Έμπαινε το Φθινόπωρο του ’72, στο εστιατόριο της ΑΣΟΕΕ. Ένας τύπος που έγερνε ο ένας ώμος του, με μάγκικο ύφος, περισσότερο σαν να μου ανακοίνωνε, ρώτησε “μπορώ να καθίσω;”. Κάθισε μόνος του: “σε έχω καιρό τώρα εντοπίσει και σε γουστάρω…”, δήλωσε.
Βρε μπελά που βρήκα, σκέφτηκα. Η εποχή δύσκολη. Μόλις τον Μάη του ’72 είχαμε μαζί με τον Δημήτρη Παπαχρήστο κάνει την “αποκοτιά” να μαζέψουμε – με χίλιες προφυλάξεις και κινδύνους – 100 υπογραφές φοιτητών που διεκδικούσαν, μες στη δικτατορία, ελεύθερες εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους.
Δύσκολες συνθήκες, συλλήψεις και βασανισμοί και επομένως καμιά εμπιστοσύνη σε αγνώστους.
Ο Κώστας Σμυρνής μου ζήτησε να βρεθούμε στο Πεδίο του Άρεως, ένα απόγευμα. Εκεί μου είπε τι συμβαίνει. Τον είχε πιάσει ο περιβόητος βασανιστής Βλάσσης Καραθανάσης και απειλώντας τον ότι αν δεν τον πληροφορεί για κάθε τι που έπεφτε στην αντίληψή του, τότε θα τον έδιωχνε από τη σχολή και θα τον έστελνε εξορία, ακολουθώντας τη μοίρα του πατέρα του.
Τον Γενάρη της ιστορικής χρονιάς του ’73 είχαμε ετοιμάσει μια πολυσέλιδη μελέτη, την περίφημη “Μελέτη των 12” της ΑΣΟΕΕ, που θεωρήθηκε καμπή για την πορεία του αντιδικτατορικού κινήματος. Πως θα την μοιράζαμε όμως, όταν η σχολή ήταν γεμάτη ασφαλίτες;
Συνεννοήθηκα με τον Κώστα, που πήγε στον Καραθανάση και τον αποπροσανατόλισε, λέγοντάς του πως μια άλλη μέρα θα κάναμε κάτι. Έφυγαν οι χαφιέδες και εμείς τα καταφέραμε με άνεση και μοιράσαμε 1.500 αντίτυπα στους φοιτητές.
Ακολούθησαν διώξεις, πειθαρχικά, συλλήψεις και η πρώτη δημόσια αντιδικτατορική συγκέντρωση σε Πανεπιστήμιο.
Μαζί με όλα αυτά αποκτήσαμε ένα σύντροφο, ένα φίλο. Ο “Πράχτοράς” μας.
Το φοιτητικό κίνημα γιγαντώνονταν, πρώτο Πολυτεχνείο, κατάληψη Νομικής, Πολυτεχνείο.
Μάρτης ’74 στην απομόνωση της ΕΣΑ. Μαζί με εσώρουχα και τα τσιγάρα “Άσσος” σκέτο, πήρα κι ένα πακέτο “Sante” σκέτο. Ήταν το μήνυμα του Πράχτορα. “Κουράγιο, είμαστε καλά”. Βάλσαμο ψυχής…
Από τότε, όταν δε μ’ έβρισκε, άφηνε ένα τσιγάρο Sante. Το σήμα του.
Για πολύ καιρό, τα ραντεβού μας με τον Κώστα γίνονταν σε καταγώγια της Φωκίωνος Νέγρη και της Βάθη. Οικείοι τόποι για τον Κώστα που γινόταν αποδεκτός από τα λούμπεν άτομα, στα οποία τους εμφυσούσε μηνύματα συλλογικότητας και ελευθερίας…
Μετά ο Πράχτορας στον Ρήγα και στο ΚΚΕ Εσωτερικού και αργότερα στο ΚΚΕ Εσωτερικού Α.Α. και στο ΣΥΡΙΖΑ. Στην κρίση του Ρήγα, χιλιάδες άρθρα γράφονταν στην “Αυγή” για το πρόθεμα ΠΟΝ ή ΚΟΝ μπροστά από το Ρ.Φ. Την παράσταση την έκλεψε ο Πράχτορας. Σ’ ένα σημείωμά του έγραφε “είτε ΠΟΝ, είτε ΚΟΝ, εμένα στο χωριό κομμουνιστή θα με λένε”!
Η κρίση της ανανεωτικής Αριστεράς, έσπρωξε τον Κώστα να πάει στο Παρίσι για σπουδές. Άφραγκος και χωρίς να γνωρίζει γρι γαλλικά. Επέστρεψε μεταπτυχιακός και αργότερα… διδάκτορας Κοινωνιολογίας !
Ένας γνήσιος μάγκας διδάκτορας, καθηγητής στα Λεχαινά, στα ΤΕΙ Πύργου και Πάτρας. Η θυμοσοφία και η γνήσια λαϊκότητά του έκανε τους νέους μαθητές και σπουδαστές να κολυμπούν στα νερά του Πράχτορα. Πόσα παιδιά οδήγησε στους δρόμους της συλλογικής δράσης και των οραμάτων της Αριστεράς; Φάνηκε από την παρουσία τους εδώ και από τα εκατοντάδες μηνύματα στα blogs.
Όποτε ερχόταν από την Πάτρα στην “Εποχή” με τις κοφτές φράσεις του και το διαπεραστικό βλέμα του μας αναστάτωνε, χάλαγε τις συνήθειες μας. Το καλοκαίρι ήρθε για το Φεστιβάλ της “Εποχής”. Άνοιξαν οι ουρανοί και η κεντρική πολιτική συζήτηση, φυσικά, θα ματαιωνόταν. Ο Πράχτορας είπε “να την κάνετε”. “Που, ρε Πράχτορα;” “Στο Φεστιβάλ της Νεολαίας Συνασπισμού”, είπε. Συμφωνήσαμε και συμφώνησε και η Ν. ΣΥΝ. Πάντα ενωτικός και ανιδιοτελής.
Φίλος καρδιακός με όλους και όλες, μην ξεχνώντας τους, ανεξάρτητα από το που βρίσκονταν πολιτικά ή κοινωνικά.
Η επαφή του με τα λαϊκά στρώματα και τους λούμπεν του έδινε τη δυνατότητα να πιάνει πράγματα, που εμείς δυσκολευόμαστε. Στο περίφημο άρθρο του στην “Εποχή” και στη συνέχεια στην “Ελευθεροτυπία”, μιλούσε για την τεχνητή έλλειψη κάνναβης στο Ν. Ηλείας, προκειμένου να εισαχθεί η ηρωΐνη σ’ έναν τόπο που γνώριζε παραδοσιακά το χασίσι, αλλά αγνοούσε την ηρωΐνη.
Ο Πράχτορας μας έκανε πάλι το πείραγμά του. Έφυγε την Πρωταπριλιά, γεγονός που θεωρήθηκε από πολλούς σαν Πρωταπριλιάτικο αστείο του…
Ένας ολόφωτος άνθρωπος στη γκρίζα εποχή μας, με ένα σκοτεινό παρατσούκλι! Είναι να μην απορεί και το ανοιξιάτικο φεγγάρι, σαν τον τίτλο ενός από τα βιβλία του “Ανοιξιάτικη απορία του φεγγαριού”, για τον ντόμπρο, τον καίριο άνθρωπο με το ανεπιτήδευτο χιούμορ, για το χωριατόπαιδο που έγινε καθηγητής, που δεν άφησε ποτέ τις ρίζες και την ιδεολογία του.
Ας φροντίσουμε το μικρό κοριτσάκι του να νοιώθει την παρουσία του και ας μην είναι αυτός.
*Το κείμενο αυτό στηρίχτηκε στον επικήδειο που εκφώνησε ο Μ. Μπαλαούρας.
2 Απριλίου 2009
