατεύθυνση μείωσης των περιφερειακών ανισοτήτων και της φτώχειας. Πράγματι, η ανεργία έλαβε εκρηκτικές διαστάσεις, η φορολογία εισοδήματος έγινε λιγότερο προοδευτική, η έμμεση φορολογία αυξήθηκε δραματικά (ΦΠΑ, ειδικοί φόροι κατανάλωσης) αλλά και η φορολογία στα ακίνητα. Όλα αυτά είναι βέβαιο ότι οδήγησαν στο να μειωθεί δυσανάλογα η πραγματική αγοραστική δύναμη των φτωχότερων νοικοκυριών, ενώ οι μεγάλες αυξήσεις τιμών στα τρόφιμα και στα καύσιμα επηρέασαν τους φτωχούς πολύ περισσότερο από τα πιο πλούσια νοικοκυριά. Είναι προφανές ότι οι δημόσιοι εκπρόσωποι τους(βουλευτές, περιφερειάρχες, νομάρχες, δήμαρχοι και άλλα στελέχη του κρατικού μηχανισμοί) είχαν σαν μοναδική ενασχόληση τις πελατειακές εξυπηρετήσεις, που κατέρρευσαν με τις πρώτες ριπές της κρίσης, τη διαφθορά και τη διαπλοκή. Καμιά πρωτοβουλία και πίεση δεν άσκησαν και εξακολουθούν να μη ασκούν στους υπό κοινωνικό αποκλεισμό νομούς, για την παραγωγική ανασυγκρότηση τους και για διαφορετικά μοντέλα ανάπτυξης, για την ενθάρρυνση μορφών κοινωνικής οικονομίας, στα οποία θα επανέλθουμε αναλυτικότερα.
*από την ΕΠΟΧΗ
Σ.Σ. Οι πίνακες της έρευνας θα αναρτηθούν στην ιστοσελίδα της «Εποχής»

Του Μάκη Μπαλαούρα
Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ καλπάζει προς την κατάκτηση της κυβέρνησης και απ’ ότι φαίνεται με αυτοδυναμία, παρατηρείται μια πρωτοφανής αναντιστοιχία. Ο οργανωμένος κόσμος του κόμματος (αλλά και της νεολαίας του) είναι ελάχιστος σε σχέση με τα ήδη καταγεγραμμένα εκλογικά ποσοστά του. Ούτε, φυσικά, το ΠΑΣΟΚ, ούτε καν η ΝΔ στις καλές τους πολιτικές φάσεις δεν είχαν σημειώσει τέτοια αναντιστοιχία. Ούτε καν το ΚΚΕ Εσωτερικού, ένα κόμμα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας ήταν σε τέτοια κατάσταση. Αντίθετα, το έβρισκες παντού ως οργανωμένη δύναμη. Στις συνοικίες, στα χωριά, στους εργασιακούς χώρους, όπου τα μέλη του έπαιρναν πρωτοβουλίες δημιουργίας συνδικαλιστικών παρατάξεων ταξικών, αγωνιστικών και αυτόνομων. Τα μέλη, μέσω των οργανώσεών του, συντηρούσαν και εν πολλοίς διόρθωναν τη γραμμή του, τροφοδοτώντας με κοινωνικό οξυγόνο το κόμμα και την πολιτική του παρουσία.
Σήμερα, οι λίαν ισχνές σε μέλη οργανώσεις του στην καλύτερη περίπτωση χρησιμοποιούνται ως εκλογικό εργαλείο ή για να μεταφέρουν προς την κοινωνία πολιτικές πρωτοβουλίες που εκπορεύονται κεντρικά, όπως για τον ΕΝΦΙΑ ή τις παραλίες. Ως εκ τούτου, δεν ανοίγονται στο κοινωνικό γίγνεσθαι ως κύτταρα ενός πολιτικού οργανισμού ούτε στην εφαρμοστέα πολιτική, ούτε, ως συνέπεια του πρώτου στο άνοιγμα για τη στρατολόγηση μελών (προφανώς με προσοχή για να μη γίνουν πλυντήρια). Το φαινόμενο, δηλαδή, του πολιτικού σκαντζόχοιρου.

Κακές επιδόσεις στις αυτοδιοικητικές εκλογές

Οι άμεσες πολιτικές συνέπειες ήταν το πρόσφατο αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Σχεδόν παντού, η εκλογική επίδοση των σχημάτων μας, που δημιουργήθηκαν στη συντριπτική τους πλειοψηφία τρεις – τέσσερις μήνες πριν το άνοιγμα της κάλπης, ήταν αποκαρδιωτική. Έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι σε περιοχές όπου κατέγραψε στις ευρωεκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ τα υψηλότερα ποσοστά του, είχαμε τα χειρότερα αυτοδιοικητικά αποτελέσματα.
Εδώ βέβαια να τονιστεί ότι η κεντρική γραμμή του κόμματος ήταν προβληματική, όπως συνοψίστηκε από τα συνθήματα «τρεις κάλπες μια επιλογή» ή το «Στις 25 ψηφίζουμε, στις 26 φεύγουν». Γραμμή που έπασχε πολιτικά, αλλά και δημιουργούσε ιδεολογική οπισθοδρόμηση, θεωρώντας ότι οι δημοτικές κινήσεις που στηρίζουμε δεν είναι αυτόνομες, αλλά κομματικό γρανάζι. Είναι προφανείς οι ευθύνες του κέντρου για την καταστροφική καθυστέρηση των επιλογών στους δύο βαθμούς αυτοδιοίκησης. Η ΚΕ πρέπει να δεσμευτεί ότι θα αποφασίζει για τις αυτοδιοικητικές κινήσεις που θα στηριχθούν, τουλάχιστον δύο χρόνια πριν τις εκλογές. Αλλά και μετά το αποτέλεσμα δεν συζητήθηκε κεντρικά, ούτε, ως συνέπεια, ζητήθηκε από τις οργανώσεις να εκτιμήσουν το συνολικό και τα τοπικά αποτελέσματα. Έτσι, για πολλές οργανώσεις οι εκλογές αυτές ήταν σαν να μην υπήρξαν σε συλλογικό επίπεδο.

Να κτυπηθεί ο παραγοντισμός

Συναφές θέμα είναι ο παραγοντισμός και η εξ αυτού σύγκρουση στελεχών, όπου πολλές φορές ανοίγονται πολιτικά ζητήματα, περισσότερο προσχηματικά, παρά ως σύγκρουση πολιτικού διακυβεύματος.
Αλληλοεπηρεαζόμενο ζήτημα είναι η αυτονόμηση και ο παραγοντισμός υποψηφίων βουλευτών, όπως έγινε και στις εκλογές του 2012. Επειδή το δέλεαρ είναι μεγάλο, τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρά ακάθεκτα για κυβέρνηση, αν δεν ληφθούν μέτρα θα δούμε καταστάσεις που θα ομοιάζουν με αυτές που έχουμε δει στα συστημικά κόμματα. Χρειάζεται επομένως να συνταχθεί από την Κ.Ε ένας κώδικας δεοντολογίας, ένα πλαίσιο δηλαδή αρχών και δεσμεύσεων για τους υποψήφιους και τους εκλεγμένους βουλευτές, που θα αφορά την προεκλογική εμφάνιση, τις δαπάνες, αλλά και τη βουλευτική δραστηριότητα.

«Γίνε το κόμμα στο χώρο σου»

Ιδιαίτερη σημασία έχει η οικονομική συνδρομή από τα μέλη και τους φίλους. Η Κ.Ε πρέπει να αποφασίσει την έναρξη οικονομικής εξόρμησης, γεγονός που θα ανακουφίσει το κόμμα από το οικονομικό στρίμωγμα, αλλά και ως πολιτική πράξη μεγάλης σημασίας για τα μέλη και για τον κόσμο που απευθυνόμαστε. Το παραπάνω σύνθημα, ουσιαστικά συμπύκνωνε τη ρήση του Γκράμσι «να αποτελέσει(η οργάνωση) ένα θαυμαστό σχολείο πολιτικής και διοικητικής εμπειρίας, πλαισιώνοντας τις μάζες..» Ο Γκράμσι δεν θεώρησε μόνο την εσωκομματική δημοκρατία ως απαραίτητη λειτουργία, αλλά και για την ενοποίηση της ηγεσίας και της βάσης του κόμματος. Με άλλα λόγια, οι οργανώσεις πρέπει να γίνουν κύτταρα ενός δημοκρατικού κόμματος, που δε θα αναλύει μόνο, αλλά θα κρίνει τις αποφάσεις της ηγεσίας, θα παίρνει πρωτοβουλίες, δημιουργώντας μια αμφίδρομη, οριζόντια και κάθετη δημοκρατική και αποδοτική σχέση, πολλαπλά χρήσιμη και για τη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και το κίνημα που βρίσκεται, δυστυχώς σε βαθιά ύφεση μπορεί να επηρεαστεί από πρωτοβουλίες της οργάνωσης, γενόμενη ο εμβρυουλκός της αναγέννησης τους.
Η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ για περιφερειακές συνδιασκέψεις, σ’ όλη τη χώρα, με συμμετοχή κοινωνικών και επιστημονικών φορέων, είναι ευκαιρία να οργανωθεί σωστά, αποδοτικά, δυναμικά και αξιοποιήσιμα από τις οργανώσεις. Τέτοιες πρωτοβουλίες και άλλες που θα πάρουν οι οργανώσεις με φαντασία, ευρηματικότητα, με τις αξίες και τη στρατηγική μας θα οδηγήσουν το κόμμα μας στην κατάκτηση της ηγεμονίας ενοποιώντας τις κοινωνικές αντιθέσεις. Τελειώνοντας παραθέτω μια παράγραφο που έγραψε ο Άγγελος Ελεφάντης το 2008, αρκετά παλιά σε σχέση με τις καταιγιστικές εξελίξεις που μεσολάβησαν, αλλά διατηρεί πλήρως την επικαιρότητά του: «πρέπει αυτή τη λαϊκή διαθεσιμότητα που “ξεχύνεται” καταπάνω στο κόμμα να την οργανώσει, να δράσει για την πολιτικοποίησή της, να της αποδώσει προσίδιους ρόλους, να την καταστήσει ικανή να κερδίσει τη μεγάλη λαϊκή συναίνεση, να την εφοδιάσει με τις απελευθερωτικές ιδεολογίες και πρακτικές, που θα αγωνισθεί να ανασυγκροτήσει τη χειμαζόμενη πολλαπλώς χώρα μας. Kαι τη ζωή μας. Να κάνουμε όλοι “μια ευγενή χρήση της ζωής” μας».
*σύνθημα-αφίσα της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος
(Εφημερίδα Εποχή 20-10-2014)

Ντάλα μεσημέρι λόγω του ωραρίου των εργαζομένων στο Κοιμητήριο, δεν απέτρεψε την πολυπληθή παρουσία φίλων και συντρόφων.
Πολλά ερωτήματα ταλανίζουν το νου. Τι θα έλεγες άραγε αν άκουγες τους επικήδειους, που όλους εμάς μας συγκίνησαν.
Πάλι θα έκανες τη γνωστή σου χειρονομία, που σήμαινε άσε μας τώρα, πάμε στο παρακάτω. Πολλοί/ες με έπιασαν για να μου πουν δακρυσμένοι ότι δεν ήξεραν τις πτυχές της έντονης πολιτικής και κυρίως της κοινωνικής παρουσίας σου, για τα ναρκωτικά, για τους μετανάστες, για τα δικαιώματα των κρατουμένων, για τα παιδιά της Γάζας, που τα επισκέφτηκες για να τους δώσεις κουράγιο όταν έπεφταν οι βόμβες σαν το χαλάζι. Χαμηλών τόνων στο προφίλ σου σε αντίθεση με τον τσαμπουκά χαρακτήρα σου, στη δουλειά, στην οργάνωση, στις συζητήσεις, στο σπίτι. Κάποια μου είπε ότι όταν ήσουν στην πρώτη κοινοβουλευτική ομάδα του ΚΚΕ Εσωτερικού, σε έβλεπε σαν αγοροκόριτσο.
Πάλευες να νικήσεις, να τα καταφέρεις
Ο τσαμπουκάς σου εκδηλώθηκε και στην αρρώστια σου. Ξεπέρασες τις τραγικές χρονικές προδιαγραφές, όπως πιστοποιούσαν και οι γιατροί. Στα μέσα Μαρτίου μεταφέρθηκες επειγόντως στο νοσοκομείο με προχωρημένη σηψαιμία. Γλίτωσες για δύο ώρες, είπαν οι εξαίρετοι γιατροί, ο καθηγητής Γεωργούλιας και ο ογκολόγος Κατσαούνης. Και σε αυτή τη μάχη νίκησες, μαζί με τους γιατρούς, τόσο που η Άση, τις τελευταίες ώρες, που ζήτησες ροδάκινο και παγωτό είπε «δεν είμαι σίγουρη, η Αννίτα μας συνέχεια μας εκπλήσσει».
Βγαίνοντας από πολύωρο, που ερχόταν πια συχνά, λήθαργο και σωματική καταστολή, παραμονή του φευγιού σου, ρώτησες «παίξαμε με την Κόστα Ρίκα; Τι έγινε;» Τον γιατρό που σε εξέτασε, είπες με ικανοποίηση, αλλά περισσότερο για αυτοντοπάρισμα «γιατρέ, πήρα 3 κιλά». Πράγματι, πήρες κάποια λίγα κιλά προσθέτοντας στα 37 που είχες φτάσει με παραεντερική διατροφή, μέσω φλέβας, φαγητό που παρασκευάζαμε με σύριγγες και όχι με κατσαρόλες και κουτάλες, μετά από εκπαίδευση, στο σπίτι. Κρυφίως ο γιατρός μας είπε ότι είναι θέμα ωρών. Και σ’ αυτό τον διέψευσες, κρατώντας 5 ολόκληρες μέρες.
Σ’ όλη τη μακρά μαχητική πορεία της στην αρρώστια της μόνο 2 φορές λύγισε, και αυτές προσωρινά. Και τις δύο με ερωτηματικό. «Θα τα βγάλω πέρα;» Και σε μια από τις τελευταίες μέρες, κρατώντας μου το χέρι, ψιθύρισες «ήγγικεν η ώρα» με σβησμένο, πια το ερωτηματικό.
Παρ’ όλες τις μαύρες εικόνες, ρωτούσες τι έγινε στην Κεντρική Επιτροπή, ποιοι ψήφισαν έτσι ή αλλιώς. Πως πήγατε στην ΑΝΑΣΑ, θα προχωρήσουν οι «53»;. Έπαιρνες δύναμη και ρωτούσες συντρόφους της οργάνωσης της Καλλιθέας, που τη θεωρούσε το δεύτερο σπίτι της. Μαχόταν, ωσάν να συμμετέχει, στις αντιπαραθέσεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ δε χάριζε κάστανα για την όποια ανεπάρκεια ή προσωπικές απόψεις δικών μας στα κανάλια. Χαιρόσουν ιδιαίτερα όταν σου λέγαμε ότι ρώτησε και στέλνει χαιρετίσματα ο τάδε ή ο δείνα.
«Άντε να συγκρουστούμε ξανά στις διαδηλώσεις»
Η απώλεια των μαλλιών προηγήθηκε, της αποσκελέτωσης σου, ωσάν τα παιδιά της Μπιάφρας. Δεν ήθελες όμως να το δείχνεις, ακόμα και στον ανσατζεριτζή. Περιμέναμε να φορέσεις το μαντήλι και να σκεπάσεις τα κοκαλιάρικα μπράτσα σου. Ήθελες να νικήσεις και το έδειχνες αρπάζοντας κομμάτια ζωής, σχεδιάζοντας ταξίδια, διακοπές, εξόδους σε θερινούς κινηματογράφους, εντολές για, κυρίως, κυπριακά φαγητά, που τα υλικά παραμένουν ακόμα στα ράφια.
Την καλύτερη ευχή, όπως είπες, στην έδωσε ο αστυνομικός του α΄ ορόφου, που ζήτησε να σε δει ενθυμούμενος τους έντονους καυγάδες σας. «Άντε να συγκρουστούμε ξανά στις διαδηλώσεις», είπε και γέλασες πρόσχαρα.
Μόνο την τελευταία «Εποχή» δε διάβασες, άστο αργότερα, είπες. Ούτε καν τον «Αλιέα», για να ακούσω την κριτική και τις παρατηρήσεις σου, «μέτριος, καλός, σεξιστικός, αδιάφορος, το παρατράβηξες», έλεγες, αν και συνέβαλες βρίσκοντάς μου τις καταλληλότερες λέξεις ή εντοπίζοντας μου γεγονότα σημαντικά. Τώρα, αν συνεχιστεί, όπως και για άλλα άρθρα μου, θα είναι φτωχός.
Τι να σκεφτόσουν άραγε, ιδίως τις τελευταίες βδομάδες. Ποιες εικόνες, φοβίες, ανασφάλειες για σένα και τους δικούς σου, ιδίως για την Όλγα. Πόσο μέτραγες τις πίκρες, τις προδοσίες, τις ασάφειες, τις υπεκφυγές; Μπα, μάλλον έβλεπες, μέχρι που έφυγες ήρεμα, χωρίς πόνο, γέρνοντας το κεφάλι, την ελπίδα για το αύριο, που πάλευες ότι θα νικήσεις και θα καταφέρεις, να το κάνεις πιο έγχρωμο, πιο έντονο, πιο όμορφο. Τα κατάφερες όμως. Δεν πέρασες απαρατήρητη, δεν έφυγες χωρίς βαθιά σημάδια στο είναι μας.
*από την εφ. «Η ΕΠΟΧΗ» 13 Ιουλίου 2014

Του Μάκη Μπαλαούρα

Τον Δεκέμβριο του 2003 γράφαμε ότι «η “Εποχή” από τις πρώτες μέρες της κυκλοφορίας της εδώ και 13 χρόνια έχει ασχοληθεί σε βάθος με το Κυπριακό παρουσιάζοντας τις θέσεις και των δύο κοινοτήτων. Δείξαμε ότι στην Κύπρο ζουν και Τουρκοκύπριοι. Η εφημερίδα μας έχει πάρει συνεντεύξεις και φιλοξενήσει άρθρα από κεντρικά πολιτικά πρόσωπα( Βασιλείου, Παπαδόπουλου, Χριστόφια,Ταλάτ, Ιζκάν, Λεβέντ και από τους επικεφαλής των μεγαλύτερων εργατικών συνομοσπονδιών και από τις δύο κοινότητες. Το 1999 στο Φεστιβάλ της Εποχής και αργότερα, το 2003, σε ειδική εκδήλωση συζητήθηκε το Κυπριακό με ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους. Υπερηφανευόμαστε λοιπόν γιατί ασχοληθήκαμε με το σημαντικό αυτό ζήτημα, όταν τα άλλα ΜΜΕ αγνοούσαν τι γίνεται στο νησί και κυρίως στην τουρκοκυπριακή πλευρά».
Λίγο αργότερα γράφαμε: «Σήμερα υπάρχουν τρεις λύσεις.
• Η πρώτη να παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν, δηλαδή η de facto διχοτόμηση, αναμένοντας καλύτερες μέρες, οι οποίες δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα έρθουν, όπως δεν ήρθαν τα προηγούμενα 28 χρόνια, που οι συνθήκες ήσαν καλύτερες.
• Η δεύτερη, να επιβληθεί και de jure διχοτόμηση. Αυτή η λύση θα ‘ταν ίσως ενδιαφέρουσα, αν πίσω από τη γκριζοπράσινη διαχωριστική γραμμή δεν υπήρχαν 45.000 ετοιμοπόλεμοι στρατιώτες με προηγμένο οπλισμό, που θα δημιουργούν συνθήκες ανασφάλειας στους κατοίκους του νησιού και ιδίως στους Ελληνοκύπριους…
• Είμαστε υπέρ της επίλυσης και για έναν επιπλέον – σημαντικότατο – λόγο. Το ότι όλοι οι Τουρκοκύπριοι, αψηφώντας τα τανκ και τον αυταρχισμό, βγήκαν στους δρόμους ζητώντας την επανένωση του νησιού. Και εμείς, ως αριστεροί, δεν πρέπει να μην πάρουμε σοβαρά υπ’ όψιν το γεγονός αυτό, όταν μάλιστα ενισχύεται και από παρόμοιες πρωτοβουλίες των Ελληνοκυπρίων».

Δυσμενέστερη η κατάσταση σήμερα

Μετά από 10 χρόνια το σκηνικό έχει διαφοροποιηθεί αισθητά:

1. Το τότε κίνημα των Τουρκοκυπρίων, εναντίον του καθεστώτος και των τουρκικών στρατευμάτων, δεν υπάρχει πια. Ένα κίνημα με πολλές πλευρές. Κοινωνικές, συνδικαλιστικές, πολιτιστικές, πολιτικές, όπως εκφραζόταν με απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις, αρθρογραφία. Τα φυσικά πρόσωπα και οι φορείς τους συνάντησαν την ωμή βία του τουρκικού στρατού και των φασιστών εγκληματιών, που έφτασαν τότε και σε απόπειρες δολοφονίας.

2. Σήμερα, επίσης, έχουν ατονήσει οι κοινές συνδικαλιστικές, πολιτικές και πολιτισμικές επαφές των δύο κοινοτήτων. Αντίθετα, έχει κυριαρχήσει η καχυποψία, κυρίως στους απλούς Τουρκοκύπριους.

3. Τότε, η κυβέρνηση του Τάσσου Παπαδόπουλου στηριζόταν στο ΑΚΕΛ, το οποίο, ενώ είχε θετική άποψη για το σχέδιο Ανάν, για αδιευκρίνιστους λόγους υπαναχώρησε την τελευταία στιγμή. Σήμερα, η κυβέρνηση Αναστασιάδη στηρίζεται στο ακραιφνές κόμμα της Δεξιάς, το ΔΗΣΥ.

4. Το 2004, η Δημοκρατία της Κύπρου βρισκόταν σε πλεονεκτικότερη θέση, δεδομένου ότι έμπαινε στο κλαμπ των ισχυρών της ΕΕ, γεγονός που εκμεταλλεύτηκε ο Τ. Παπαδόπουλος για να πει το «πατριωτικό» όχι, αφού πρώτα είχε συμφωνήσει, μαζί με όλη την πολιτική ηγεσία, με το σχέδιο Ανάν.

5. Τότε, η ευημερούσα ανώτερη και μεσαία αστική τάξη της ελληνοκυπριακής πλευράς του νησιού, έβλεπε με απέχθεια τη συνύπαρξη με τους φτωχούς Τουρκοκύπριους. «Δε θα δώσουμε τα ριάλια μας σ’ αυτούς», έλεγαν και έγραφαν περιφρονητικά. Σήμερα και οι δύο κοινότητες, με πρώτη την ελληνοκυπριακή, ζουν μια πρωτοφανή, μετά την εισβολή, οικονομική κρίση, που μόνο την εκτίναξη του δείκτη της ανεργίας να δει κανείς (από το 6% πριν τη κρίση στο 19%και στο 38,8% στους νέους), τότε θα αντιληφθεί την παράλληλη πορεία φτωχοποίησης της Δημοκρατίας της Κύπρου και της Ελλάδας.

6. Το άνοιγμα των οδοφραγμάτων που ξεκίνησε επί Ντενκτάς, προκειμένου να προβληθεί ένα διαφορετικό πρόσωπο, επεκτάθηκε σε πολλά σημεία. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι, παρά τις διχαστικές κραυγές και από τις δύο πλευρές, δεν σημειώθηκε κανένα επεισόδιο, ούτε κατά την είσοδο ούτε κατά τη διαμονή.

7. Η κυβέρνηση Ερντογάν βρίσκεται στη δίνη μεγάλης πολιτικής κρίσης, σε αντίθεση με τότε, που ήταν ισχυρή και πολλά υποσχόμενη ηγεσία του πολιτικού ισλαμισμού. Μια από τις κορυφαίες κινήσεις της ήταν να θέσει εκτός παιχνιδιού τον άνθρωπο που έχαιρε τεράστιας εκτίμησης στο στρατιωτικό κατεστημένο, αυτόν που βαρυνόταν με άπειρες εθνικιστικές- διχαστικές κινήσεις για μισό αιώνα, τον Ντενκτάς, προωθώντας τον Ταλάτ, έναν αριστερό πολιτικό. Σήμερα, εξαιτίας του στριμώγματός του, δεν γνωρίζουμε πώς θα κινηθεί: προς τη διευκόλυνση μιας λύσης ή , το αντίθετο, για να πουλήσει πατριωτισμό;

8. Τέλος, και ίσως πιο σημαντικό για τη διεθνή σκακιέρα, όπως τη βλέπουν οι ΗΠΑ και η ΕΕ, είναι τα μεγάλα αποθέματα φυσικού αερίου που υπάρχουν στην κυπριακή ΑΟΖ. Το κόστος της μεταφοράς του, μαζί με το ισραηλινό, μέσω της Τουρκίας προς την Ευρώπη, μειώνεται κατά 60%-70% σε σχέση με το κόστος μέσω Αιγαίου και Ελλάδας. Αυτή η ανάγκη δημιουργεί αντιθετικές εκτιμήσεις. Από τη μια οι ΗΠΑ θα πιέσουν, στη γνωστή λογική τους, «λύση να υπάρξει και ό,τι νά ‘ναι, αρκεί να περάσει το αέριο άνετα και φθηνά». Από την άλλη όμως, αυτή την ανάγκη τους μπορεί να την εκμεταλλευτεί η πολιτική ηγεσία της Δημοκρατίας επισείοντας τον κίνδυνο τοπικής αναταραχής και αστάθειας.

Με ευχές δεν βάφονται (και τα τούρκικα) αυγά

Δεδομένων τούτων, η σημερινή πραγματικότητα φέρνει σε δυσμενέστερη θέση την ελληνοκυπριακή πλευρά απ’ ό,τι το 2004. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Στο Κυπριακό η επόμενη φορά ήταν συνήθως χειρότερη από την προηγούμενη.
Το ερώτημα επομένως είναι απλό στη διατύπωσή του, δυσκολότατο βέβαια στην πρακτική απάντησή του: συμφέρει τους Κύπριους, Έλληνες και Τούρκους η επίλυσή του μέσω ενός έντιμου και προωθητικού συμβιβασμού για την εργατική τάξη του νησιού και για τις λαϊκές τάξεις;
Το κοινό ανακοινωθέν Αναστασιάδη-Ερόγλου για την έναρξη των διαπραγματεύσεων, παρά το γεγονός ότι είναι ένα κλικ πιο πίσω από το αντίστοιχο Χριστόφια-Ταλάτ, προσιδιάζει στις γενικές αρχές που είχαν συμφωνηθεί από την εποχή Κληρίδη-Ντενκτάς. Δηλαδή για διζωνική, διακοινοτική ομοσπονδία, με μια κυριαρχία, μια ιθαγένεια, μια διεθνή προσωπικότητα.
Εμείς, η Αριστερά της Ελλάδας μπορούμε να πούμε τη γνώμη μας, να θέσουμε προβληματισμούς. Σε κάθε περίπτωση όμως μακριά από τον άμβωνα του καθοδηγητή προς τους αριστερούς της Κύπρου σείοντας το ηρωικό φωτοστέφανο της πολλαπλής, μακρόχρονης αντίστασης.
Δεδομένης αυτής της αρχής, ας προβληματιστούμε χωρίς αναθέματα, αφορισμούς ή αντεστραμμένες εικόνες, όπως αυτές που ήδη παρουσιάστηκαν και από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Με πατριωτικό οίστρο γράφουν ότι πρέπει να αποτραπεί ο εποικισμός, ο οποίος όμως με τη σημερινή κατάσταση ολοένα αυξάνεται και νομιμοποιείται με τους συγγενικούς δεσμούς που δημιουργούνται με τους γηγενείς.
Πώς θα φύγει ο ολοένα ενισχυόμενος τούρκικος στρατός, που εκμεταλλεύεται τη σημερινή de facto διχοτόμηση. Με πόλεμο ή ευχέλαιο;
Ή μήπως να περιμένουμε καλύτερες μέρες, που οι ιμπεριαλιστές θα ηττηθούν και η Τουρκία θα κλονιστεί συθέμελα, αφήνοντας τους δικούς της «αδελφούς» στη μοίρα τους;

Η διαιώνιση της διχοτόμησης

Η σημερινή de facto διχοτόμηση θα οδηγήσει, αργά ή γρήγορα, με τη θέληση πια και των Τουρκοκύπριων,σε de jure. Το θέλουμε ως αριστεροί; Θέλουμε νομιμοποίηση της κατοχής εδαφών και περιουσιών; Θέλουμε μια διαχωριστική συνοριακή γραμμή 180 χιλιομέτρων; Αντέχουν οι Κύπριοι και στην από δω και στην από κει πλευρά αυτό;Αντέχουν τις υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες, που γνωρίζουμε πολύ καλά ποιοι τις πληρώνουν; Να υιοθετήσουμε και εμείς μια νέα «μεγάλη ιδέα»;
Όσες φορές, όχι μόνο στην Ελλάδα, η Αριστερά υποβάθμιζε το ταξικό στοιχείο, έβγαινε βαθιά και για μακρύ διάστημα ηττημένη. Γράφαμε πριν 10 χρόνια ότι καθήκον μας είναι να μετατρέψουμε τη σύγκρουση στην Κύπρο από εθνική σε ταξική. Στο κάτω κάτω της γραφής, οι Τουρκοκύπριοι αισθάνονται πολύ πιο κοντά με τους Ελληνοκύπριους, απ’ ό,τι με τους έποικους και τους τούρκους στρατιωτικούς.
Η οικονομική κρίση που βιώνουν και οι δύο πλευρές του νησιού, μπορεί να τις φέρει πάλι κοντά για μια νέα αρχή συνύπαρξης, συντροφικότητας, δημιουργίας, κοινωνικών κατακτήσεων, που με αμοιβαίους συμβιβασμούς θα πετάξει στο καλάθι της ιστορίας το μίσος, τον πόνο, το αίμα, που καλλιέργησαν οι ακραίες δυνάμεις του νησιού.

Tου Μάκη Μπαλαούρα

Το 2012 κλείνει με ύφεση 7,4%, (έναντι πρόβλεψης του Ά Μνημονίου για ανάπτυξη 1,1% και πρόβλεψης του φετεινού Προϋπολογισμούγια ύφεση μόλις 2,8% ).Το εκφωφαντικό αυτό ποσοστό είναι το δεύτερο μεγαλύτερο ποσοστό παγκοσμίως. Πρώτο κράτος στη λίστα είναι το Σουδάν, που αντιμετωπίζει προβλήματα μετά την απόσχιση του νότιου τμήματός του. Και η Ελλάδα αντιμετωπίζει προβλήματα απόσχισης. Η οικονομική και πολιτική της ελίτ οδηγούν σε κοινωνική απόσχιση τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, οδηγώντάς την σε κατάσταση ανθρωπιστικής κρίσης.
Δυστυχώς, η Ελλάδα κατέχει και ένα άλλο ρεκόρ. Για πέμπτη χρονιά ύφεση! Οι προβλέψεις, μάλιστα, των ιθυνόντων(ΔΝΤ) προβλέπουν ύφεση μέχρι και το 2015, δηλαδή, για μια ολόκληρη οκταετία!
Η χώρα καταστρέφεται ολοσχερώς: οι άνθρωποι, οι περιουσίες τους, οι ελάχιστες παραγωγικές της υποδομές. Κυρίως καταστρέφεται το ανθρώπινο «κεφάλαιο», ιδίως οι νέοι άνθρωποι, οι επιστήμονες, που αναγκάζονται να μεταναστεύσουν ή να χάσουν κάθε ελπίδα ζωντανής και δημιουργικής παρουσίας τους στην κοινωνία. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της πενταετούς ύφεσης(2008-2012 αθροιστικά 21,2% τουΑΕΠ), που αποτελεί πρωτοφανές γεγονός ακόμα και για κράτη ολοσχερώς κατεστραμμένα από πολέμους.
Η επίσημη ανεργία καλπάζει κλείνοντας στο 24% (1.200.000 άτομα) το 2012, ενώ οι τάσεις της είναι ανοδικές, τόσο που μάλλον θα ξεπεράσει το υψηλότερο ποσοστό που έχει σημειωθεί στην Ελλάδα, το 1961, με 26%. Η Ελλάδα, επίσης, εμφανίζει το μεγαλύτερο ποσοστό ανεργίας στην ΕΕ στους νέους με 53,8%, ξεπερνώντας την μέχρι πρότινος «πρωτοπόρα» Ισπανία!

Το δόγμα της κοινωνικής υποτίμησης

Οι νεοφιλελεύθεροι ιθύνοντες της ΕΕ απαιτούν το δόγμα της εσωτερικής υποτίμησης και οι ντόπιοι εκφραστές τους το εφαρμόζουν με συνέπεια. Το μέσο επίπεδο ζωής των Ελλήνων έχει μειωθεί κατά 50% σε σχέση με το 2008, ενώ η αγοραστική δύναμη των κατώτατων μισθών κατέρρευσε στα επίπεδα του 1978!
Η συνταγή είναι γνωστή. Τα μονεταριστικά νεοφιλελεύθερα δόγματα εφαρμόστηκαν αρχικά στη Χιλή και στη συνέχεια με παραλλαγές σε αρκετά κράτη. Όχι όμως στην Ευρώπη με το ζηλευτό, από τους πέραν του Ατλαντικού, κοινωνικό κράτος, τους αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις, το αξιόλογο αν και συμπορευόμενο συνδικαλιστικό κίνημα. Τα προβλήματα της οικονομίας που δημιούργησαν τα κόμματα ΠΑΣΟΚ-ΝΔ που κυβέρνησαν, ήταν η καλύτερη ευκαιρία(λειτούργησε και ως παράδειγμα) που τους δόθηκε για την εφαρμογή του οικονομικού, κοινωνικού τους δόγματος: η χώρα θα ερημωθεί και πάνω στα συντρίμμια θα αρχίσει σιγά σιγά να αναπτύσσεται η οικονομία (!).
Με το βιοτικό επίπεδο να επιστρέφει στη δεκαετία του ’60, με ασήμαντη κοινωνική προστασία, με γλίσχρες συντάξεις, χωρίς δημόσια περιουσία και παραγωγικό ιστό.
Τα νέα μέτρα των 11,88 δισ. που επεξεργάζονται οι τρεις αρχηγοί ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ και το οικονομικό κυβερνητικό επιτελείο είναι συνεπή με το παραπάνω δόγμα. Ήδη οι μέσες αποδοχές από 25.470 ευρώ που ήταν το 2011 (στα επίπεδα Πορτογαλίας-Μάλτας), το 2013, σύμφωνα με το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ, θα φτάσουν τα 15.000-17.000 ευρώ (στα επίπεδα της Εσθονίας, Κροατίας).

Τα νέα μέτρα αποτελειώνουν

Με τα τελευταία μέτρα λιτότητας οι νέες περικοπές των συντάξεων, εφάπαξ και κοινωνικών επιδομάτων αντιστοιχούν στο μισό περίπου του πακέτου (43%), δηλαδή 5,5 δισ. Σ’ αυτά πρέπει να προστεθούν και οι μέχρι τώρα περικοπές σε μισθούς και συντάξεις την περίοδο 2010-2011 ύψους 16,2% (8% του ΑΕΠ). Η Υγεία επίσης έχει την τιμητική της. Οι μειώσεις γι’ αυτήν φτάνουν τα 1,39 δισ. με τη φαρμακευτική να έχει την πρωτοκαθεδρία με 800 εκατ. Οι δαπάνες προς ΟΤΑ μειώνονται κατά 750 εκατ. Οι δαπάνες για την Παιδεία περικόπτονται κατά 400 εκατ. Τα προνοιακά επιδόματα κόβονται κατά 1 δισ., ενώ οι μισθοί κατά 1,33 δισ. Το πακέτο επίσης προβλέπει νέα φορολογική αφαίμαξη (κυρίως σε κοινωνικά ευάλωτες ομάδες και αγρότες) ύψους 500 εκατ.
Με το νέο ισχυρό φάρμακο δεν επιθυμούν το θάνατο του ασθενή. Επιδιώκουν να τον καταστήσουν παραδομένο εργάτη, μοιρολατρικό συνταξιούχο με σκυμμένο κεφάλι. Χωρίς δικαιώματα, όπως οι είλωτες. Παράδειγμα προς εφαρμογή για όλους τους Ευρωπαίους. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν έδωσαν ούτε μια στιγμή ανάσας στον Σαμαρά.

Ελπίδα ο ΣΥΡΙΖΑ

Η κοινωνία όμως έχει ήδη δημιουργήσει αγωνιστικό κεφάλαιο. Οι πρωτοφανείς διαδηλώσεις, οι συγκλονιστικές μέρες στις πλατείες, οι μαζικές και δυναμικές απεργίες αποτελούν παρακαταθήκη νέων αγώνων. Γι’ αυτό το λόγο οι πιο πολλοί προσβλέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ και έχουν απαιτήσεις απ’ αυτόν. Για να συμβάλει στη σύνθεση της πολιτικής και κινηματικής δράσης, να συμβάλει στην οργάνωση των αγώνων. Να ηγηθεί. Μετά την ανάπαυλα του Αυγούστου, ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται σε ολική επαναφορά των ριζοσπαστικών του θέσεων για την οικονομία και την κοινωνία. Άλλωστε, όχι μόνο διανοητές και οικονομολόγοι, αλλά και πολιτικοί απ’ όλο τον κόσμο δηλώνουν με έμφαση ότι το χρέος δεν βγαίνει, χρειάζεται μια βαθιά αναδιάρθρωσή του. Διαφορετικά έρχεται πολύ σύντομα η χρεοκοπία. Με τους όρους και τις προϋποθέσεις των ιθυνόντων κύκλων, που θα οδηγήσουν σε κοινωνική καταστροφή. Με την πολιτική Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη, του «υποδειγματικού κρατούμενου», ούτε καν επανεξέταση ποινής δεν δέχονται.
Τα κόμματα της συγκυβέρνησης από την επαναδιαπραγμάτευση πήγαν στην επιμήκυνση. Ούτε καν αυτή όμως τόλμησαν να προβάλουν στους ευρωπαίους συνομιλητές τους. Άλλωστε, μόλις πέντε μήνες πριν οι Βενιζέλος-Σαμαράς στην κυβέρνηση Παπαδήμου είχαν απορρίψει πρόταση της τρόικας (βλέπε δημοσιεύματα της «Εποχής» 24 Μαρτίου και 15 Ιουλίου 2012, καθώς και την ετήσια εαρινή Έκθεση του ΔΝΤ), με το επιχείρημα ότι θα αντιδράσουν αρνητικά οι αγορές, όταν είναι γνωστό ότι είμαστε έξω απ’ αυτές!

Μια άλλη ΔΕΘ

Τα διαπραγματευτικά όπλα μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ παραμένουν ακόμα πολύ ισχυρά. Η απειλή κατάργησης των Μνημονίων είναι όχι απλώς ένα μπαζούκας, αλλά ένα πυρηνικό όπλο. Η άρνηση ικανοποίησης των ελληνικών ριζοσπαστικών αιτημάτων θα οδηγήσει σε παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό τσουνάμι. Υπερβολές; Αν αναγνώσουμε τις θέσεις αξιωματούχων των ΗΠΑ ή της Κίνας, αναδεικνύεται ανάγλυφα ο κίνδυνος αυτός. Μόλις προχθές η Διεθνής Οργάνωση Εργασίας (ILO), ένας οργανισμός όπως ο ΟΗΕ για τα εργασιακά, προειδοποίησε για τις δραματικές συνέπειες της εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη. Η ανεργία θα ανέβαινε 3 μονάδες στις 17 χώρες, ενώ στη Γερμανία από το σημερινό 6,4% θα εκτιναζόταν στο 11,3%. Ταυτόχρονα η ILO υπογραμμίζει τις συνέπειες στις υπερχρεωμένες όπως η Ισπανία, που η ανεργία θα φτάσει στο 37% !
Προφανώς η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η δραχμή. Έχει όμως ταυτόχρονα προειδοποιήσει ότι δεν θα ανεχθεί καταστροφή της κοινωνίας για το ευρώ. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί παρά ξαναζεστάνει την ελπίδα του λαού. Η πολιτική και ιδίως η κινηματική σύγκρουση ξεκινά σε αναβαθμισμένο επίπεδο. Η διαδήλωση του ερχόμενου Σαββάτου αποκτά ιδιαίτερη σημασία για τον ΣΥΡΙΖΑ. Η παρουσία των τομεαρχών και πλήθους βουλευτών και η συνάντησή τους με κοινωνικούς φορείς και εργασιακούς χώρους και η διαφορετική-ριζοσπαστική επίσκεψη του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, του Αλ. Τσίπρα και στη διαδήλωση και στην ομιλία του το Σάββατο 15 Σεπτέμβρη, σε τελείως διαφορετικό πλαίσιο από τα μέχρι πρότινος καθιερωμένα, θα ανοίξουν δυναμικά το νέο αγωνιστικό κεφάλαιο.

*ΜΑΚΗΣ ΝΟΔΑΡΟΣ: Να’ μαστε λοιπόν πάλι μαζί στο Ionion FM, Μάκης Νοδάρος στο μικρόφωνο. Σήμερα, κυρίες και κύριοι, η εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ έχει μία αποκάλυψη βόμβα για το φραουλοκράτος της Νέας Μανωλάδας. Αναφέρει ότι ανάμεσα στους εργάτες αλλοδαπούς υπάρχουν και 14χρονα παιδιά. Και δεν τα λέει, βέβαια, αυτά η εφημερίδα. Τα λένε τα μέλη της Διεθνούς Αμνηστίας, επιχειρώντας να κάνουν έρευνα και αυτοψία στο χώρο του αιματηρού συμβάντος. Δύο 14χρονα παιδιά, λοιπόν, μεταξύ των εργατών γης, μεταξύ αυτών που προσφέρουν φτηνά εργατικά χέρια στους τσιφλικάδες της περιοχής. Και για όλα αυτά, βέβαια, όπως λένε οι αρμόδιοι δεν γνώριζαν τίποτα, μιλάνε όλοι για μεμονωμένα περιστατικά και δεν αναλαμβάνει κανένας τις ευθύνες του. Μέχρι και ο κύριος Δένδιας που ήρθε προχθές στην περιοχή δεν πήγε στον καταυλισμό που έγιναν τα γεγονότα. Πήγε σε έναν άλλο, οργανωμένο καταυλισμό, εκεί τον πήγαν οι τοπικοί παράγοντες και οι αρμόδιοι της Αστυνομικής Διεύθυνσης Ηλείας για να δείξουν τι καλά και τι ωραία περνούν οι αλλοδαποί εργάτες μέσα στα container. Ήταν ο πιο οργανωμένος ο καταυλισμός εκεί που πήγε ο κύριος Δένδιας. Ο οποίος στο twitter μετά έλεγε ότι, πήγα, λέει, στον καταυλισμό και μίλησα με τους εργάτες, εκεί που έγινε η επίθεση. Πράγμα το οποίο είναι ψέμα γιατί εμείς τον συνοδεύσαμε από την πρώτη στιγμή που βρέθηκε στην Ηλεία μέχρι την ώρα που έφυγε.

*Λοιπόν, να καλημερίσουμε στο σημείο αυτό τον υποψήφιο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ στην Ηλεία, τον κύριο Μάκη Μπαλαούρα. Καλημέρα σας, κύριε Μπαλαούρα

-Καλημέρα σας.

*Και θα θέλαμε να μάθουμε από σας, εσείς μένετε για αρκετό καιρό, τελευταία, στην Αθήνα και θα θέλαμε να μάθουμε πως εισέπραξε η Αθήνα και γενικότερα ο κόσμος τα όσα διαδραματίστηκαν τις τελευταίες μέρες στο φραουλοκράτος της Μανωλάδας. Πως πέρασε, δηλαδή, στον κόσμο αυτή η ιστορία και θα θέλαμε και την άποψή σας και την άποψη του κόμματός σας, βέβαια, για όλα αυτά τα περίεργα που συνέβησαν εκεί.

-Κατ’ αρχάς μία παρατήρηση σ΄ αυτά που λέγατε προηγουμένως. Πια δεν «πρέπει» σε εισαγωγικά η λέξη να μας εκπλήσσει το ότι υπάρχουν 14χρονα παιδιά. Είναι η λογική συνέπεια αυτού του σκλαβοπάζαρου. Ο αμερικάνικος νότος βρίθει από τέτοιες ιστορίες, από τον μπαρμπα – Θωμά μέχρι τον Τζέϊμς. Έχουμε λοιπόν μία κατάληξη σε μια πορεία με 14χρονα, ίσως και πιο κάτω στην ηλικία. Δεύτερον, ότι αυτό που είπατε για την Αθήνα, έχω ιδία εμπειρία η οποία έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Ότι στη λαϊκή των Εξαρχείων το Σάββατο το μεσημέρι, όλοι οι φραουλοπωλητές, είχαν πάψει να διαφημίζουν φράουλα Μανωλάδος. Προς το μεσημέρι αργά ένας τόλμησε και φώναξε, φράουλα Μανωλάδας. Του κάνανε παρατήρηση οι αγοραστές, οι κάτοικοι της περιοχής εκεί, ότι είναι ποτισμένη με αίμα. Αυτός λέει ότι ποτισμένο με αίμα θα είναι το δικό σας χώμα από σας, γιατί εγώ είμαι Χρυσή Αυγή. Έγινε φασαρία, τελικά του πετάξανε τα τελάρα με τις φράουλες επάνω του και το έβαλε στα πόδια. Ήρθε και ο υπεύθυνος της λαϊκής αγοράς και κατέγραψε το γεγονός προκειμένου να αποβληθεί από τους πωλητές της λαϊκής.

*Έγινε αυτό το σοβαρό περιστατικό;

-Έγινε αυτό που ήταν αυθόρμητο από απλούς ανθρώπους που ψώνιζαν εκείνη την ώρα.
Τώρα, η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ σαφής και παλιά και τώρα. Νομίζουμε ότι αυτό το καθεστώς πρέπει να εκλείψει, πρέπει να συντριφτεί και πρέπει οι άνθρωποι που δεν έχουν στον Θεό μοίρα, να βρουν την απαραίτητη νομική και πολιτική, θα έλεγα, προστασία, έτσι ώστε η όποια εργασιακή τους σχέση να έχει τα δικαιώματα που απαιτούνται και να έχουν και ανθρώπινες συνθήκες.

*Μιλούσα χθες με τα μέλη από τη Διεθνή Αμνηστία που επισκέφτηκαν την περιοχή, κύριε Μπαλαούρα, και μου έλεγαν ότι πρέπει να το γράψεις και το γράφω σήμερα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ότι, πρέπει να κάνουμε έκκληση στην πολιτεία και στις αρμόδιες αρχές ότι αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να προστατευθούν. Υπάρχουν πάρα πολλοί οι οποίοι τους απειλούν. Υπάρχει ένα κλίμα τρομοκρατίας γενικά στην περιοχή και μου έλεγαν ότι αυτοί οι άνθρωποι γυρίζουν τραυματισμένοι από τα νοσοκομεία, γεμάτοι σκάγια και πηγαίνουν ξανά στα παραπήγματα και δεν έχουν κάποιον να τους προστατεύσει.

-Είναι προφανές να γίνονται, κύριε Νοδάρο, αυτά τα πράγματα. Είναι προφανές. Από τη στιγμή που η οργανωμένη πολιτεία δεν θέλει, δεν μπορεί, ίσως στην καλύτερη περίπτωση, εγώ νομίζω ότι δεν θέλει. Διότι υπάρχει μια λογική συνέπεια όλων αυτών των πραγμάτων. Ο Δένδιας και η κυβέρνηση πήρανε θέση όταν το θέμα πήρε διεθνείς διαστάσεις. Όταν έβγαινε ο Guardian, όταν έβγαιναν οι γαλλικές εφημερίδες, όταν έβγαινε η Liberation…

*Και το CNN. Και στο CNN είδηση έγινε.

-Βγήκαν μεγάλα αμερικάνικα κανάλια. Τότε η κυβέρνηση βγήκε. Μου θυμίζει το 2008. Εσύ προσωπικά είχες φάει ξύλο, είχες κυνηγηθεί. Όπως και άλλοι δημοσιογράφοι. Τι έγινε τότε; Ποια ήταν τα καθήκοντα μιας ευνομούμενης πολιτείας να παρέμβει; Κανένα. Τι έγινε; Όταν έγινε ο σάλος, πήγανε εκεί, κατέγραψαν το ζήτημα και εξαφανίστηκαν. Εδώ πρόκειται περί μαφίας.

*Και ο κύριος Δένδιας έκανε και το εξής απαράδεκτο. Ότι κατέβηκε στη Βάρδα, πήγε στη Μανωλάδα σε έναν καταυλισμό εργατών οι οποίοι μένουν μέσα σε container και προσπέρασε τον καταυλισμό με τα παραπήγματα τα άθλια εκεί. Δηλαδή, δεν πήγε καν να μιλήσει με αυτούς τους ανθρώπους που δέχθηκαν την επίθεση. Δεν καταδέχθηκε. Μάλλον δεν καταδέχθηκε ή τον πήγαν εκεί οι τοπικοί παράγοντες και η αστυνομία.

-Είναι προφανή αυτά τα πράγματα. Για να πω ένα παράδειγμα. Άκουγα, ας πούμε, για την Επιθεώρηση Εργασίας. Η Επιθεώρηση Εργασίας ιδιαίτερα στον Νομό Ηλείας έχει διαλυθεί.

*Μα κοιτάζουν να την καταργήσουν. Είναι υπό κατάργηση.

-Την έχουν διαλύσει, επί της ουσίας και θέλουν να την καταργήσουν. Και είναι άνθρωποι οι οποίοι με δικά τους έξοδα, παίρνανε το αυτοκίνητό τους, με δικιά τους βενζίνη, αντιμετωπίζοντας απειλές, αντιμετωπίζοντας προπηλακισμούς, κάνανε άριστα τη δουλειά τους. Που να πρωτοπάνε; Όσοι και καλοί να βρίσκονται να δουλέψουν για την κοινωνία. Δεν μπορούν να δουλέψουν. Οπότε το πρόβλημα είναι βαθύ και δεν είναι μεμονωμένο, κύριε Νοδάρο. Θα κάνω μία υπόθεση. Ας υποθέσουμε ότι ο παραγωγός αυτός ήταν ένα μεμονωμένο άσχημο περιστατικό. Ερώτηση. Η τοπική κοινωνία αντέδρασε ποτέ; Ερώτηση δεύτερη. Οι άλλοι φραουλοπαραγωγοί αντέδρασαν ποτέ; Είπανε, ακόμα, αν θέλεις, κύριε Νοδάρε, από άποψη ανταγωνισμού, που τόσο σερβίρεται από τα κυβερνητικά και τα τροικανά στελέχη, όταν ο άλλος έχει τόσο ακραία εκμετάλλευση των δούλων, των σύγχρονων δούλων, οι άλλοι που είναι οι καλοί, γιατί δεν ξεσηκώνονται; Και να πουν δεν μας συμφέρει. Ο άλλος έχει κόστος το ¼ από μας. Γιατί δεν το κάνουν;

Δεν αντριδά η τοπική κοινωνία, ούτε οι άλλοι φραουλοπαραγωγοί

*Ναι, έτσι είναι. Οι 200 δικογραφίες που υπάρχουν, κύριε Μπαλαούρα, τα 4 τελευταία χρόνια που έχουν σχηματιστεί από την Εισαγγελία της Αμαλιάδας, δείχνουν το μέγεθος του προβλήματος. Και δείχνουν ότι δεν μιλάμε για μεμονωμένα περιστατικά. Τα γεγονότα του 2008 για να μη λέω τα ίδια πράγματα, δείχνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα.

-Μα, είναι προφανή τα πράγματα.

*Η έρευνα της υπηρεσίας Εσωτερικών Υποθέσεων το 2006 η οποία μιλάει για εγκληματική οργάνωση, έχουν ασκηθεί και ποινικές διώξεις, δεν έχει γίνει το δικαστήριο ακόμα και έχουμε 2013. Έχουν περάσει 7 χρόνια. Δείχνουν ακριβώς τα ίδια πράγματα.

-Κύριε Νοδάρο, εγώ σας είπα ένα επιχείρημα. Ας πούμε ότι τα υπόλοιπα είναι των αριστερών, των κακών, των περίεργων κλπ. Ένα επιχείρημα στη λογική των καπιταλιστών. Αυτών που παράγουν υπεραξία, βγάζοντας απ΄τους φτωχοδιαβόλους, ότι μπορούν να τους ξεζουμίσουν. Και λέω, είναι μεμονωμένο περιστατικό λοιπόν η εταιρία αυτή; Ωραία. Οι άλλοι, για λόγους ανταγωνισμού, γιατί δεν αντιδρούν;

*Έχουν ευθύνες, κύριε Μπαλαούρα, οι τοπικοί παράγοντες; Έχει ευθύνες ο Δήμος Ανδραβίδας, Κυλλήνης, για παράδειγμα, στο συγκεκριμένο θέμα; Έχει ευθύνες η περιφερειακή διοίκηση, ο κύριος Καφίρας;

-Νομίζω ότι όλο το πλαίσιο μας οργανωμένης πολιτείας, που δεν είναι στην προκειμένη περίπτωση ή μάλλον είναι οργανωμένη αλλά όχι για τα συμφέροντα αυτών των ανθρώπων, έχουν τεράστιες ευθύνες. Διότι δεν μπορεί να καλύπτεται η ιστορία αυτή. Η ιστορία αυτή δεν είναι χθεσινή. Δεν έσκασε σαν κεραυνός. Η ιστορία αυτή είναι παλιά. Απ’ το 2008 τουλάχιστον. Και το ξέρουμε όλοι.

*Μας ήρθε και μια καταγγελία τώρα από το ΣΥΡΙΖΑ, Οργάνωση Κάμπου, λέει, κατά του κυρίου Αρβανίτη, κατά της δημοτικής αρχής, μάλλον, του Δήμο Ανδραβίδας – Κυλλήνης, λέει ότι το βράδυ που συνεδρίαζε το δημοτικό συμβούλιο του Δήμου Ανδραβίδας – Κυλλήνης για το θέμα αυτό, στη συνεδρίαση παραβρέθηκε ο Δημήτρης Μαυράκης, μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Ηλείας και συντονιστής της Γραμματείας της Οργάνωσης ΣΥΡΙΖΑ Κάμπου ο οποίος ζήτησε το λόγο για παρέμβαση εκ μέρους της Οργάνωσης ΣΥΡΙΖΑ. Με τη μέθοδο της κωλυσιεργίας δεν του δόθηκε ο λόγος και ο σύντροφος αποχώρησε. Η Οργάνωση ΣΥΡΙΖΑ Κάμπου Ηλείας καταγγέλει στο δημοκρατικό λαό της περιοχής την απαράδεκτη και αντιδημοκρατική στάση της δημοτικής αρχής Ανδραβίδας – Κυλλήνης.

-Τελικά, ούτε αυτό μας εκπλήσσει. Ο σύντροφος Μαυράκης γιατί να πάρει το λόγο απ’ αυτούς που θα τους χάλαγε τη σούπα και την αγαλλίαση που νοιώθουν ότι μπορούν να σκεπάσουν ξανά τα προβλήματα; Είναι ένας κακός κι αυτός, ο οποίος πρέπει να φιμωθεί. Όπως πρέπει να φιμωθούν και οι πολίτες που παρατηρούν σωστά, οι δημοσιογράφοι που κάνουν καλά τη δουλειά τους, οι πολιτικοί που ανοίγουν το στόμα τους και λένε τα πράγματα όπως πρέπει να τα πούνε. Λοιπόν, επομένως, γιατί να πάρει ο κάθε Μαυράκης το λόγο και να τους χαλάσει αυτή την ωραία ατμόσφαιρα που είναι φαρισαϊκή σε τελευταία ανάλυση.

*Κύριε Μπαλαούρα, σας ευχαριστώ πολύ.

-Πάντως, το πρόβλημα για μας, για τον ΣΥΡΙΖΑ και βεβαίως πρέπει να σας πω ότι είναι κεντρική γραμμή, να το αποσαφηνίσουμε αυτό. Δεν είναι προσωπική μου θέση. Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολύ αυστηρή και με αφορμή αυτό το γεγονός, θα πιέσει πάρα πολύ, με όλες τις δυνατότητες που έχει και νομικές και στη Βουλή και κινηματικές, για να μπει ένα φρένο σ’ αυτή την άγρια, την απάνθρωπη εκμετάλλευση που μας παραπέμπει στα νησιά Μπαρμπέϊντος και στην Κίνα την εποχή των Εγγλέζων κατακτητών και στον αμερικάνικο νότο.

*Μάλιστα, κύριε Μπαλαούρα, σας ευχαριστώ πολύ για τα όσα σημαντικά μας είπατε. Ευχαριστώ. Καλό μεσημέρι.

-Να’ στε καλά. Ευχαριστώ κι εγώ.

Του Μάκη Μπαλαούρα

Πρό­σφα­τα (2/11/12) δη­μο­σιεύ­τη­κε α­πό την Ελλη­νι­κή Στα­τι­στι­κή Υπη­ρε­σία (ΕΛ­ΣΤΑΤ) η Έρευ­να Ει­σο­δή­μα­τος και Συν­θη­κών Δια­βίω­σης των νοι­κο­κυ­ριών για το 2011, με βά­ση τα ει­σο­δή­μα­τα του 2010.

Αρκετοί α­να­λυ­τές α­να­φέρ­θη­καν στα πιο πρό­σφα­τα δη­μο­σιευ­θέ­ντα α­πό τους ε­πί­ση­μους φο­ρείς (ΕΛ­ΣΤΑT, Eurostat) στοι­χεία της έ­ρευ­νας του 2011, η ο­ποία συ­γκέ­ντρω­σε και α­νέ­λυ­σε τα ει­σο­δή­μα­τα του 2010. Ορθή η α­νά­λυ­ση ε­πι­στη­μό­νων, οι οποίοι προ­τί­μη­σαν να πε­ριο­ρι­στούν στα ε­πί­ση­μα δια­θέ­σι­μα δε­δο­μέ­να. Σε κα­νο­νι­κές πε­ριό­δους η υ­στέ­ρη­ση των δύο χρό­νων (2011-2012) δε θα εί­χε ση­μα­ντι­κές ε­πι­πτώ­σεις στα α­να­λυ­τι­κά α­πο­τε­λέ­σμα­τα και συ­μπε­ρά­σμα­τα.

Σε πε­ρίο­δο κρί­σης όμως, σαν αυ­τή που περ­νά­ει η Ελλά­δα ο κοι­νω­νι­κός, ό­πως και ο πο­λι­τι­κός, χρό­νος τρέ­χει με α­σύλ­λη­πτη τα­χύ­τη­τα.
Ήδη ο ψη­φι­σθείς Προϋπο­λο­γι­σμός για το 2013, ό­σον α­φο­ρά μι­σθούς και συ­ντά­ξεις, κα­θώς και το Με­σο­πρό­θε­σμο Πλαί­σιο Δη­μο­σιο­νο­μι­κής Στρα­τη­γι­κής (ΜΠΔΣ) 2013 -16, που πρό­σφα­τα έ­γι­νε νό­μος του κρά­τους, πα­ρα­θέ­τουν ση­μα­ντι­κά στοι­χεία για την ε­ξα­γω­γή συ­μπε­ρα­σμά­των, πα­ρά το γε­γο­νός ό­τι οι (κρα­τι­κές) προ­βλέ­ψεις πά­ντα πέ­φτουν έ­ξω, με πρό­θε­ση τον ε­ξω­ραϊσμό του ζο­φε­ρού ά­με­σου μέλ­λο­ντος, πα­ρα­πλα­νώ­ντας για την πραγ­μα­τι­κή ε­πί­πτω­ση της κρί­σης στην κοι­νω­νία.
Έτσι, έ­στω και με βά­ση τις συ­ντη­ρη­τι­κές ε­κτι­μή­σεις του κρά­τους προ­κύ­πτουν νέα, συ­γκλο­νι­στι­κά στοι­χεία.

Το ε­φιαλ­τι­κό έ­τος 2013

Η μείω­ση του δια­θέ­σι­μου ει­σο­δή­μα­τος το 2010 (κα­τά -12,2%) εί­χε ως α­πο­τέ­λε­σμα την αύ­ξη­ση της σχε­τι­κής φτώ­χειας κα­τά 1,3% (α­πό 20,1% το 2009 σε 21,4% το 2010) και της α­πό­λυ­της φτώ­χειας κα­τά 6,9% (α­πό 16% το 2009 σε 22,9% το 2010). Εί­ναι α­πό­λυ­τα λο­γι­κό να υ­πο­θέ­σει κα­νείς ό­τι α­νά­λο­γες με­τα­βο­λές των δει­κτών φτώ­χειας θα κα­τα­γρα­φούν και λό­γω των μειώ­σεων του δια­θε­σί­μου ει­σο­δή­μα­τος στα ε­πό­με­να έ­τη 2011 (κα­τά -8,1%), 2012 (κα­τά -12,6%) και 2013 (κα­τά -11,4%, ε­κτι­μή­σεις Προϋπο­λο­γι­σμού 2013 και ΜΠΔΣ 2013-16). Ου­σια­στι­κά, πρό­κει­ται για α­να­λο­γι­κή ε­φαρ­μο­γή και στα ε­πό­με­να έ­τη ό­σων κα­τα­γρά­φη­καν στο πρώ­το έ­τος της κρί­σης (2010).
Οι ε­κτι­μή­σεις του Πί­να­κα, βα­σι­σμέ­νες στις ε­πί­ση­μες προ­βλέ­ψεις δεί­χνουν ό­τι το 2013 το 41,1% του πλη­θυ­σμού θα βρί­σκε­ται σε α­πό­λυ­τη φτώ­χεια, δη­λα­δή κά­τω α­πό την γραμ­μή της φτώ­χειας ό­πως αυ­τή εί­χε ο­ρι­σθεί για το έ­τος 2005.
Πα­ρα­τη­ρού­με ό­τι, μέ­σα σε έ­να μό­λις έ­τος στην πε­ρίο­δο της τρέ­χου­σας κρί­σης (το 2010) εί­χα­με αύ­ξη­ση της φτώ­χειας σε α­πό­λυ­τους ό­ρους κα­τά 6,9 πο­σο­στιαίες μο­νά­δες ή κα­τά 43,1%.
Η δρα­μα­τι­κή ε­κτί­να­ξη του πο­σο­στού α­νερ­γίας (α­πό 7,2% το β’ και το γ’ τρί­μη­νο του 2008 σε 25,4% τον Αύ­γου­στο του 2012) εί­ναι προ­φα­νές ό­τι συ­νε­τέ­λε­σε ση­μα­ντι­κά στην αύ­ξη­ση της φτώ­χειας και του κοι­νω­νι­κού α­πο­κλει­σμού στην πε­ρίο­δο της κρί­σης.

* Εκτι­μή­σεις. Στοι­χεία α­πο­δο­χών α­πό την Έκθε­ση του Προϋπο­λο­γι­σμού 2013 για μι­σθούς και συ­ντά­ξεις και του ΜΠΔΣ 2013-2016 (κυ­κλο­φό­ρη­σε στις 31 Οκτω­βρίου).
** Δεί­κτες φτώ­χειας σε α­πό­λυ­τους ό­ρους δη­λα­δή ό­ταν το κα­τώ­φλι της φτώ­χειας πα­ρα­μέ­νει δια­χρο­νι­κά στα­θε­ρό σε ό­ρους πραγ­μα­τι­κής α­γο­ρα­στι­κής δύ­να­μης. Ει­δι­κό­τε­ρα, το πο­σο­στό φτώ­χειας για κά­θε έ­τος υ­πο­λο­γι­ζό­με­νο με το κα­τώ­φλι φτώ­χειας του έ­τους 2005 (60% του διά­με­σου ει­σο­δή­μα­τος του 2005 εκ­φρα­σμέ­νου σε τι­μές του κά­θε ε­πι­μέ­ρους έ­τους με βά­ση τον ε­ναρ­μο­νι­σμέ­νο δεί­κτη τι­μών κα­τα­να­λω­τή).

· Συ­μπέ­ρα­σμα: Εί­ναι α­δια­νό­η­το στην εποχή μας να βρίσκουμε ό­τι η α­πό­λυ­τη φτώ­χεια ε­κτι­μά­ται για το 2013 στο 41,1% του πλη­θυ­σμού. Θα ή­ταν χρή­σι­μο αν μπο­ρού­σα­με να βρού­με στοι­χεία μιας χρο­νο­λο­γι­κής σει­ράς αρ­χί­ζο­ντας α­πό το 1941, έ­τος της να­ζι­στι­κής και φα­σι­στι­κής κα­το­χής, για να ε­ξά­γου­με πρό­σθε­τα χρή­σι­μα συ­μπε­ρά­σμα­τα. Σε κά­θε πε­ρί­πτω­ση του­λά­χι­στον με­τά τον εμ­φύ­λιο τα στοι­χεία δεί­χνουν δυ­στυ­χώς τη ση­με­ρι­νή πρω­το­φα­νή κοι­νω­νι­κή κα­τα­στρο­φή που προ­κλή­θη­κε α­πό τις πο­λι­τι­κές των μνη­μο­νίων που ε­πέ­βα­λαν η τρόι­κα και οι κυ­βερ­νή­σεις της.

>>Παραπομπές Οικονομικά στοιχεία επεξεργασία από την ΕΛΣΤΑΤ:

· Από­λυ­τη Φτώ­χεια: 41,1 %.

· Ύφε­ση: 25% για τη μέ­χρι τώ­ρα πε­ρίο­δο των Μνη­μο­νίων, με ε­κτί­μη­ση για ύ­φε­ση το 2013 γύ­ρω στο 7%.

· Ανερ­γία: 25,4%, με ε­κτί­μη­ση του Ι­ΝΕ ΓΣΣΕ για το 2013 πά­νω α­πό το 32%!

· Ανερ­γία των νέω­ν: 15-24 ε­τών 55% (Αύ­γου­στος 2012)

· Ανερ­γία των νέων γυ­ναι­κώ­ν: 15-24 ε­τών πά­νω α­πό 65%! (Αύ­γου­στος 2012)

Οι πα­ρα­πά­νω ε­κτι­μή­σεις, σε έ­να-δύο χρό­νια θα φαί­νο­νται λίαν συ­ντη­ρη­τι­κές, δε­δο­μέ­νης της ε­κτί­να­ξης των α­νέρ­γων που εί­ναι ο­μά­δα υ­ψη­λού κιν­δύ­νου φτώ­χειας και ως εκ τού­του της στέ­ρη­σης βα­σι­κών α­γα­θών και υ­πη­ρε­σιών. Πρέ­πει να υ­πο­γραμ­μί­σου­με ό­τι η φτώ­χεια πνί­γει πλέ­ον τους νέ­ους ά­νερ­γους, αλ­λά και τους (ε­λά­χι­στους) ερ­γα­ζό­με­νους που α­μεί­βο­νται με τους νέ­ους κα­τώ­τα­τους μι­σθούς και σε συν­θή­κες με ευέ­λι­κτες μορ­φές α­πα­σχό­λη­σης.
Από την ΕΠΟΧΗ

Του Μάκη Μπαλαούρα*
Ένα ακόμη σκληρό έτος για τους εργαζόμενους, συνταξιούχους και μικρομεσαίους θα είναι το 2013. Στη μέχρι τώρα καταγραμμένη ύφεση θα προστεθεί κι αυτή του 2013, που μπορεί να κυμανθεί ξανά στα γνωστά προηγούμενα εφιαλτικά επίπεδα, που με συντηρητικές εκτιμήσεις θα ξεπεράσει το 4,5% και ενδεχομένως να φτάσει το 6%(!). Σωρευτικά ξεπερνά το 25%, επίδοση πρωτοφανής παγκοσμίως σε καιρό ειρήνης.
Οι συνέπειές της είναι καταστροφικές. Η πιο έντονη κοινωνική επίπτωση είναι η ανεργία η οποία πιθανόν να ξεπεράσει το 29% το 2013 και το 31,5% το 2014. Δηλαδή, η καταγραμμένη ανεργία, που ξεκίνησε το 2008 με 300.000 ανέργους (7,5%), φτάνει το 2012 στους 1.345.715 συνανθρώπους μας, και προβλέπεται να ξεπεράσει το 1,5 εκατομμύριο το 2013. Οι νέοι-νέες ξεπερνούν τις 400.000. Αριθμοί εφιαλτικοί. Χάνονται οι άνθρωποι, χάνονται δύο ολόκληρες γενιές.
Αν δεν υπάρξει ανατροπή της συνεχιζόμενης πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης τροϊκανών και κυβερνήσεων δεν υπάρχει προοπτική. Στην καλύτερη περίπτωση, κάποιου είδους ανάπτυξη θα αρχίσει, εντός του 2014. Άλλωστε, η ύφεση –γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς– κάποια στιγμή φτάνει στα όρια της.

Άνεργη ανάπτυξη

Η περιορισμένη ανάπτυξη, ακόμα και στην περίπτωση που εξελιχθεί δυναμικότερα τα επόμενα έτη, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορεί να απορροφήσει παρά πολύ μικρό μέρος της ανεργίας. Σύμφωνα με υπολογισμούς επιστημονικών φορέων για τη δημιουργία 50.000 θέσεων εργασίας, απαιτείται αύξηση του ΑΕΠ μεταξύ 3,5%-4% ετησίως. Ακόμα και αν πετύχει η ελληνική οικονομία τέτοιους ρυθμούς ανάπτυξης, μέχρι το 2020 που υποτίθεται είναι το έτος στόχος ανάρρωσης της οικονομίας, πράγμα εξαιρετικά αμφίβολο, είναι φανερό με την απλή αριθμητική, ότι δεν μπορεί να απορροφηθεί παρά ένα ελάχιστο μέρος του 1,5 εκατομμυρίων ανέργων που θα καταγραφούν το 2013. Μιλάμε για το φαινόμενο που ονομάστηκε διεθνώς «άνεργη ανάπτυξη».
Μέχρι την ανατροπή της καταστροφικής πολιτικής της εσωτερικής υποτίμησης, αλλά και μετά απ’ αυτήν είναι προφανές ότι δεν μπορεί να απορροφηθεί βραχυπρόθεσμα η τεράστια ανεργία, ακόμα και με κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ,. Θα χρειαστούν ρυθμοί ανάπτυξης 7%-8% του ΑΕΠ ετησίως και προπαντός μια πολιτική που θα έχει ως κύριο στόχο την αύξηση της απασχόλησης.
Μέχρι τότε, και από τότε, τι; Ας δούμε την ανεπάρκεια, την ανικανότητα ή ακόμα, την αδιαφορία της κυβέρνησης.

Ανακούφιση των ανέργων. Τι είναι αυτό;

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάθεσε ερώτηση για «την αδιαφορία της κυβέρνησης να υλοποιήσει ακόμη και «προγράμματα του Ευρωπαϊκού Ταμείου Προσαρμογής στην Παγκοσμιοποίηση» για την υποστήριξη και ανακούφιση των ανέργων (επιδόματα, αναζήτηση εργασίας, κινητικότητα, κατάρτιση, καθώς και επιχειρηματικότητας κ.τ.λ) Πιο συγκεκριμένα το Ταμείο στηρίζει, έως και 24 μήνες, εργαζόμενους, ιδιαίτερα των πιο ευάλωτων και ανειδίκευτων που απολύονται λόγω διαρθρωτικών αλλαγών εξαιτίας των επιπτώσεων του παγκόσμιου εμπορίου.
Το πρόγραμμα αφορά εργαζόμενους που έχουν χάσει την εργασία τους στο πλαίσιο της απόλυσης τουλάχιστον 500 ατόμων από μια επιχείρηση ή απόλυση 500 ατόμων στον ίδιο τομέα σε μια συγκεκριμένη περιοχή ή σε δύο συνορεύουσες περιοχές.
Η ελληνική κυβέρνηση υπέβαλε μόνο μια αίτηση που αφορούσε τη στήριξη των 642 απολυθέντων από την Aldi, αφού προηγήθηκε η παρέμβαση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Χουντή. Για καμία άλλη περίπτωση όμως δεν υπέβαλλε αίτηση, όπως π.χ. για τα Κλωστοϋφαντουργεία Νάουσας, τα Κλωστήρια Πρέβεζας, τα Φωσφορικά Λιπάσματα, την ΕΒ Ζάχαρης, την ΟΤΤΟ Έβρου και δεκάδες άλλες περιπτώσεις. Πολύ περισσότερο δεν ασχολήθηκε ούτε για τους αγρότες, ούτε για τους αυτοαπασχολούμενους. Φυσικά δεν διεκδίκησε και τη διεύρυνση της ένταξης στο πρόγραμμα μικρότερων επιχειρήσεων!

Θέλουν τον ΟΑΕΔ κουτσό άλογο

Στην Ελλάδα ο φορέας παροχής επιδομάτων – βοηθημάτων ανεργίας είναι ο ΟΑΕΔ, που τα κεφάλαιά του προέρχονται από εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών. Κατάκτηση που επιτεύχθηκε μετά από σκληρούς αγώνες με τους εργοδότες, αλλά και με το κράτος. Παρά ταύτα οι κυβερνήσεις, πέραν των μόνιμων αναλήψεων των κεφαλαίων του ΟΑΕΔ, κάνουν και μεγάλες, κατά καιρούς, «βουτιές» σ’ αυτά. Υπάρχουν όμως και «έμμεσες λεηλασίες». Για παράδειγμα, σήμερα το ΙΚΑ χρωστά στον ΟΑΕΔ 7 δισ. ευρώ, κεφάλαια που εισπράττει για λογαριασμό του ΟΑΕΔ αλλά δεν τα καταβάλλει σ’ αυτόν.
Σύμφωνα με εκτίμηση του προέδρου του ΟΑΕΔ κ. Ηλ. Κικίλια («Βήμα» 20/1/13) αν δεν υπήρχε ο οργανισμός και τα 71 προγράμματα που έχει εφαρμόσει τα 3 τελευταία χρόνια, έστω και με μπλοκαρισμένα τα γρανάζια του από τις κυβερνήσεις, η στατιστική ανεργία θα έφτανε σήμερα στο 33%. Όμως από τους στατιστικά 1.350.000 ανέργους, οι εγγεγραμμένοι στον ΟΑΕΔ που αναζητούν εργασία είναι 790.000, όπου το 75% αυτών είναι πάνω από 30 ετών. Απ’ αυτούς που καλύπτουν τις προϋποθέσεις, επίδομα ανεργίας παίρνουν μόνο 215.000, δηλαδή μόλις το 16% των συνολικά ανέργων!
Στην τεράστια στρατιά των ανέργων, δεν είναι εμφανές ότι ένα μεγάλο μέρος αυτών, περίπου 400.000 οικογένειες δηλαδή πάνω από 1.300.000 άτομα (υπολογίζοντας και τα παιδιά) δεν έχουν κανέναν εργαζόμενο! Γι’ αυτό το μέρος των ανέργων θα πρέπει να υπάρξει συγκεκριμένη μεταχείριση από την κυβέρνηση και τον ΟΑΕΔ προκειμένου ένα μεγάλο μέρος των παροχών, και ιδιαίτερα των προγραμμάτων, να στραφεί προς τα εκεί. Όμως στην Ελλάδα ισχύει το ασφαλιστικό επίδομα ανεργίας και όχι το προνοιακό επίδομα, όπως γίνεται σ’ άλλες ευρωπαϊκές χώρες, με αποτέλεσμα να εγκαταλείπονται στη μοίρα τους. Αλλά και το ισχύον επίδομα ανεργίας, κατά μέσο όρο διαρκεί 7-8 μήνες, ενώ μετά από 12 μήνες σταματάει τελείως.

Στις χειρότερες χώρες η Ελλάδα

Έτσι δεν απορεί κανείς γιατί η χώρα μας ήταν, και μάλιστα πριν τη κρίση, τρίτη με τη χειρότερη κάλυψη των ανέργων σε ύψος και διάρκεια μεταξύ των 28 κρατών του ΟΟΣΑ. Να προσθέσω, επίσης, ότι δεν προβλέπεται καμιά ιδιαίτερη ποινή για τον εργοδότη που απολύει εικονικά τον εργαζόμενο ώστε να τον απασχολήσει στη συνέχεια ανασφάλιστο μέχρι την εξάντληση του επιδόματος ανεργίας και φυσικά με πολύ μικρότερο κόστος. Στη Γερμανία, για παράδειγμα, παρέχεται το 70% του μισθού, ενώ το διάστημα εξαρτάται από τα χρόνια ασφάλισής του, και φθάνει μέχρι και τα 6 χρόνια για ανέργους μεγάλης ηλικίας. Η ανικανότητα των κυβερνήσεων ερμηνεύει και τη μη διεκδίκηση προγραμμάτων, όπως αυτό του Ευρωπαϊκού Ταμείου Προσαρμογής που περιγράψαμε στην αρχή, ή την επικαιροποίηση προγραμμάτων που δεν έχουν απορροφηθεί. Τα υπουργεία, σημειωτέον, που όφειλαν να εμπλακούν στην υποβολή και αξιοποίηση προγραμμάτων δεν είναι μόνο τα κεντρικά οικονομικά υπουργεία αλλά και το Παιδείας ή το Αγροτικής Ανάπτυξης με προσανατολισμό π.χ. το συντονισμό στήριξης της πρωτογενούς παραγωγής, με κατάρτιση σε νέες καλλιέργειες, με την αξιοποίηση των σχετικών ΑΕΙ-ΤΕΙ για τον προσανατολισμό και την υποστήριξη των χιλιάδων νέων που επιστρέφουν στον τόπο καταγωγής τους.
Μερικά από τα προγράμματα που έχει υλοποιήσει ο ΟΑΕΔ δημιουργούν προβληματισμό και εξαιτίας της μέχρι τώρα συμπεριφοράς των ελληνικών επιχειρήσεων. Πιο συγκεκριμένα έχει εφαρμόσει πρόγραμμα επιδότησης της εργοδοτικής εισφοράς για 12 μήνες για τους μισούς εργαζόμενους, με την προϋπόθεση να μη γίνουν απολύσεις για 18 μήνες, με αποτέλεσμα τη διατήρηση 350.000 θέσεων εργασίας. Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες η προσπάθεια ανάσχεσης των απολύσεων λόγω της κρίσης δεν γίνεται με αποσπασματικά προγράμματα αλλά με θεσμικές ρυθμίσεις σύμφωνα με τις οποίες αν μια επιχείρηση έχει διαπιστωμένες ανάγκες για μείωση του κόστους εργασίας, διαμέσου της μείωσης του χρόνου απασχόλησης, ο περισσευούμενος χρόνος αξιοποιείται σε προγράμματα κατάρτισης, καταβάλλοντας ο αντίστοιχος ΟΑΕΔ το 25% του μισθού. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, αφενός την επανακατάρτιση και αφετέρου η μείωση του μισθού δεν θα είναι π.χ. 50%, αλλά 25%.
Το πιο ενδιαφέρον είναι το πρόγραμμα δημιουργίας προσωρινών θέσεων εργασίας από τον ευρύτερο δημόσιο τομέα ως «προσωρινού εργοδότη ύστατης προσφυγής» (Ηλ. Κικίλιας, «Το Βήμα»). Στελέχη του ΟΑΕΔ ανέφεραν χαρακτηριστικά ως παραδείγματα εφαρμοζόμενης κεϊνσιανής πολιτικής, προγράμματα αυτεπιστασίας των Δήμων, προσλαμβάνοντας για τα συγκεκριμένα έργα από πίνακα που έχει ήδη καταρτίσει ο ΟΑΕΔ μαζί με το ΑΣΕΠ, και ο οποίος μπορεί να επικεντρωθεί σε ανέργους από οικογένειες χωρίς κανένα εργαζόμενο με οικονομικά και κοινωνικά κριτήρια. Είναι προφανές ότι οι παραπάνω προτάσεις του ΟΑΕΔ δεν θεραπεύουν την ανεργία, ανακουφίζουν όμως μερικές χιλιάδες ανέργους. Πολύ περισσότερο, που πια οι νεοφιλελεύθερες κυβερνητικές νομοθετικές πρωτοβουλίες διέλυσαν τελείως τις εργασιακές σχέσεις, κατακρεούργησαν μισθούς και ασφαλιστικές υποχρεώσεις εργοδοτών, με συνέπεια την αύξηση της ανεργίας και τη διεύρυνση της αδήλωτης εργασίας.

*Στην ΕΠΟΧΗ

Του Μάκη Μπαλαούρα, Κ.Ε. ΣΥΡΙΖΑ

Όλα τα σφυριά στον ίδιο στόχο: τον ΣΥΡΙΖΑ. Μ’ ένα ντουφέκι, σαν τον κυνηγό που την στήνει για ώρες, προκειμένου να πυροβολήσει με τον παραμικρό τριγμό, την στήνουν για να αναδείξουν ως κύριο ζήτημα μια λάθος (ή σε μερικές περιπτώσεις, εσκεμμένη) τοποθέτηση στελέχους του κόμματος ή ακόμα χειρότερα, κατασκευάζουν την εικόνα που τους βολεύει, στην συνεχώς εντεινόμενη προπαγάνδα τους.
Ο κεντρικός καμβάς που στήνεται εδώ και καιρό, είναι η ταύτιση και η δήθεν προδιαγεγραμμένη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ. Με το κόμμα, δηλαδή, που προκαλεί ακόμα την οργή των πολιτών για το βίο και την πολιτεία του. Πολλά εύστοχα έχουν γραφτεί ως απάντηση στις αθλιότητες των στυλοβατών του συστήματος. Πολιτικής, ιδεολογικής, ιστορικής ή κοινωνιολογικής υφής.
Όλα αυτά όμως ενισχύονται αποφασιστικά από ένα μείζον πολιτικό και όχι μόνο κομματικό γεγονός που σημειώθηκε πριν λίγες μέρες. Η πρώτη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Που έφτασε ως εκεί αφού επί μήνες άνοιξαν τα γραφεία ή μάλλον άνοιξαν νέοι και μεγάλοι χώροι συνάντησης, συζήτησης, αντιπαράθεσης και σύνθεσης, πάνω σε ένα (εξαιρετικό) σχέδιο Διακήρυξης. Μια αριστερή αφήγηση για το παρόν, όπως το επηρέασε το παρελθόν όλων μας, από την ίδρυση του ΚΚΕ, τους λαϊκούς, ταξικούς και απελευθερωτικούς αγώνες, το ΕΑΜ, την ΕΔΑ, το ΚΚΕ Εσωτερικού, την προσφορά, μέσα από παράλληλους δρόμους, των συνιστωσών, έως τον έντονο χρωματισμό του σοσιαλισμού του άμεσου μέλλοντός μας.
Προσομοίωση Αριστερής εξουσίας με πυρήνα την εσωκομματική Δημοκρατία
Η Συνδιάσκεψη, των τριών χιλιάδων αντιπροσώπων, επρόκειτο για μια προσομοίωση αριστερής εξουσίας, με ρέοντα πολιτικό και σαφή λόγο, μεροληπτικό στην ταξικότητά του, μια συλλογική περιγραφή της κοινωνικής δυναμικής για το σήμερα, με ανάταξη του αποσυντηθεμένου κοινωνικού ιστού. Ο πυρήνας όλων αυτών δεν μπορεί παρά να είναι η εσωκομματική Δημοκρατία. Η παλιά θέση του τι δημοκρατία θέλεις για την κοινωνία, είναι από το τι δημοκρατία θέλεις για το κόμμα, έγινε αξίωμα. Δημοκρατία, συνεχώς εξελισσόμενη, με πρόσφατες δομικές συνεισφορές από τις σχέσεις του με τα κινήματα, από την οργάνωση, τον πλουραλισμό, την αγωνιστικότητα και την αυτονομία του Ευρωπαϊκού και Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ που βγήκε ελπιδοφόρα ανάμεσα στα χημικά και τον αυταρχισμό στους δρόμους της Γένοβα, της Θεσσαλονίκης, της Αθήνας. Με την πρόσθεση των μαθημάτων της άμεσης δημοκρατίας που πήραμε στις πλατείες. Με τα μαθήματα που μαθαίνουμε στο σύστημα των αυτόνομων πρωτοβουλιών Αλληλεγγύης.
Σε τι λοιπόν μοιάζει το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ με την πορεία του ΠΑΣΟΚ; Ακόμα και το πλήθος πολιτών που εντάσσεται στο ΣΥΡΙΖΑ το πρώτο που λένε δημοσίως, είναι “προσοχή μην μοιάσουμε στο ΠΑΣΟΚ !”.
Η ιστορία καλεί αυτό το νέο, όσο και παλιό, κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ να βαθύνει την δημοκρατία και να πορευτεί ορμητικά στις απαιτήσεις της για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Αι γενεαί πάσαι στρατεύονται οργανικά στο μέλλον.
Δημοσιεύτηκε στην “Ελευθεροτυπία”

Τη συ­νέ­ντευ­ξη για την ΕΠΟΧΗ πή­ρε ο Μά­κης Μπα­λα­ού­ρας

Η κυ­βερ­νη­τι­κή κρί­ση που ε­ξε­λίσ­σε­ται ε­νό­ψει της ψή­φι­σης στη βου­λή του νέ­ου σκλη­ρού πα­κέ­του μέ­τρων, α­φή­νει α­νοι­χτά ό­λα τα εν­δε­χό­με­να στην πο­λι­τι­κή σκη­νή και στην κοι­νω­νία. Ποιες διερ­γα­σίες συ­ντε­λού­νται και ποιες δια­γρά­φο­νται; Ποιες εί­ναι οι προο­πτι­κές της Αρι­στε­ράς σ’ αυ­τό το πε­ρι­βάλ­λο­ν;

*Η κυ­βέρ­νη­ση με­τρά­ει μό­λις 130 μέ­ρες και βλέ­που­με ό­τι βρί­σκε­ται σε ε­σω­τε­ρι­κή κρί­ση. Ταυτό­χρο­να η πο­λι­τι­κή της δεν γί­νε­ται α­πο­δε­κτή α­πό τη με­γά­λη πλειο­ψη­φία της κοι­νω­νίας. Πώς ε­ξη­γεί­ται αυ­τό;

-Η κυ­βέρ­νη­ση έ­σερ­νε ε­πί μή­νες τη λή­ψη δη­μο­σιο­νο­μι­κών μέ­τρων, ε­νώ κου­βε­ντιά­ζο­νταν σε τη­λε­ο­πτι­κά πα­ρά­θυ­ρα που τρο­μο­κρα­τού­σαν τον κό­σμο. Από την άλ­λη, προ­φα­νώς κά­τω α­πό πιέ­σεις, παίρ­νει ό­χι μό­νο τα δη­μο­σιο­νο­μι­κά μέ­τρα τα ο­ποία εί­ναι βέ­βαιο ό­τι θα προ­κα­λέ­σουν τε­ρά­στια ύ­φε­ση, αλ­λά βά­ζει μέ­σα στο ί­διο πα­κέ­το ερ­γα­σια­κά και ο­τι­δή­πο­τε άλ­λο προ­κύ­ψει. Θεω­ρώ ό­τι το ε­πι­κοι­νω­νια­κό παι­χνί­δι το έ­χουν ή­δη χά­σει. Από την άλ­λη με­ριά, στους υ­πό­λοι­πους το­μείς, δεν βλέ­πω να έ­χει υ­πάρ­ξει το ό­ποιο κυ­βερ­νη­τι­κό έρ­γο. Ού­τε οι υ­πουρ­γοί του ΠΑ­ΣΟΚ και της ΔΗ­ΜΑΡ φαί­νε­ται να έ­χουν πε­τύ­χει ση­μα­ντι­κά πράγ­μα­τα. Πι­θα­νό­τα­τα έ­χουν α­ντι­στα­θεί λί­γο στις α­πο­λύ­σεις δη­μο­σίων υ­παλ­λή­λων και έ­χουν προ­τεί­νει κά­τι ε­ναλ­λα­κτι­κό, αλ­λά ό­λα αυ­τά εί­ναι μι­κρής εμ­βέ­λειας. Εί­ναι μια κυ­βέρ­νη­ση η ο­ποία δυ­σκο­λεύε­ται να πα­ρου­σιά­σει το ο­ποιο­δή­πο­τε έρ­γο. Αντ’ αυ­τού, εμ­φα­νί­ζο­νται διά­φο­ρες πρα­κτι­κές που θυ­μί­ζουν την πιο πα­ρα­δο­σια­κή δε­ξιά, με πρό­σφα­τα τα πα­ρα­δείγ­μα­τα της στά­σης της έ­να­ντι των δη­μο­σιο­γρά­φων αλ­λά και μια σει­ρά άλ­λες ε­νέρ­γειες α­ντεκ­δί­κη­σης. Ακό­μα και το σχή­μα που εί­χε αρ­χι­κώς συμ­φω­νη­θεί στις το­πο­θε­τή­σεις στε­λε­χών, δη­λα­δή 5 η ΝΔ, 3 το ΠΑ­ΣΟ­Κ, 2 η ΔΗ­ΜΑ­Ρ, πραγ­μα­τι­κά θυ­μί­ζει το πιο πα­λαιάς κο­πής πε­λα­τεια­κό κρά­τος.

*Πα­ρό­λα αυ­τά, φαί­νε­ται ό­τι α­πό τους τρεις ε­ταί­ρους η ΝΔ κρα­τά­ει πε­ρισ­σό­τε­ρο.

-Εί­ναι κα­τά τη γνώ­μη μου μάλ­λον α­να­με­νό­με­νο να κρα­τά­ει α­κό­μη, του­λά­χι­στον μέ­χρι να αι­σθαν­θεί ο κό­σμος τα πραγ­μα­τι­κά α­πο­τε­λέ­σμα­τα των μέ­τρων. Όταν θα τα νοιώ­σει ο κό­σμος στην τσέ­πη του α­πό τις γιορ­τές και με­τά, δεν ξέ­ρω τι θα γί­νει. Μην ξε­χνάς ό­τι το πρώ­το μνη­μό­νιο τον Μάιο του 2010 το ΠΑ­ΣΟΚ άρ­χι­σε να το πλη­ρώ­νει α­πό την ά­νοι­ξη του 2011. Μέ­χρι τό­τε και δη­μο­σκο­πι­κά κρα­τού­σε και στις αυ­το­διοι­κη­τι­κές ε­κλο­γές ε­πι­κρά­τη­σε. Η κα­τη­φό­ρα, ε­ξαι­ρε­τι­κά α­πό­το­μη, αρ­χί­ζει 10 μή­νες με­τά το πρώ­το μνη­μό­νιο. Βέ­βαια, τώ­ρα δεν θα πε­ρι­μέ­νου­με 10 μή­νες, διό­τι ή­δη η χώ­ρα και ο κό­σμος βρί­σκε­ται σε α­πό­γνω­ση. Αλλά, πά­ντως, πρώ­τα θα ε­φαρ­μο­στούν τα μέ­τρα και με­τά θα δού­με τις πραγ­μα­τι­κές ε­πι­πτώ­σεις.

*Το ΠΑ­ΣΟ­Κ, ό­μως ή­δη κα­ταρ­ρέει…

-Οι άλ­λοι δύο ε­ταί­ροι της κυ­βέρ­νη­σης δεν πλη­ρώ­νουν τό­σο τα μέ­τρα, τα ο­ποία έ­τσι και αλ­λιώς ό­λοι τα πε­ρι­μέ­νουν. Το ΠΑ­ΣΟΚ πλη­ρώ­νει την ε­σω­τε­ρι­κή του κρί­ση. Εί­ναι έ­να κόμ­μα το ο­ποίο εί­χε μά­θει στην ήτ­τα του να συ­γκε­ντρώ­νει σχε­δόν το 40% της ψή­φου, 38% εί­ναι το μί­νι­μουμ. Πέ­φτο­ντας ξαφ­νι­κά στο 12%, ση­μαί­νει ό­τι δεν υ­πάρ­χει. Και μά­λι­στα έ­να γε­ρα­σμέ­νο 12%, το ο­ποίο α­πλώς πα­ρα­δο­σια­κά ψή­φι­σε μέ­χρι και τον Ιού­νιο ΠΑ­ΣΟΚ. Ση­μαί­νει ό­τι κομ­μα­τι­κός ορ­γα­νι­σμός δεν υ­πάρ­χει. Υπάρ­χει κά­ποιο στε­λε­χι­κό δυ­να­μι­κό, το ο­ποίο ό­μως αλ­λη­λοϋπο­νο­μεύε­ται. Εκεί­νο που μου έ­χει κά­νει ε­ντύ­πω­ση, κά­τι που δεν φαί­νε­ται, εί­ναι ό­τι υ­πάρ­χουν ο­ρι­ζό­ντιες δια­συν­δέ­σεις σε κά­ποιους συν­δι­κα­λι­στι­κούς ή άλ­λους χώ­ρους. Αλλά αυ­τό δεν εί­ναι το κομ­μα­τι­κό ΠΑ­ΣΟΚ. Εί­ναι οι χώ­ροι που δη­μιουρ­γή­θη­καν, οι σχέ­σεις που οι­κο­δο­μή­θη­καν, οι ο­ρι­ζό­ντιες δια­συν­δέ­σεις που στή­θη­καν, οι ο­ποίες αυ­τή τη στιγ­μή βρί­σκο­νται πε­ρί­που ορ­φα­νές. Δεν έ­χουν πο­λι­τι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση, αλ­λά με­τα­ξύ τους έ­χουν αλ­λη­λεγ­γύη.

*Λό­γω πε­λα­τεια­κών δε­σμών…

-Ναι, αλ­λά αυ­τό δεν μπο­ρεί να το κρα­τή­σει το ΠΑ­ΣΟΚ. Ού­τε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρεί να το ε­γκολ­πω­θεί ό­λο, διό­τι πρώ­τον υ­πάρ­χει και υ­γιές κομ­μά­τι, υ­πάρ­χει και κα­θό­λου υ­γιές κομ­μά­τι. Άρα ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και α­πέ­να­ντι σε αυ­τόν τον κό­σμο των μι­κρο­με­σαίων στε­λε­χών σε κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους, εί­ναι υ­πο­χρεω­μέ­νος να έ­χει μια πο­λύ αμ­φί­θυ­μη α­ντι­με­τώ­πι­ση. Αλλά, για να γυ­ρί­σω στο ΠΑ­ΣΟ­Κ, ως κόμ­μα σχε­δόν έ­χει κλεί­σει τον κύ­κλο του.

*Υπάρ­χει και ο Λο­βέρ­δος, ο ο­ποίος λέει να συ­γκρο­τή­σου­με τον σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό χώ­ρο και ο Χρυ­σο­χοϊδης που λέει πά­με να φτιά­ξου­με τη με­γά­λη πα­τριω­τι­κή ευ­ρω­παϊκή πα­ρά­τα­ξη.

-Στο ΠΑ­ΣΟ­Κ, ε­πει­δή εί­ναι σε τε­ρά­στια κρί­ση, υ­πάρ­χουν τρεις ε­πι­λο­γές. Η μια που προω­θεί ο Βε­νι­ζέ­λος, μάλ­λον α­νε­πι­τυ­χώς, εί­ναι να α­να­συ­γκρο­τη­θεί το ΠΑ­ΣΟ­Κ, δια­τη­ρού­με­νο στο 12%, και με­τά βλέ­που­με. Η δεύ­τε­ρη που ε­ξέ­φρα­σε κά­ποια στιγ­μή ο Λο­βέρ­δος, ή­ταν έ­να και­νούρ­γιο κόμ­μα, αλ­λά δεν περ­πα­τά­ει, δεν έ­χει χώ­ρο ύ­παρ­ξης. Η τρί­τη ε­πι­λο­γή εί­ναι η με­γά­λη πα­τριω­τι­κή ευ­ρω­παϊκή πα­ρά­τα­ξη με τη ΝΔ, ό­πως έ­κα­νε ο Πα­πά­γος το 1951-52. Έχω την αί­σθη­ση ό­τι ο­δη­γού­νται σε η­γε­τι­κή σύ­γκρου­ση με­τα­ξύ Βε­νι­ζέ­λου και Λο­βέρ­δου. Ακρι­βώς ε­πει­δή ο Χρυ­σο­χοϊδης δεν φαί­νε­ται να έ­χει ελ­πί­δα σε μια τέ­τοια σύ­γκρου­ση η­γε­τών, α­ντι­προ­τεί­νει την με­γά­λη πα­τριω­τι­κή ευ­ρω­παϊκή πα­ρά­τα­ξη.

Η ΔΗ­ΜΑΡ σε πο­λι­τι­κή δί­νη

*Η «υ­πεύ­θυ­νη α­ρι­στε­ρά», η ΔΗ­ΜΑ­Ρ, βρί­σκε­ται στο ε­πί­κε­ντρο της κρί­σης.

-Άλλη εί­ναι η ΔΗ­ΜΑΡ του Μαΐου του 2012, άλ­λη του Ιου­νίου και άλ­λη η ση­με­ρι­νή. Εννοώ σε ε­πί­πε­δο ψη­φο­φό­ρου. Του Μαΐου ή­ταν σα­φώς έ­να κόμ­μα προ­ερ­χό­με­νο α­πό τον ευ­ρύ­τε­ρο χώ­ρο της Αρι­στε­ράς. Τον Ιού­νιο έ­χα­σε πε­ρί­που μιά­μι­ση πο­σο­στιαία μο­νά­δα α­πό α­ρι­στε­ρά, που πή­γε στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, και κέρ­δι­σε πε­ρί­που 1,5% α­πό τα δε­ξιά, που ε­ξε­τί­μη­σε τη στά­ση του Κου­βέ­λη. Το κέ­ντρο βά­ρους του ε­κλο­γι­κού σώ­μα­τος εί­χε πά­ει λί­γο δε­ξιό­τε­ρα και με αυ­τή την έν­νοια η συμ­με­το­χή στη συ­γκυ­βέρ­νη­ση δεν ερ­χό­ταν σε α­ντί­θε­ση με το ε­κλο­γι­κό του σώ­μα. Σή­με­ρα, έ­να κομ­μά­τι α­πό τους ψη­φο­φό­ρους του Ιου­νίου, πιο α­ρι­στε­ρό­στρο­φο, την έ­χουν ε­γκα­τα­λεί­ψει. Όμως δημοκοπικά ε­πι­βιώ­νει πε­ρί­που στο ί­διο ε­πί­πε­δο συλ­λέ­γο­ντας ναυα­γούς του ΠΑ­ΣΟΚ. Εάν το κυ­βερ­νη­τι­κό εγ­χεί­ρη­μα πε­τύ­χαι­νε, τό­τε η ΔΗ­ΜΑΡ ό­ντως θα ή­ταν αυ­τή η ο­ποία θα μπο­ρού­σε να καρ­πω­θεί τον κε­ντρο­α­ρι­στε­ρό χώ­ρο της συ­γκυ­βέρ­νη­σης με πο­λύ κα­λύ­τε­ρες προο­πτι­κές α­πό το ΠΑ­ΣΟΚ. Δεν εί­μαι βέ­βαιος ού­τε ό­τι θα πε­τύ­χει το κυ­βερ­νη­τι­κό εγ­χεί­ρη­μα ού­τε ό­τι θα πε­τύ­χει η ΔΗ­ΜΑΡ να εκ­φρά­σει αυ­τό το χώ­ρο. Ού­τε το ΠΑ­ΣΟΚ μπο­ρεί, ό­πως εί­ναι αυ­τή τη στιγ­μή, να α­να­κάμ­ψει. Η κρί­ση θα εκ­φρα­στεί στον πιο α­δύ­να­μο κρί­κο και αυ­τή τη στιγ­μή ε­νώ ή­ταν το ΠΑ­ΣΟΚ ο πιο α­δύ­να­μος κρί­κος, φαί­νε­ται ό­τι και η ΔΗ­ΜΑΡ μπαί­νει σε αυ­τή τη δί­νη.

*Αυ­τά που εί­πες στην αρ­χή για κυ­βέρ­νη­ση πα­λαιάς δε­ξιάς δεν έ­χουν α­ντί­κτυ­πο στους φι­λε­λεύ­θε­ρους της ΔΗ­ΜΑ­Ρ;

-Προ­φα­νώς. Η δυ­σα­νε­ξία που δεί­χνει η ΔΗ­ΜΑΡ στην κυ­βερ­νη­τι­κή της συμ­με­το­χή την τε­λευ­ταία ε­βδο­μά­δα, έ­χει να κά­νει α­κρι­βώς ό­χι μό­νο με τη συ­γκε­κρι­μέ­νη ρύθ­μι­ση, αλ­λά με το ό­τι αι­σθά­νε­ται ε­γκλω­βι­σμέ­νη σε μια δε­ξιά κυ­βέρ­νη­ση. Δεν ή­ταν μα­θη­μέ­νοι, ε­κτός ε­λα­χί­στων πε­ρι­πτώ­σεων, σε ό­λο αυ­τό το ε­ξου­σια­στι­κό α­λι­σβε­ρί­σι.

Η Χρυ­σή Αυ­γή διεκ­δι­κεί ρό­λο στη δε­ξιά

*Η Χρυ­σή Αυ­γή φαί­νε­ται ό­τι ε­κτι­νάσ­σε­ται …

-Έχει α­νο­δι­κή τά­ση. Το ε­πί­πε­δο του 10% δεί­χνει να το έ­χει αγ­γί­ξει ή να το έ­χει ξε­πε­ρά­σει. Δεν έ­χει βέ­βαια στα­θε­ρο­ποιη­μέ­νο α­κρο­α­τή­ριο. Τα κέρ­δη δεν εί­ναι α­κό­μη πα­γιω­μέ­να. Προέρ­χο­νται κα­τά το με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος α­πό το χώ­ρο της ΝΔ. Η ΧΑ πλέ­ον έ­χει α­πό ό,τι φαί­νε­ται, τη στρα­τη­γι­κή να α­πο­κτή­σει και σα­φές ι­δε­ο­λο­γι­κό σή­μα ε­ντός του ευ­ρύ­τε­ρου χώ­ρου της δε­ξιάς. Δεν εί­ναι το α­πλώς α­ντι­συ­στη­μι­κό κόμ­μα να­ζι­στι­κής χροιάς. Εντάσ­σε­ται στο χώ­ρο της δε­ξιάς, της πιο πα­ρα­δο­σια­κής, δεν εί­ναι μό­νο στό­χος οι με­τα­νά­στες, εί­ναι και οι α­ρι­στε­ροί. Σα­φώς, το σύν­θη­μα “τι­μή στους χί­τες και τους ταγ­μα­τα­σφα­λί­τες” που φω­νά­ζα­νε στον Με­λι­γα­λά, δεί­χνει ό­τι το­πο­θε­τεί­ται στον α­ντί­πο­δα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και του ΚΚΕ, αλ­λά κυ­ρίως του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Εάν, ε­πο­μέ­νως, η κυ­βέρ­νη­ση αρ­χί­ζει να φυλ­λο­ρο­εί, αυ­τό θα τρο­φο­δο­τεί την ΧΑ. Η ΧΑ φαί­νε­ται ε­πι­πλέ­ον ό­τι έ­χει υιο­θε­τή­σει έ­ναν α­κτι­βι­σμό που εί­ναι στα ό­ρια της νο­μι­μό­τη­τας. Παί­ζει ε­ντυ­πω­σια­κά με την ο­ρια­κή πρό­κλη­ση. Και κερ­δί­ζει στον κό­σμο στον ο­ποίο α­πευ­θύ­νε­ται. Ένα φαι­νό­με­νο εκ­φα­σι­σμού δεν α­ντι­με­τω­πί­ζε­ται διοι­κη­τι­κά. Πο­λι­τι­κά, ε­πί­σης, εί­ναι δύ­σκο­λο να α­ντι­με­τω­πι­στεί, για­τί ο κό­σμος στον ο­ποίο α­πευ­θύ­νε­ται η ΧΑ δεν α­κούει ε­σέ­να, δεν πρό­κει­ται να α­κού­σει κα­νέ­ναν α­ρι­στε­ρό ή φι­λε­λεύ­θε­ρο. Αυ­τή εί­ναι η με­γά­λη δυ­σκο­λία.

*Όμως, η ΧΑ έ­χει ει­σχω­ρή­σει στα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα ε­μπρά­κτως. Φτιά­χνει, π.χ., κοι­νω­νι­κό πα­ντο­πω­λείο, γρα­φεία ευ­ρέ­σεως ερ­γα­σίας…

-Σε αυ­τή τη φά­ση, τώ­ρα που έ­χει ι­σχυ­ρο­ποιη­θεί, διεκ­δι­κεί ση­μα­ντι­κό ρό­λο στην ευ­ρύ­τε­ρη οι­κο­γέ­νεια της δε­ξιάς. Η κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δε­ξιά, η ΝΔ α­πό το 1974 και με­τά, ό­πως εί­χε συμ­βεί και με την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δε­ξιά την πε­ρίο­δο α­πό το 1950 έως το 1967 που εί­χε εν­σω­μα­τώ­σει ό­λο το βα­θύ χυ­λό της α­κρο­δε­ξιάς, αυ­τό εί­χε μέ­σα της τα α­κρο­δε­ξιά ι­δε­ο­λο­γή­μα­τα και α­πλώς δεν έ­βγαι­νε στον πο­λι­τι­κό λό­γο της. Τώ­ρα η ΧΑ προ­σπα­θεί να α­πο­σπά­σει έ­να κομ­μά­τι του κό­σμου, να α­πε­νο­χο­ποιή­σει αυ­τόν τον φα­σί­ζο­ντα πο­λι­τι­κό λό­γο και να μπο­ρεί ο άλ­λος, που τα έ­λε­γε αυ­τά στο κα­φε­νείο αλ­λά δεν τα έ­λε­γε πιο έ­ξω και ψή­φι­ζε κα­νο­νι­κά ΝΔ, να ψη­φί­σει ΧΑ, για­τί τα ί­δια λέει. Συμ­φω­νώ για την α­νά­γκη πα­ρου­σίας και α­ντι­πα­ρά­θε­σης στο κοι­νω­νι­κό ε­πί­πε­δο, στο πο­λι­τι­κό τη βρί­σκω πιο δύ­σκο­λο.

Ο τα­ξι­κός και η­λι­κια­κός δι­χα­σμός της κοι­νω­νίας

*Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις δη­μο­σκο­πή­σεις ξε­περ­νά­ει τη ΝΔ, ε­νώ στην πα­ρά­στα­ση νί­κης έ­χει εμ­φα­νή κυ­ριαρ­χία. Οι κοι­νω­νι­κές συμ­μα­χίες του ποιες εί­ναι;

-Με ό­ποιον και να κου­βε­ντιά­σεις, εί­τε ο­πα­δό εί­τε και α­ντί­πα­λο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ό­λοι πε­ρι­μέ­νουν ό­τι έρ­χε­ται η ώ­ρα του. Η πα­ρά­στα­ση νί­κης δεί­χνει μια ε­μπε­δω­μέ­νη ει­κό­να στην κοι­νω­νία, η ο­ποία βα­σί­ζε­ται, κα­τά τη γνώ­μη μου, και στις πο­λύ κα­λές εμ­φα­νί­σεις Τσί­πρα. Λέει ό­τι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι η δύ­να­μη του μέλ­λο­ντος. Η δυ­να­μι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ό­πως εκ­φρά­στη­κε το Μάιο και α­κό­μα ε­ντο­νό­τε­ρα τον Ιού­νιο, ή­ταν έ­νας τα­ξι­κός και έ­νας η­λι­κια­κός δι­χα­σμός της κοι­νω­νίας. Οι ε­κλο­γές του Ιου­νίου ή­ταν οι πιο τα­ξι­κά πο­λω­μέ­νες ε­κλο­γές α­πό τη με­τα­πο­λί­τευ­ση και για πρώ­τη φο­ρά, τό­σο τον Μάιο ό­σο και τον Ιού­νιο, εί­χα­με έ­ναν η­λι­κια­κό δι­χα­σμό πρω­το­φα­νή για τα ελ­λη­νι­κά δε­δο­μέ­να. Εί­ναι σαν να εί­χα­με δύο Ελλά­δες, μια ά­νω των 50 και μια κά­τω των 50, οι ο­ποίες δεν ε­πι­κοι­νω­νού­σαν με­τα­ξύ τους. Αυ­τό το φαι­νό­με­νο νο­μί­ζω ό­τι ε­ξα­κο­λου­θεί να ι­σχύει. Πρό­κει­ται για έ­ναν ελ­πι­δο­φό­ρο για το ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δι­χα­σμό, αλ­λά και ε­ξαι­ρε­τι­κά ε­πι­κίν­δυ­νο για την κοι­νω­νία. Στις ε­πό­με­νες ε­κλο­γές θα έ­χου­με α­κό­μη με­γα­λύ­τε­ρη με­γέ­θυν­ση. Αν α­κού­σει κα­νείς πώς μι­λά­νε οι πλού­σιοι, ας πού­με, για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ό­τι αν γί­νει κυ­βέρ­νη­ση ε­μείς θα φύ­γου­με α­πό την Ελλά­δα κλπ θα κα­τα­λά­βει. Αυ­τό το πά­θος δεν το έ­χω ξα­να­δεί πριν ού­τε για τον Α. Πα­παν­δρέ­ου το 1981 που εί­χε φτια­χτεί μια μυ­θο­λο­γία. Τέ­τοιο χά­σμα δεν έ­χω ξα­να­δεί.

*Από πού αν­τλεί δυ­νά­μεις ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και πώς μπο­ρεί να αν­τλή­σει πε­ρισ­σό­τε­ρες;

-Με αυ­τό το σχή­μα και αν­τλεί δυ­νά­μεις α­πό ό­σους πλήτ­το­νται α­πό την οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή. Όσοι δεν πά­νε στη ΧΑ στρέ­φο­νται προς τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Και προ­φα­νώς δεν υ­πάρ­χει σύ­γκρι­ση ποιος εί­ναι ελ­κυ­στι­κό­τε­ρος. Η ΧΑ εί­ναι ελ­κυ­στι­κή μό­νο για τα συ­γκε­κρι­μέ­να στρώ­μα­τα που εί­πα­με προ­η­γου­μέ­νως. Αυ­τό που πε­ρι­μέ­νει κα­νείς α­πό τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εί­ναι μια πε­ρισ­σό­τε­ρο ε­νιαία εμ­φά­νι­ση, χω­ρίς τις κα­κο­φω­νίες τις ο­ποίες α­κό­μα έ­χει. Εί­ναι ση­μα­ντι­κό για τον κό­σμο. Άλλο πράγ­μα εί­ναι έ­να δη­μο­κρα­τι­κά ορ­γα­νω­μέ­νο κόμ­μα που έ­χει τις τά­σεις του αλ­λά έ­χει ε­νιαία γραμ­μή, και άλ­λο πράγ­μα εί­ναι να βγαί­νει ο κα­θέ­νας και να λέει άλ­λα πράγ­μα­τα α­πό αυ­τά που εί­πε ο προ­η­γού­με­νος. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πέ­τυ­χε τη με­γά­λη νί­κη τον Μάιο, διό­τι πή­ρε την α­πό­φα­ση να μι­λή­σει για κυ­βέρ­νη­ση της Αριστεράς και ε­πι­βρα­βεύ­τη­κε με 27%. Δεν θα έ­λε­γα ό­τι τον Ιού­νιο εί­χε κυ­βερ­νη­τι­κό πρό­γραμ­μα, αλ­λά για πρώ­τη φο­ρά εί­χε αρ­χί­σει να δια­τυ­πώ­νει κυ­βερ­νη­τι­κό πρό­γραμ­μα. Αυ­τό φαί­νε­ται να προ­χω­ρά­ει και να γί­νε­ται πιο σα­φές, πιο συ­γκε­κρι­μέ­νο. Εί­ναι ό­μως το α­πα­ραί­τη­το στοι­χείο για να πεί­σεις αυ­τόν που σή­με­ρα δεν εί­ναι α­κό­μη ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ό­τι μπο­ρεί να σε ε­μπι­στευ­τεί. Και πα­ρά την πρόο­δο που έ­χει γί­νει, δεν μπο­ρώ να πω ό­τι αυ­τό υ­πάρ­χει.

Η α­ντί­δρα­ση του συ­στή­μα­τος

*Τι γί­νε­ται με το σύ­στη­μα; Πώς θα α­ντι­με­τω­πί­σει την εν­δε­χό­με­νη κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ; Φο­βι­κά, αυ­ταρ­χι­κά; Θα προ­σπα­θή­σει να τον εν­σω­μα­τώ­σει;

-Για να τον εν­σω­μα­τώ­σει εί­ναι α­κό­μα πο­λύ νω­ρίς. Και δεν νο­μί­ζω ό­τι θα το προ­σπα­θή­σει. Πι­θα­νόν να προ­σπα­θή­σει λί­γο να α­πα­λύ­νει την α­ντι­πα­ρά­θε­ση. Μια εκ­δο­χή α­ντί­δρα­σης εί­ναι η με­γά­λη ευ­ρω­παϊκή πα­τριω­τι­κή πα­ρά­τα­ξη, την ο­ποία ευαγ­γε­λί­ζε­ται ο Χρυ­σο­χοί­δης, εν­δε­χο­μέ­νως και ο Σα­μα­ράς. Με την ελ­πί­δα ό­τι φο­βί­ζο­ντας θα κερ­δί­σεις. Αυ­τή η εκ­δο­χή έ­χει δύο μειο­νε­κτή­μα­τα. Το έ­να εί­ναι ό­τι δεν εί­ναι σί­γου­ρο πως εί­ναι νι­κη­φό­ρα συμ­μα­χία. Μπο­ρεί και να χά­σει. Κι αν χά­σει έ­τσι, κα­ταρ­ρέει. Και το ό­τι μπο­ρεί να χά­σει, έ­χει να κά­νει και με την αυ­το­νό­μη­ση της λαϊκής δε­ξιάς και την ά­νο­δο της ΧΑ. Εάν τους εί­χε και αυ­τούς εν­σω­μα­τώ­σει, θα εί­χε πο­λύ με­γα­λύ­τε­ρες πι­θα­νό­τη­τες. Επει­δή ό­μως αυ­τοί εύ­χο­νται την κα­τάρ­ρευ­ση της ΝΔ ή αυ­τής της «φι­λο­ευ­ρω­παϊκής» πα­ρά­τα­ξης για να την υ­πο­κα­τα­στή­σουν και να γί­νουν το με­γά­λο κόμ­μα, προ­φα­νώς δεν θα τους κά­νουν το χατίρι.

Ένα δεύ­τε­ρο μειο­νέ­κτη­μα εί­ναι ό­τι έ­χουν μπλο­κα­ρι­στεί α­πό τον ε­κλο­γι­κό νό­μο. Εκεί­νη η η­λί­θια διά­τα­ξη που α­πα­γο­ρεύει να δο­θεί το πριμ στους συ­να­σπι­σμούς κομ­μά­των, αυ­τή τη στιγ­μή λει­τουρ­γεί ε­να­ντίον μιας πο­λι­τι­κής σύ­μπρα­ξης ΝΔ και ΠΑ­ΣΟ­Κ, στην ο­ποία θα μπο­ρού­σε να μπει α­κό­μη και η ΔΗ­ΜΑΡ μέ­σα, αν ή­ταν έ­να μέ­τω­πο ό­που ο κα­θέ­νας εί­ναι αυ­τό­νο­μος και α­νε­ξάρ­τη­τος. Για να αλ­λά­ξει αυ­τή η ρύθ­μι­ση, θέ­λει 200 βου­λευ­τές. Δεν νο­μί­ζω ό­τι θα κά­τσει κα­νείς να τους κά­νει τη χά­ρη. Το να ε­νω­θούν σε έ­να κόμ­μα α­πο­κλείει τη ΔΗ­ΜΑ­Ρ, ά­ρα πε­ριο­ρι­ζό­μα­στε στη ΝΔ και στο ΠΑ­ΣΟΚ. Έχει πρό­βλη­μα η ε­νο­ποίη­ση, ό­σο υ­πο­βαθ­μι­σμέ­να και να εί­ναι τα brand name ΠΑ­ΣΟΚ και ΝΔ. Έτσι και αλ­λιώς υ­πάρ­χει θέ­μα ε­κλο­γι­κού νό­μου. Με το κα­τα­κερ­μα­τι­σμέ­νο κομ­μα­τι­κό σύ­στη­μα που υ­πάρ­χει, το μό­νο ε­κλο­γι­κό σύ­στη­μα που θα μπο­ρού­σε να α­πο­φορ­τί­σει την κα­τά­στα­ση, εί­ναι μια α­να­λο­γι­κή.

*Η Ευ­ρώ­πη πώς θα α­ντι­δρά­σει;

-Η Ευ­ρω­πη έ­χει α­πο­δεί­ξει μέ­χρι στιγ­μής ό­τι εί­ναι α­νί­κα­νη να α­ντι­με­τω­πί­σει τις κρί­σεις με ο­ρα­μα­τι­κό τρό­πο. Μό­νο δια­χεί­ρι­ση μέ­ρα με τη μέ­ρα κά­νει. Και αυ­τό το ο­ρα­μα­τι­κά μη­δέν ση­μαί­νει διά­χυ­ση του ευ­ρω­σκε­πτι­κι­σμού στην Ευ­ρώ­πη συ­νο­λι­κά. Με αυ­τή την έν­νοια θεω­ρώ ό­τι εί­ναι υ­πο­χρεω­μέ­νη η η­γε­σία της Ευ­ρώ­πης να κά­νει κά­τι του­λά­χι­στον μέ­χρι το τέ­λος του 2013. Πι­στεύω ό­τι έ­χουν πά­ρει την α­πό­φα­ση ό­τι θα κρα­τή­σουν την Ελλά­δα ε­ντός του ευ­ρώ, ά­ρα ε­φαρ­μό­ζουν τις ι­δε­ο­λη­ψίες τους μέ­χρι ε­κεί που τους παίρ­νει. Το βα­σι­κό πρό­βλη­μα δεν εί­ναι η Ελλά­δα πλέ­ον. Το βα­σι­κό πρό­βλη­μα εί­ναι η Ευ­ρώ­πη. Η Ελλά­δα εί­ναι το μο­ντέ­λο του τι πε­ρι­μέ­νει τους υ­πό­λοι­πους σε μια Ευ­ρώ­πη ό­πως την ο­ρα­μα­τί­ζο­νται. Σί­γου­ρα ό­μως και σε αυ­τό το μο­ντέ­λο κά­ποιες εκ­πτώ­σεις θα κά­νουν. Νο­μί­ζω ό­τι το ο­ρό­ση­μο θα εί­ναι οι γερ­μα­νι­κές ε­κλο­γές.

Κυβέρνηση της Αριστεράς και ΣΥΡΙΖΑ

*Θα πρέπει να επιμείνει στη γραμμή του ο ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρνηση της Αριστεράς;

-Δεν μπορείς να φτιάξεις τίποτε άλλο παρά μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Το θέμα είναι ότι για αυτή τη κυβέρνηση της αριστεράς δεν αρκεί ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Άρα, θα πρέπει σε αυτή την κυβέρνηση της Αριστεράς να υπάρχει χώρος και για τη σοσιαλδημοκρατία.

*Με πολιτική ηγεμονία της Αριστεράς

-Εκλογικά η ηγεμονία βρίσκεται. Ακόμα και αν αθροίζαμε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, πήραν 18,5%. Από εκεί και πέρα, αφού έχεις την αριθμητική ηγεμονία, έχεις και την πολιτική. Είναι δεδομένο ότι μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα είναι υπό την ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν γίνεται αλλιώς.

*Υπάρχουν φωνές που λένε, να ανοιχτούμε να βάλουμε νερό στο κρασί μας, μη φοβηθεί ο κόσμος

-Αισθάνομαι ότι υπάρχουν δύο αντιρρήσεις. Η μια να μη νοθεύσουμε το κρασί μας, να είμαστε πρώτα κινηματικοί αριστεροί και μετά κυβερνητικοί. Η άλλη, αφού θα έχουμε κυβέρνηση της Αριστεράς, ας νοθεύσουμε αρκετά το κρασί για να μπορέσουν να συμπράξουν και άλλες δυνάμεις. Θεωρώ εξαιρετικά πρόωρη αυτή τη κουβέντα. Πριν φτάσουμε στο σημείο που να μπορεί να υλοποιηθεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς, το να θέλουμε να κατοχυρώσουμε την αριστερή ορθοδοξία είναι μια μάχη οπισθοφυλακής. Η βιασύνη να είμαστε όσο πιο κυβερνητικοί γίνεται σε μια φάση που δεν υπάρχουν άλλοι σύμμαχοι, είναι και αυτό άνευ σημασίας. Όταν θα υπάρξει ενδεχόμενο αριστερής κυβέρνησης, τότε προφανώς θα δεις τι συμμαχίες θα κάνεις. Αν υποθέσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ερχόταν πρώτος τον Ιούνιο, δεν θα έπρεπε να συμμαχήσει με κάποιους για να κάνει κυβέρνηση; Άρα δεν θα έπρεπε να νερώσει το κρασί του τότε; Θα έπρεπε. Θα ήταν υποχρεωμένος. Κατά τη γνώμη μου τον Ιούνιο δεν ήταν ώριμος. Ο κόσμος ήταν ώριμος. Ο κόσμος το ήθελε αυτό το πράγμα και για αυτό και ανέβασε τον ΣΥΡΙΖΑ τόσο ψηλά. Οι συσχετισμοί δύναμης τον Ιούνιο δεν ήταν αυτοί που θα επέτρεπαν μια λειτουργική κυβέρνηση της Αριστεράς. Ας περιμένουμε.

Οι πολίτες τώρα δεν βγαίνουν, τουλάχιστον στο βαθμό που απαιτείται, στους δρόμους

-Βγαίνω στους δρόμους επειδή κάτι περιμένω. Εγώ περιμένω να βγούνε στους δρόμους, όταν τα μέτρα θα υλοποιούνται. Τότε περιμένω την κοινωνική δυναμική. Προς το παρόν, νομίζω ότι όλοι είναι σε αναμονή. Το ίδιο έγινε και στην προηγούμενη φάση. Ένας χρόνος πέρασε πολιτικά από τα μέτρα Παπανδρέου και μετά άρχισε ο κόσμος να κινείται.

* Ο Ηλίας Νι­κο­λα­κό­που­λος εί­ναι πο­λι­τι­κός ε­πι­στή­μο­νας, κα­θη­γη­τής στο Πα­νε­πι­στή­μιο της Αθή­νας.

Διαπραγματευτικό μας όπλο η πολιτική απαξίωση και η οικονομική κατάρρευση της ευρωζώνης

Του Μάκη Μπαλαούρα

Ο πανικός των κυριάρχων ελίτ της Ευρώπης στο ενδεχόμενο ο ΣΥΡΙΖΑ να βγει πρώτο κόμμα και να σχηματίσει κυβέρνηση της Αριστεράς, τους μετατρέπει σε προαπαγανδιστές τρόμου. Από τον ανεκδιήγητο βαστάζο της Μέρκελ Μπαρόζο, τον δογματικά νεοφιλελεύθερο Σόιμπλε, τους τραπεζίτες της ΕΚΤ, έως τα εγχώρια φερέφωνά τους όπως το Μέγκα και τα «Νέα».
Οι πιο νουνεχείς πολιτικοί και οικονομολόγοι, ακόμα και αυτοί που υποστηρίζουν με φανατισμό τη νεοφιλελεύθερη δημοσιονομική πειθαρχία και την αύξηση της ανταγωνιστικότητας μέσω της εσωτερικής υποτίμησης –κατακρήμνιση μισθών και κοινωνικών παροχών, διάλυση εργασιακών σχέσεων– δεν κρύβουν τον μεγάλο φόβο τους στην περίπτωση που η Ελλάδα εξαναγκαστεί ή αποφασίσει να βγει από τη ζώνη του ευρώ, προβαίνοντας σε εκτιμήσεις για το τεράστιο οικονομικό κόστος, μεταξύ ενός τρισ. και 1,5 τρισ. ευρώ, ποσά ασύλληπτα, που μπορούν να συγκριθούν με τα ποσά που έδωσε ο Ομπάμα στην αμερικάνικη οικονομία για να τη βγάλει από την ύφεση. Χαρακτηριστική είναι βέβαια η περίπτωση της χρεοκοπίας της Lehman Brothers, μιας μεσαίας τράπεζας των ΗΠΑ, που τράνταξε όλη την παγκόσμια οικονομία.
Πόσο μάλλον ενός κράτους, που έστω και μικρού, που τα ομόλογά του κατέχουν, ακόμα, τράπεζες της Γερμανίας, Γαλλίας, Αγγλίας, ΗΠΑ, ενώ οι δανειστές ΕΚΤ, και κράτη της ευρωζώνης με συνολικά δάνεια πάνω από 470 δισ. ευρώ, θα τρανταχθούν. Θα αρχίσει ένα αλυσιδωτό ντόμινο κατάρρευσης ή τουλάχιστον βαθιάς κρίσης που θα συμπαρασύρει όλη την παγκόσμια οικονομία.
Το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μαΐου ήδη οδήγησε στο να απολέσει σημαντικά την ισχύ του το ευρώ, έναντι όλων των νομισμάτων. Από την άλλη οι περίφημοι οίκοι αξιολόγησης απείλησαν ότι θα υποβαθμίσουν την πιστοληπτική ικανότητα όλης της ευρωζώνης! Άλλωστε δεν είναι τυχαίο ότι η σύνοδος των G 8 θα ασχοληθεί κυρίως με την Ελλάδα και την ευρωπαϊκή κρίση.
Οι πέραν του Ατλαντικού πολιτικοί όπως η κ. Κριστίν Λαγκάρντ δήλωσε ότι «η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα ήταν ιδιαίτερα δαπανηρή και κακή εξέλιξη όχι μόνο για τη χώρα, αλλά και για όλες τις οικονομίες». Ο υπουργός Οικονομίας των ΗΠΑ Τίμοθι Γκάιτνερ προχώρησε ένα βήμα παραπέρα λέγοντας ότι «οι προκλήσεις της (αμερικάνικης) οικονομίας δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν με μια οικονομική ατζέντα σκληρής ρευστότητας, που συνδυάζονται με βαθιές περικοπές στην εκπαίδευση και το κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας». Από την άλλη ο Γάλλος υπουργός Οικονομίας Πιερ Μοσχοβισί σε δήλωσή του που αναπαρήγαγαν όλες οι εφημερίδες κύρους της Ευρώπης, δήλωσε ότι «επιθυμούμε την παραμονή της Ελλάδας με όλες μας τις δυνάμεις. Η ευρωζώνη θα πρέπει να μείνει ενωμένη και δεν μπορεί να διαλυθεί». Η γαλλική «Μοντ», προχθές, έγραψε «το οποιοδήποτε διαζύγιο, ακόμη και συναινετικό, έχει άγνωστες συνέπειες, πρώτα απ’ όλα στην ίδια την ευρωζώνη. Εκτός από τον κίνδυνο να μεταδοθεί η κρίση σ’ άλλες χώρες, η αποχώρηση ενός μέλους θα σήμαινε μια τρομερή αποτυχία. Μια νομισματική ένωση θα αποδεικνυόταν ανίκανη να στηρίξει ένα μέλος της, το οποίο αντιπροσωπεύει μόλις το 2% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ».
Όμως το κόστος δεν είναι μόνο οικονομικό, είναι (κυρίως) πολιτικό. Η έξοδος μιας χώρας από το ευρώ, θα αποδείξει την αδυναμία και εν πολλοίς την αφερεγγυότητα των πολιτικών αποφάσεων των κυρίαρχων δυνάμεων της ΕΕ και θα σηματοδοτήσει το ξήλωμα της κάλτσας της ευρωζώνης. Η ΕΕ και όχι μόνο η ευρωζώνη θα απωλέσει την ελκτική της δυναμική και τελεσίδικα οι λαοί της Ευρώπης, αλλά και όλου του κόσμου θα την κατατάσσουν πια όχι ως Ευρώπη της αλληλεγγύης και της κοινωνικής προστασίας, όπως ισχυρίζονταν, αλλά ως Ευρώπη δέσμια των χρηματοπιστωτικών αγορών.
Προς επίρρωση των επιχειρημάτων μας για τις δυνατότητες πίεσης της Ελλάδας για την ανατροπή της πολιτικής των Μνημονίων παραθέτουμε πρόσφατα άρθρα ευρωπαϊκών εφημερίδων και πολιτικών – οικονομικών διεθνών παραγόντων.

Guardian: «Ενα τρισ. δολάρια το κόστος εξόδου της Ελλάδας»

Η βρετανική εφημερίδα Guardian.αναφέρει τη δήλωση του επικεφαλής της Τράπεζας της Αγγλίας, Σερ Μέρβιν Κινγκ, ότι η Ευρώπη «κατασπαράζει τον εαυτό της».Η εφημερίδα υπολογίζει το κόστος της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη στο ένα τρισεκατομμύριο δολάρια.

Die Welt: «Μια ασταθής ήπειρος – Φόβος για τη δύση του ευρώ» είναι ο τίτλος της γερμανικής εφημερίδας. «Τι έρχεται μετά την Ελλάδα; Οι πολίτες κάνουν επιδρομές στους λογαριασμούς τους, η Ιταλία προτίθεται να χρησιμοποιήσει στρατό κατά των πολιτών και οι επενδυτές φοβούνται για τα χρήματά τους. Στην Ευρώπη, κυριαρχεί η αβεβαιότητα» γράφει.

Financial Times: Ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα στοιχίσει στην ευρωζώνη περίπου 395 δισ. ευρώ.

Σε περίπτωση πτώχευσης της Ελλάδας, οι επίσημοι πιστωτές της θα χάσουν τα χρήματα που της έχουν δανείσει. Στον απόηχο μίας τέτοιας απώλειας, κανείς δεν είναι βέβαιος εάν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και τα κράτη μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα έχουν τη δυνατότητα, ή τη βούληση, να σταθούν στο πλευρό μεγάλων ασθενών της ευρωζώνης, όπως η Ιταλία και η Ισπανία.
Μεταξύ των εναλλακτικών επιλογών που εξετάζονται περιλαμβάνονται τόσο η απαρέγκλιτη συνέχιση του προγράμματος της τρόικας όσο και η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ που καταγράφεται στο άρθρο ως εξής: Η Ελλάδα να ακυρώσει άμεσα το πρόγραμμα, να πάρει πίσω κάποιες από τις μεταρρυθμίσεις που περιλαμβάνονται σε αυτό και να εξετάσει την αθέτηση πληρωμών [default] στο εναπομείναν εξωτερικό χρέος, πράξεις που ισχυρίζονται ότι δεν θα οδηγούσαν στην έξοδο από την Ευρωζώνη. Η άποψη του αρθρογράφου της εφημερίδας Μουντσάο είναι: «Η χειρότερη επιλογή είναι η συνέχιση του προγράμματος της τρόικας. Η Ελλάδα αν ακολουθήσει το πρόγραμμα αυτό θα οδηγηθεί σε 10 χρόνια ύφεσης, σε αναπόφευκτη έξοδο από την Ευρωζώνη κι ενδεχομένως σε κατάρρευση της δημοκρατίας. Θεωρώ ότι η προσέγγιση του Τσίπρα ενέχει κινδύνους. Ωστόσο κατανοώ το γιατί οι Έλληνες πολίτες θα ψήφιζαν υπέρ του. Η θέση του είναι σίγουρα περισσότερο ορθολογική από την καθεστωτική της λιτότητας, η οποία δεν μπορεί να προσφέρει καμία προοπτική οικονομικής ανάκαμψης. Πρόκειται για επανάληψη της ίδιας κατάστασης με εκείνη στη Γερμανία στις αρχές του 30».

Παγκόσμια Τράπεζα: «Επικίνδυνη για την Ευρωζώνη η έξοδος»

Ενδεχόμενη απόφαση της Ελλάδας για αποχώρηση από τη ζώνη του ευρώ θα μπορούσε να εγείρει σοβαρά ερωτήματα σχετικά με τον αντίκτυπο στην Ισπανία, την Ιταλία και άλλες χώρες-μέλη της Ευρωζώνης που υλοποιούν διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, τόνισε ο επικεφαλής της τράπεζας Ζέλικ. «Το βασικό ερώτημα δεν θα είναι η Ελλάδα, αλλά η Ισπανία και η Ιταλία», ανέφερε.

Τσαρλς Νταλάρα, επικεφαλής του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου – IIF: «Αρμαγεδδών» μετά την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ

Ο αντίκτυπος από μια έξοδο της Ελλάδας από την ευρωζώνη θα ήταν τεράστιος για τις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης, προειδοποίησε ο επικεφαλής του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Ινστιτούτου (IIF), λέγοντας μάλιστα χαρακτηριστικά πως θα ακολουθούσε «ένας Αρμαγεδδών. «Οι πιέσεις στην Ισπανία, την Πορτογαλία ακόμα και στην Ιταλία και πιθανόν στην Ιρλανδία θα ήταν τεράστιες».
«Μια έξοδος της Ελλάδας είναι δυνατή, αλλά όχι πιθανή ή αναπόφευκτη, εξαιτίας του «τέραστιου κόστους» για την ίδια την Ελλάδα, την Ευρώπη αλλά και για την παγκόσμια οικονομία..Δεν θέλω καν να εκτιμήσω το κόστος που θα έχει στην Ευρώπη η προσπάθεια σταθεροποίησης σε περίπτωση εξόδου της Ελλάδα, αλλά θα ήταν πολύ μεγάλο» τόνισε.
Και συνέχισε αναφερόμενος στη Γερμανία, τονίζοντας ότι «μπορεί να χρειαστεί περισσότερη χρηματοδότηση για τα επόμενα χρόνια, αλλά θα είναι κατά πολύ μικρότερη από το να αφεθεί η κατάσταση να επιδεινωθεί σε χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία η Ισπανία και η Ιταλία».

Πρόντι: ”Αν φύγει η Ελλάδα από το ευρώ, θα καταρρεύσουν και άλλοι”

Ο πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας και πρόεδρος της ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ρομάνο Πρόντι φάνηκε έντονα ανήσυχος για το μέλλον της Ευρωζώνης, σε περίπτωση που αποχωρήσει η Ελλάδα από το κοινό νόμισμα. Προέβλεψε ότι: ”Αν η Ελλάδα αποχωρήσει από το ευρώ, κι άλλες χώρες θα αρχίσουν να καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος από τα χτυπήματα της κερδοσκοπίας”. ”Η Ευρώπη γεννήθηκε με βάση την αλληλεγγύη, για να λαμβάνονται υπόψη τα προβλήματα όλων. Το να εγκαταλειφθεί είναι μια τεράστια οπισθοχώρηση”, συμπλήρωσε. Υπογράμμισε ακόμα, ότι ”Η Ελλάδα αντιπροσωπεύει μόνο το 2% του ΑΕΠ της ζώνης του ευρώ, αν όμως εξέλθει του κοινού νομίσματος, η κερδοσκοπία, αφού καταβροχθίσει την Αθήνα, θα συνεχίσει να χτυπάει φτάνοντας έως την Πορτογαλία, την Ισπανία και στη συνέχεια την Ιταλία και τη Γαλλία”.

Κάμερον, Πρωθυπουργός Ηνωμένου Βασιλείου : “Ή βοηθάμε την Ελλάδα ή καταστρέφεται το ευρώ”

“Η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού” σύμφωνα με τον Βρετανό πρωθυπουργό, που προειδοποίησε εκ νέου τους Ευρωπαίους ηγέτες για το μέλλον της Ευρωζώνης, καλώντας τους “να συνεννοηθούν” καθώς η Ελλάδα βρίσκεται “σε κρίσιμο σημείο και “διακυβεύεται” η επιβίωση του ευρώ. “Οι ηγέτες πρέπει να συνεννοηθούν ή να αντιμετωπίσουν μια πιθανή κατάρρευση” της Ευρωζώνης, είπε ο Κάμερον. Διακυβεύεται η επιβίωση του ευρώ” πρόσθεσε ο Βρετανός πρωθυπουργός. Κατά τη γνώμη του, ένας δρόμος ανάπτυξης στην Ευρώπη είναι η επιλογή των “αναπτυξιακών ομολόγων” του νέου προέδρου της Γαλλίας Ολάντ. Η μόνη λύση είναι η ανάπτυξη και όχι το να χτίσουν οι Ευρωπαίοι ένα “τείχος” γύρω από την ελληνική οικονομία προσπαθώντας να μη διαδοθεί η οικονομική κρίση πέραν της Μεσογείου.

Κλάους Ρέγκλινγκ, επικεφαλής του EFSF: Κοστίζει ακριβά μια έξοδος της Ελλάδας

“Για αυτό το λόγο οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης κάνουν ότι μπορούν για να κρατήσουν την Ελλάδα” σημείωσε χαρακτηριστικά ο επικεφαλής του EFSF….
Η έξοδος της Ελλάδας από την Eυρωζώνη αποτελεί την πιο επιζήμια οικονομικά λύση, δήλωσε ο επικεφαλής του EFSF, κ. Κλάους Ρέγκλινγκ, σε συνέντευξη του στην αυστριακή εφημερίδα Die Presse.
To “χειρότερο δυνατό σενάριο, αυτό της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, θα αποτελούσε την πιο ακριβή λύση για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη. Για αυτό το λόγο οι κυβερνήσεις της Ευρωζώνης κάνουν ότι μπορούν για να κρατήσουν την Ελλάδα” σημείωσε χαρακτηριστικά ο κ. Ρέγκλινγκ .
Μάλιστα, ο επικεφαλής του EFSF παρέπεμψε σε έρευνα της UBS, η οποία υπολογίζει το κόστος μιας ελληνικής εξόδου στα 100 δισ. ευρώ τον πρώτο χρόνο, προειδοποιώντας πως: “Πιθανότατα το κόστος θα μπορούσε να είναι σημαντικά υψηλότερο, καθώς δεν μπορεί κανείς να προβλέψει τις συνέπειες” προειδοποίησε ο κ. Ρέγκλινγκ.

Strategy Economics: «Ξεχάστε το “Grexit”, να δούμε ένα “Grashall Plan” για την Ελλάδα»

O Matthew Lynn, ιδρυτής του Strategy Economics του Λονδίνου, είπε ότι: «η Γερμανία θα συνειδητοποιήσει τα ρίσκα που εμπεριέχονται, θα φαει τις λέξεις και θα εμφανιστεί με ένα τεράστιο πακέτο χρηματοδότησης. Αντί για το “Grexit”, θα δούμε το “Grashall Plan” –ως ένα σχέδιο Μάρσαλ για την Ελλάδα– για να σηκώσει την οικονομία και να κρατήσει το τρέκλισμα του ευρώ για τα επόμενα δυο χρόνια τουλάχιστον». Η γερμανική κυβέρνηση δεν θα αφήσει την Ελλάδα να εγκαταλείψει το ευρώ, σύμφωνα με τον Lynn. «Ένα Grexit είναι μακριά από το να είναι σίγουρο. Οι Γερμανοί μιλάνε σκληρά. Όταν όμως [η Ελλάδα] έρθει στην κατάρρευση, θα πεταρίσουν και θα δώσουν μια βοήθεια τύπου Marshall για να κρατήσουν την Ελλάδα στο ευρώ […] Την Τρίτη μάθαμε ότι η ελληνική οικονομία συρρικνώθηκε κατά 6,2. Αυτό δεν μπορεί να είναι αποδεκτό».

Economist: “The Greek Run” (ο ελληνικός αγώνας δρόμου).

Η εφημερίδα γράφει πως δεν υπάρχει επίσημος μηχανισμός για να απομακρυνθεί μια χώρα από την Ευρωζώνη. Και σημειώνει πως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα πρέπει να ενδυναμώσει τις ελληνικές τράπεζες και από την άλλη οι Γερμανοί πολιτικοί να ταχθούν ανοιχτά υπέρ της παραμονής της χώρας στη ζώνη του ενιαίου νομίσματος γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα ακολουθήσει η έξοδος και άλλων χωρών (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Ισπανία).

Bloomberg: Διαπραγματευτικό χαρτί αξίας μισού τρις δολαρίων κρατά στο χέρι της η Αθήνα

Με την Ελλάδα να χρωστά ποσά αντίστοιχα του μεγέθους της οικονομίας της Ελβετίας, οι επιπτώσεις για τους φορολογουμένους στα υπόλοιπα κράτη-μέλη θα είναι καταστροφικές, εάν η χώρα αποχωρήσει από την Ευρωζώνη. H αλήθεια είναι πως η Ελλάδα έχει ισχυρά χαρτιά διαπραγμάτευσης για να πείσει τους δανειστές της να χαλαρώσει η λιτότητα, καθώς όλοι φοβούνται ότι η έξοδός της από την Ευρωζώνη θα τους στοιχίσει σε χρήματα και πολιτικό κεφάλαιο».Το πρακτορείο εκτιμά στα 400 δις ευρώ τα δάνεια που οφείλει το ελληνικό δημόσιο προς ΔΝΤ, ΕΚΤ, κράτη της Ευρωζώνης και ιδιώτες. Ο καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Λάνκαστερ, Τζον Γουιτάκερ, υποστηρίζει ότι «η Ελλάδα έχει ισχυρά χαρτιά διαπραγμάτευσης για να πείσει τους δανειστές της να χαλαρώσει η λιτότητα, καθώς όλοι φοβούνται ότι η έξοδός της από την Ευρωζώνη θα τους στοιχίσει σε χρήματα και πολιτικό κεφάλαιο».

* Από την ΕΠΟΧΗ

Του Μάκη Μπαλαούρα*

Σύνταγμα. Μόλις είχαμε πληροφορηθεί το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας. Οι δυνάμεις καταστολής έχουν καταπνίξει τους δρόμους μέχρι το Μοναστηράκι με τα χημικά και βαρούν όποιους βρουν στο δρόμο τους. Το παιχνίδι κλέφτες και αστυνόμοι, μπάχαλοι δηλαδή και μπάτσοι, εκκενώνει την Όθωνος, την Πλατεία και τους γύρω δρόμους.

Η δική μας Αριστερά, που σωστά έχει αναδείξει τους «αγανακτισμένους» ως προφυλακή του κινήματος, στέκεται πάλι ανήμπορη απέναντι στους μπαχαλάκηδες. Τους αντιμετωπίζει λίγο ιδεολογικά, ούτε κατ’ ελάχιστον, όμως, οργανωτικά…
Ξαφνικά, εμφανίζεται μπροστά στα ΜΑΤ, στην Αμαλίας, στις σκάλες της Πλατείας από το πουθενά ένας τυμπανιστής. Ο ΜΑΤατζής κλωτσά το ταμπούρλο και το μόνο που καταφέρνει είναι να χαλάσει στιγμιαία τον ρυθμό.

Όπως στο «Τενεκεδένιο ταμπούρλο» στη Ναζιστική Γερμανία

Ο τυμπανιστής συνεχίζει να χτυπά. Ο γητευτής των ΜΑΤατζήδων. Τον κοιτούν αποσβολωμένοι. Όπως στο «Τενεκεδένιο ταμπούρλο» του Γκύντερ Γκρας, όπου ο νάνος τυμπανιστής που το χτυπά εκφράζοντας τα συναισθήματα και την οργή του. Στο ναζιστικό καθεστώς, στον πόλεμο, στην μεταπολεμική εποχή…
Ο ήχος δίνει θάρρος και κουράγιο σε δυο άτομα που έρχονται από την πλατεία. Σφίγγουν τα χέρια. Μετά άλλοι δύο, τρεις. Στο τέλος «χίλιοι δεκατρείς» σχηματίζουν αλυσίδες στα σκαλοπάτια της πλατείας μπροστά στα ΜΑΤ με το ταμπούρλο να συνεχίζει απτόητο, όπως οι Τσιγγάνοι στο χωριό μου, που παίζουν ατέλειωτα στον χορό των «Γενιτσαραίων».
Εκείνη τη στιγμή ήθελα να βγουν από την Βουλή μέσα από το δρομάκι, πάνω από τα ανθοπωλεία οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, να διαπεράσουν τα ΜΑΤ και να ενωθούν με τον «μικρό τυμπανιστή» και την αυθόρμητη αλυσίδα. Τους ζητούσε η πλατεία από μέρες, πολύ περισσότερο τους ήθελε προχθές.
Πράξη απείρως συμβολική. Να πως δένεται η πολιτική με το κίνημα… Έμαθα ότι εκείνη την ώρα συζητούσαν να πάνε στον Παπουτσή, για να διαμαρτυρηθούν για την αστυνομική βία κ.τ.λ. Καλή ενέργεια. Πλην όμως στατική. Θα μπορούσε να γίνει το βράδυ ή την άλλη μέρα.
Ο μικρός τυμπανιστής και η άγνωστη παρέα του έμειναν μόνοι στην πλατεία.
Ο ήχος του τύμπανου ακούγεται ακόμα…

*Από την «Εποχή»