Στη Νέα Υόρκη για λόγους συμβολισμού, και όχι μόνο στο Νταβός που πραγματοποιούνται μόνιμα, συγκεντρώθηκαν στις αρχές του μήνα 2.500 κορυφαίοι εκπρόσωποι της οικονομικής και πολιτικής παγκόσμιας εξουσίας, προφανώς όχι για λόγους κοινωνικής συναναστροφής, αν και αυτό είναι απαραίτητο σε τέτοιους κύκλους, αλλά για να διαβουλευτούν πάνω στις παγκόσμιες εξελίξεις και για να χαράξουν της διεθνικές στρατηγικές τους στην οικονομία.
Οι από πάνω, για να διατηρήσουν την ηγεμονία τους, φυσικά χρειάζονται με τη βοήθεια των (οργανικών) διανοούμενων τους, παρεμβάσεις και έλεγχο του περιεχομένου σκέψης και καθορισμό των ιδεολογικών προσανατολισμών των ανθρώπων όπου γης. Έτσι διαμορφώνουν τις εξελίξεις, συσχετίζοντας το εθνικό με το διεθνές και αντιστρόφως.
Οι από κάτω, εισπράττοντας συνεχώς σφαλιάρες από τους από πάνω, σκέφτηκαν, πολύ απλά, να υιοθετήσουν την πρακτική τους όπως έκαναν άλλωστε και οι παλιοί. Ας διαβουλευτούμε, λοιπόν, είπαν. Ας μελετήσουμε κι αν μπορέσουμε, σήμερα και αύριο, ας χαράξουμε κι εμείς στρατηγικές.
Έτσι 50.000 άνθρωποι από 130 χώρες από τις πιο ανεπτυγμένες έως την Γκάνα, τις Φιλιππίνες, τη Νότια Αφρική και την Ινδία, έκλεισαν ραντεβού στο Πόρτο Αλέγκρε. Τι συζήτησαν; Τα πάντα. Για το πραγματικό χρέος των αναπτυγμένων κρατών προς τον τρίτο κόσμο, για τον πλανήτη που καταστρέφεται, για τα φάρμακα που είναι πανάκριβα, για τα μεταλλαγμένα τρόφιμα για το νερό που στερεύει και μολύνεται, ακόμα και για την εμπορευματοποίηση της αρχιτεκτονικής.
Φυσικά απέρριψαν με πάθος τον πόλεμο, καταδίκασαν την πολιτική του Ισραήλ και τον άλλων στην Παλαιστίνη και συζήτησαν τα βαθύτερα αίτια της νεοφιλελεύθερης κρίσης της Αργεντινής.
Και εδώ διαφέροντας από τους από πάνω, όλα αυτά τα έπραξαν με μουσική και χορό.
Ο Τσε και ο Ζαπάτα παντού, συμβολικές μορφές του έρωτα για τη ζωή. Συνυπήρξαν όλοι και όλες. Οι προσωπικότητες όπως ο Τσόμσκι και ο Βαλερστάιν αλλά και «ασήμαντοι», κατά τη δήλωση τους, πρόσωπα όπως η μάνα του Κάρλο Τζουλιάνι και η Ινδιάνα Ριγκομπέρτα Μαντσού.
Σοσιαλιστές και κομμουνιστές (ηγεμονική αν και με εντυπωσιακή πλαστικότητα, ήταν παρουσία της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης), αλλά κυρίως αγωνιστές και αγωνίστριες των κοινωνικών κινημάτων, του φεμινισμού, της οικολογίας καθώς και του συνδικαλισμού, αντιπαρατέθηκαν μεταξύ τους χωρίς όμως να σηκώσουν αναχώματα, αφού τους συνδέει η κοινή αντίθεσή τους στον νεοφιλελευθερισμό, που συνοψίζεται στο σύνθημα «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός».
Στη Γένοβα το κίνημα βγήκε στους δρόμους.
Στο Πόρτο Αλέγκρε πήγε στα θρανία
Σύνδεση θεωρίας και πράξης, όπως διδασκόμασταν παλιά.
Στο Πόρτο Αλέγκρε, όπως θα έλεγε και ο Γκράμσι «μπήκαν τα θεμέλια για μια βαθιά αλλαγή που να δημιουργεί μια νέα σχέση μεταξύ κοινωνίας και κουλτούρας, λαού και διανοούμενων, που να επιδρά στα ήθη και να διαμορφώνει νέες αισθητικές»
.
Άμποτε και στη Θεσσαλονίκη το 2003 να φτιάξουμε και Γένοβα και Πόρτο Αλέγκρε.
Είμαστε ώριμοι.
« «Συναντήσεις» της Αυγής »
