Του Μάκη Μπαλαούρα
Ως εισαγωγή θα εκμεταλλευόμουν ένα σκίτσο του περιοδικού «Νέος Αριστοφάνης», που δυστυχώς δεν βρήκα στο διαδίκτυο για να αποφύγω την αναλυτική παρουσίαση, σκίτσο από μια σειρά αναρτημένων στο κυλικείο της Βουλής, που απ’ ότι κατάλαβα, λίγοι τα είχαν προσέξει. Το σκίτσο αυτό, πρέπει να δημοσιεύτηκε γύρω στο 1893, μετά την περίφημη χρεοκοπία που συνέβη επί πρωθυπουργίας του Χ. Τρικούπη, με το γνωστό «Δυστυχώς επτωχεύσαμεν». Έδειχνε έναν διπρόσωπο άντρα ανάμεσα σε δύο ομάδες. Από τη μια, οι πιστωτές και οι ντόπιοι συνεργάτες τους με φράκα, ημίψηλα και ρεντιγκότες και, από την άλλη, πεσμένοι στα γόνατα δύο ρακένδυτοι που παρακαλούσαν έλεος. Ο διπρόσωπος τους έδειχνε, προκειμένου να τους υποτάξει τελείως, ένα αρμάρι, που αντί για τρόφιμα είχε ποντίκια, κατσαρίδες και άλλα απαίσια ζωύφια.
Ανέχεια ή ελπίδα;
Ήταν η αφορμή για να μπω στο θέμα της κρίσης και της αντιμετώπισής της, όπου στη διάρκεια της ιστορίας καταγράφονται δυο διαφορετικές πορείες. Από τη μια, οι ριψάσπιδες που οδηγούν τους ανθρώπους στην ταπείνωση, στην ανέχεια και στην υποταγή. Από την άλλη, οι μαχητές που αγωνίζονται για αξιοπρέπεια, υπερηφάνεια, ανάταση, ελπίδα, χαμόγελο.
Τα πρώτα μέτρα της κυβέρνησης είναι η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, η αλλαγή μπουζί στον κινητήρα της οικονομίας προκειμένου να αρχίσει να λειτουργεί και βεβαίως η πάταξη της διαφθοράς και η τιμωρία των διεφθαρμένων. Θα τόνιζα την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης για να εφαρμόσει το πρόγραμμά της και να καταργήσει τη λιτότητα γεγονός που αξιολογήθηκε θετικότατα από τον ελληνικό λαό, με συνέπεια όχι μόνο να καταγράφονται πρωτοφανή ποσοστά, όχι μόνο από ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά από όλο το πολιτικό φάσμα, που πήρε δυναμικές διαστάσεις στήριξης της νέας κυβέρνησης με κινηματικές αυθόρμητες πρωτοβουλίες σ’ όλη την Ελλάδα.
Η αποφασιστικότητα της αντίστασης και του δίκιου της νέας κυβέρνησης δημιούργησε ένα νέο μεγάλο ενεργό κύμα «φιλελληνισμού» στην Ευρώπη, τις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο, με φαντασία, σθένος, ελπίδα όπως εκφράζεται και από το διαχρονικό σύνθημα «Λαός ενωμένος, ποτέ νικημένος», στον ενικό και στον πληθυντικό.
Τα όπλα μας είναι μεγάλου βεληνεκούς. Η ενεργή στήριξη των λαών και των κινημάτων, η αποφυγή μιας νέας πολύ πιο βαθιάς κρίσης που, στο ενδεχόμενο ενός Grexit θα λειτουργήσει ως ντόμινο στην παγκόσμια οικονομία, εξ ου και ο φόβος των ΗΠΑ, που έχουν βγει από την κρίση και δε θέλουν να ξαναμπούν εξ αιτίας του δογματισμού των κυρίαρχων ευρωπαϊκών ελίτ, όπως πολύ εύστοχα το παρουσίασε ο νομπελίστας Κρούγκμαν «Η Ελλάδα, γραβάτα που δεν δένεται»!
Το θολωμένο τους μυαλό
Θα έλεγα, επιπλέον, ότι στη χώρα μας δεν υπήρξε μια απλή συνηθισμένη κυβερνητική αλλαγή, αλλά μια ανατροπή του φθαρμένου και ευτελισμένου πολιτικού συστήματος. Μια ιστορική τομή. Οι μόνοι που δεν κατάλαβαν αυτό το κεφαλαιώδες γεγονός είναι οι ηγετικές ομάδες της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού. Στο θολωμένο τους μυαλό έχουν την με κάθε τρόπο υπονόμευση της κυβέρνησης, στηρίζοντας ταυτόχρονα τους δανειστές μας, προσδοκώντας την «αριστερή παρένθεση». Εδώ θα παρουσίαζα τη γελοιογραφία του Ανδρέα Πετρουλάκη στην «Καθημερινή» της Κυριακής, η οποία εμφανίζεται εντός του κειμένου μου. Με τη φαντασίωση της «αριστερής παρένθεσης» και τον ρεβανσισμό τα κόμματα αυτά θα μπουν οριστικά στο περιθώριο της ιστορίας.
«Που θα βρείτε τα λεφτά;» είναι η μόνιμη επωδός των ομιλητών των κομμάτων αυτών. Η απάντηση μου θα ήταν: από τους φίλους σας, που βρίσκονται στις λίστες Λαγκάρντ, Νικολούδη, Λιχτενστάιν, Λονδίνου, από αυτούς που μαζί τους δημιουργήσατε το αμαρτωλό τρίγωνο της πολιτικής εξουσίας-ΜΜΕ-τραπεζών.
Ας προβληματιστούν εγκαίρως γιατί τότε ο ελληνικός λαός θα πει τη ρήση του Χριστού «Άφες τους νεκρούς θάψαι τους εαυτών νεκρούς».
Προς το ΚΚΕ θα έλεγα: Σύντροφοι πιέστε, διεκδικήστε, όπως λέτε, αλλά όχι ισοπεδωτικά και μηδενιστικά. Ποτέ το ΚΚΕ στην ηρωική και μακρά πορεία του δεν είχε μια τέτοια στάση, ακόμα και απέναντι σε αστικά κόμματα…
Τέλος, θα τελείωνα με ένα στίχο του μεγάλου Ηλείου ποιητή Τάκη Σινόπουλου «Αυτά μου χρειάζονται για την οργή και την υπερηφάνεια μου. Για να κρατήσω και να κρατηθώ. Και δεν φοβάμαι».
*Τίτλος δανεισμένος από άρθρο του νομπελίστα οικονομολόγου Πολ Κρούγκμαν «Η Ελλάδα, γραβάτα που δεν δένεται», στους New York Times https://www.lifo.gr/comment/268788
