Υπάρχουν κάτι τύποι που όσο μεγαλώνουν μένουν νέοι με την έννοια της μαχητικότητας, της ριζοσπαστικότητας και της ανιδιοτέλειας. Θέλουν πάντα και αδιάκοπα να αλλάξουν τον κόσμο. Θα έδιναν και τη ζωή τους γι’ αυτό και όταν το έκαναν τελικά τη γλύτωσαν παρά λίγες γροθιές. Από την ιστορία δικαιώθηκαν γιατί απλά τους δικαιώνει ο κόσμος, ο απλός κόσμος που ειδικά σήμερα υποφέρει. Από όλη την Ελλάδα και τώρα και από την Ευρώπη που ποτέ δεν ξεχνούν. Γιατί η πάλη είναι όλων των λαών.
Μέσα σ’ αυτούς, είναι και ένας τρομερός τύπος ο Μάκης Μπαλαούρας, ο ηγέτης του φοιτητικού κινήματος επί Χούντας, ο σεμνός και γελαστός σύντροφος στο κόμμα που δεν φοβήθηκε μειοψηφίες να τις κάνει πλειοψηφίες, ο συνδικαλιστής των τραπεζών που έκλεισε το χρηματιστήριο και ενόχλησε το σύστημα, ο κινηματικός τύπος στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στην Λατινική Αμερική και στην Παλαιστίνη.
Ο δημοσιογράφος της πολιτικής και πολιτισμικής κριτικής, ο “Άνθρωπος που ενόχλησε τον Τρισέ”.Ο άνθρωπος που κάποτε ο Άγγελος Ελεφάντης και ο Αριστείδης Μπαλτάς χαρακτήρισαν ως σοφό και μου παν πως πρέπει να τον ακούω. Ο τύπος που χαίρει εκτίμησης ακόμα και από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ένας απ’ αυτούς που πρέπει να τιμήσουμε στην νέα κυβέρνηση της Αριστεράς.
Ο πατέρας μου…
