Του Μάκη Μπαλαούρα
Μετά τις τελευταίες δημοσκοπήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας, γιατί υπάρχει και μια ακόμα που παρά το γεγονός ότι παραγγέλθηκε από μεγάλη εφημερίδα δε δημοσιεύτηκε, φαίνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αγγίζει την αυτοδυναμία.
Κομβικής σημασίας ήταν η ομιλία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, που με μεστό, καθαρό, σαφή και ελπιδοφόρο λόγο παρουσίασε τις συλλογικές θέσεις του κόμματος για να σταματήσει η κατρακύλα της κοινωνίας στην άβυσσο της εξαχρείωσης και της ανέχειας, με άλλα λόγια να μπει τέλος στην ανθρωπιστική κρίση και θυσία δύο νέων γενιών.
Μετά τις ευρωεκλογές του Μαΐου διάφοροι παρατρεχάμενοι, που πολλοί απ’ αυτούς έχουν προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες τους σε προηγούμενα καθεστώτα, όπως στο Σημιτικό, είδαν φως στην Κουμουνδούρου και θέλησαν να πουλήσουν την ανεκτίμητη πραμάτεια τους στο αδιαφιλονίκητο κόμμα που θα γινόταν κυβέρνηση. Οι τύποι αυτοί, ενδεδυμένοι με δήθεν επιστημονική τήβεννο και με ανάλογο ύφος μιλούσαν για ταβάνια και οροφές. Ότι, δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ έπιασε ταβάνι από ψήφους που μπορούσε να διεκδικήσει από τα άλλα κόμματα και επομένως πρέπει να κάνει ανοίγματα σε πολιτικούς παράγοντες που προέρχονται, κυρίως, από το ΠΑΣΟΚ.
Θέλουν να θολώσει ο ΣΥΡΙΖΑ την αριστερή-ριζοσπαστική φυσιογνωμία του
Με άλλα λόγια, επιδιώκουν μια μετατόπιση του λόγου, του προγράμματος, των προτεραιοτήτων και της φυσιογνωμίας του «από τα αριστερίστικα βαρίδια του 4%», προς αυτό που ονομάζεται κεντροαριστερά.
Τότε γράφτηκαν πολλά άρθρα (και δικό μου στην Εφημερίδα των Συντακτών: http://www.efsyn.gr/?p=208477 ) προς αντίκρουση αυτής της συστημικής και στατικής αντίληψης. Η ίδια όμως η πραγματικότητα αποστόμωσε τους συστημικούς φωστήρες και ο ΣΥΡΙΖΑ κρατώντας τα ριζοσπαστικά του χαρακτηριστικά είναι έτοιμος να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας. Πως αλλιώς να συνέβαινε άραγε, όταν οι σοβαροφανείς αυτοί τύποι, δεν έβλεπαν την πολιτική με όρους της κοινωνίας, αλλά με τακτικισμούς, μη θέλοντας να αντιληφθούν τις ιδεολογικές και πολιτικές διεργασίες που γίνονται στη κοινωνία, στις οποίες συμβάλει ένα διαφορετικό κόμμα. Απόκρυβαν ή ακόμα χειρότερα δεν αντιλαμβάνονταν ότι δε μπορεί να υπάρχει ταβάνι σε ένα κόμμα από το 4% στο 27% και που προχωρά πολύ πιο πάνω. Με μια απλή ανάγνωση των ευρημάτων όλων των εταιριών έρευνας της κοινής γνώμης, αμέσως θα εμφάνιζε τη ρηχότητα τους, γεγονός που θα οδηγούσε στην αυτοκτονία του ΣΥΡΙΖΑ. Ένα ενδεικτικό παράδειγμα είναι το ποσοστό των ευρωεκλογών που πήρε το κόμμα στους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα, με τους οποίους έχουμε μια ιδιαίτερη μεροληπτική θετικά θέση, μόνο το 21% απ’ αυτούς ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Οι άνθρωποι που έγιναν άνεργοι πρώτη φορά έδωσαν μόνο το 27,3%, οι συνταξιούχοι το 20,3%, ενώ πιο καλύτερα αλλά όχι ικανοποιητικά για τη καταστροφή που έχουν πάθει οι αγρότες-κτηνοτρόφοι (37,5%). Πιάσαμε το ταβάνι σ’ αυτές τις πληβειακές κατηγορίες που πρωτίστως μας ενδιαφέρουν;
Οι τακτικισμοί δε μας ταιριάζουν
Σήμερα βέβαια βρισκόμαστε αλλού. Ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται η ηγεμονική δύναμη και η ελπιδοφόρα κυβέρνηση για την πλειοψηφία της κοινωνίας. Σε καμία περίπτωση όμως ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Το θηρίο όταν ψυχορραγεί γίνεται πιο επικίνδυνο. Από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο προς αντίκρουση της μεγάλης επίθεσης που εξελίσσεται από μέσα και έξω, αλλά και για λόγους, κυρίως, γείωσης με την κοινωνία, τις ανάγκες και τις ελπίδες της, χρειάζεται τη συνέχεια του ριζοσπαστικού λόγου, αποφυγή και καυτηρίαση της πολυγλωσσίας και συνεργασίες με φερέγγυα πρόσωπα.
Ο απλός κόσμος, που προέρχεται, κυρίως, από το ΠΑΣΟΚ και προσβλέπει στον ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο σαφής και πιο αποφασιστικός. Όποιοι συναντούν αυτό τον κόσμο θα το διαπιστώνουν αμέσως. «Μη ξεπλύνετε αυτούς που μας έφεραν σ’ αυτό το χάλι, που μας ξεγέλασαν, σκόρπισαν τις ελπίδες μας, που βολεύτηκαν με λαμογιές και λοβιτούρες». Παρά ταύτα, όπως εντοπίζει και η Νομαρχιακή Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ Ηλείας, στα τοπικά μέσα ενημέρωσης, αλλά και στα «καφενεία» αναφέρονται διάφορα πρόσωπα που υπήρξαν μέχρι πρόσφατα παράγοντες των μηχανισμών, που στήριξαν όλες τις αντικοινωνικές πολιτικές, με άλλα λόγια το μακρύ χέρι του ΠΑΣΟΚ από θέσεις εξουσίας. Και αυτό συμβαίνει χωρίς ίχνος έμπρακτου αναστοχασμού, απλώς είδαν φως μιας νέας κατάστασης και σκέφτηκαν να ανέβουν στην υπερταχεία…
Από το χώρο της ΔΗΜΑΡ επίσης ακούγονται χτυπήματα στην πόρτα της Κουμουνδούρου. Δεν είναι μια απλή περίπτωση. Στο κόμμα αυτό έχουν απομείνει 10 βουλευτές, εξαιρετικά χρήσιμοι για να μη συγκεντρώσει η κυβέρνηση τους 180 βουλευτές για πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όμως η ΔΗΜΑΡ δεν είναι μια απλή περίπτωση. Στην πλέον κρίσιμη ιστορικά πολιτική περίοδο στήριξε και συμμετείχε στη νεοφιλελεύθερη, μνημονιακή και ακροδεξιά κυβέρνηση. Ο ελληνικός λαός την τιμώρησε καίρια εξαφανίζοντας την, όπως και το ΛΑΟΣ (χωρίς κανένα άλλο συνειρμό με τη ΔΗΜΑΡ). Βεβαίως, μακριά από απολυτότητες, υπάρχουν στελέχη του κόμματος αυτού, που μπορεί να αξιοποιηθούν και στο κρατικό μηχανισμό, κυρίως από τη βάση, που δεν υπήρξαν προκλητικά στην υπόλοιπη Αριστερά και δεν ταυτίστηκαν –όπως άλλοι τζιχαντιστές– με την πολιτική της συγκυβέρνησης, διαφυλάσσοντας ταυτόχρονα τα ηθικά στοιχεία της κοινής μας συμπόρευσης. Καμιά κοινωνική ανάγκη δεν επιβάλλει μια κεντρική συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΔΗΜΑΡ. Αντίθετα μια τέτοια συνεργασία με τη ΔΗΜΑΡ, όχι μόνο δε θα μας πρόσφερε δυνατότητες αλλά θα αφαιρούσε το ηθικό πλεονέκτημα του ΣΥΡΙΖΑ, με συνέπεια την ακύρωση της ριζοσπαστικής φυσιογνωμίας και του οράματος, άρα απώλεια ψήφων.
Η ιστορία έχει δείξει (και διεθνώς) ότι συνεργασίες όταν δε συμβάδιζαν με τις αρχές και τη φυσιογνωμία είχαν δεκαδικό πολλαπλασιαστή…
*(από τη στήλη «Εποχικά» της ΕΠΟΧΗΣ)
