Για τον Κυριάκο Σταμέλο μια εμβληματική μορφή αγωνιστή της «γενιάς του Πολυτεχνείου» και του φοιτητικού κινήματος της εποχής, που πέθανε στις 18 Απριλίου σε ηλικία μόλις 65 ετών, μίλησε Στο Κόκκινο και τον Κώστα Σαββόπουλο o βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ ο Μάκης Μπαλαούρας.
Ήταν η περίφημη δίκη των 11. Ήταν μια τομή για το φοιτητικό κίνημα, και εννοώ το φοιτητικό κίνημα που ήταν μάχιμο μέσα στα αμφιθέατρα, στις σχολές, στα προαύλια, στο συντονισμό μας. Είχε προηγηθεί η «Μελέτη των 12 της ΑΣΟΕΕ», που έγινε η πρώτη μεγάλη αντιδικτατορική εκδήλωση στο προαύλιο της ΑΣΟΕΕ. Μας πήγαν κατηγορούμενους για αντιακαδημαϊκή συμπεριφορά για να μας αποβάλουνε από τη Σχολή, τελικά δεν το καταφέρανε γιατί μαζεύτηκαν 1.500 άτομα. Αμέσως μετά, στις 14 του Φλεβάρη, έγινε η πρώτη κατάληψη, που δε μνημονεύεται, γιατί όλα τα έχει σκιάσει η μεγάλη κατάληψη του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973. Μετά, ως επακόλουθο αυτής της δίκης ήλθαν οι καταλήψεις.
Τότε λοιπόν έγινε η πρώτη κατάληψη του Πολυτεχνείου, και η αστυνομία συνέλαβε έντεκα άτομα, μεταξύ των οποίων εγώ, ο Σταμέλλος, ο Σάκης Παπαθεοδώρου, ο Βασίλης Χριστόπουλος, ο Τζανετής. Εγώ ήμουν ο πρώτος και μοναδικός – και μάλλον έγινε επίτηδες αυτό – που εμφανίστηκα δημοσίως βαριά χτυπημένος. Η σκοπιμότητά τους ήταν ότι ήθελαν να δείξουν έναν κακοποιημένο φοιτητή που ήταν στην αντιστασιακή πάλη και θέλανε να τρομοκρατήσουν το μαζικό κίνημα. Έτσι μας παραπέμψαν στη δίκη των 11, όπου είχαμε δικηγόρους υψηλού κύρους, γνωστούς ποινικολόγους. Η αρχική κατηγορία μας ήταν το άρθρο 509, περί κατασκοπείας, και μας βάλαν ένα σωρό ακόμα κατηγορίες, το μισό ποινικό κώδικα, αντίσταση κατά της αρχής – μεταξύ των άλλων και ο νόμος περί τεντιμποϊσμού! Είχαμε και πολλούς μάρτυρες: το καθηγητή και διωκόμενο από τη Χούντα, το Νιάνια, πολλούς καθηγητές από το Πολυτεχνείο.
Ο Κυριάκος είχε ένα πρόσωπο πάρα πολύ φιλικό προς όλους και ταυτόχρονα ήταν αγωνιστής και παλικάρι. Ήταν ατρόμητος. Ήταν ευαίσθητος, και το έδειξε αυτό και στην κατοπινή του πορεία. Στη δικτατορία δεν εμφανίστηκε ξαφνικά στην κατάληψη του Πολυτεχνείου. Είχε μια μεγάλη πορεία αγώνων που κορυφώθηκε εκεί. Ο Κυριάκος ήταν στην πρώτη γραμμή στις κινήσεις που κάναμε. Πχ. όταν προσπαθήσαμε να πετάξουμε τις διορισμένες διοικήσεις των φοιτητικών συλλόγων – καθίκια, που δουλεύαν για τη χούντα – κάναμε μια κοινή προσπάθεια και ζητήσαμε εκλογές σε όλες τις πανεπιστημιακές σχολές το Νοέμβρη του 1972, οι οποίες τελικά ήταν βίας και νοθείας! Ο Κυριάκος ήταν μέσα σε όλα αυτά.
Μετά η χούντα για να αποκεφαλίσει το φοιτητικό κίνημα μάς στράτευσε. Υποχρεωτική στράτευση. Λίγες μέρες μετά τη δίκη παρουσιαστήκαμε στο στρατό. Ο Κυριάκος πήγε στη Μακεδονία. Σύντομα μας δώσαν αναστολή στράτευσης – γιατί ήθελε να δείξει ένα καλό πρόσωπο η Χούντα τότε, με πρωθυπουργό το Μαρκεζίνη και πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Παπαδόπουλο. Ο Κυριάκος λοιπόν ήταν από αυτούς που γυρίσανε, μπήκε στη συντονιστική επιτροπή του Πολυτεχνείου και έχει εμβληματικά καταγραφεί πως διαπραγματεύτηκε την αποχώρηση, για να μη γίνει αιματηρή η αποχώρηση, όταν μπήκανε τα τανκς.
Μετά το Πολυτεχνείο ο Κυριάκος συνελήφθη από την ΕΣΑ και βασανίστηκε αγρίως. Τον τράβηξε η ποίηση, μια βιωματική και προκλητική ποίηση. Να σας διαβάσω κι ένα στίχο του: «Μα εγώ τους γράφω στην κάσα μου όλους. / Και τους αθώους και τους εμπόρους. / Έτσι τους θέλω τους αχθοφόρους / στην εορτή.»
Ο Κυριάκος θα μας λείψει γιατί είναι σα να μας λείπει ένα κομμάτι από τον εαυτό μας, από το σώμα μας.
