Του Μάκη Μπαλαούρα
Όσοι/όσες έχουν ταξιδεύσει οδικώς στον άξονα Κορίνθου-Πύργου θα έχουν δει τρομοκρατούμενοι, τις προειδοποιητικές πινακίδες, μεταξύ Κορίνθου-Πάτρας, σαν αυτή του τίτλου ή παρόμοιες όπως «Προσοχή! Στα επόμενα χιλιόμετρα συμβαίνουν πολλά ατυχήματα»!
Αν συζητήσεις με οδηγούς από την υπόλοιπη Ευρώπη, θα διαπιστώσεις με έκπληξη, ότι πουθενά αλλού στην ήπειρο αυτή δεν συναντάει κανείς τέτοιες τρομοκρατικές προειδοποιήσεις. Ζήτημα είναι αν υπάρχει έστω σε άλλο κράτος, από τα λεγόμενα τριτοκοσμικά, τέτοια πινακίδα. Γεγονός τόσο αδιανόητο, που όταν πρωτομπήκαν λεγόταν, ότι δεν τα έβαλε το κράτος, αλλά ιδιώτες, συγγενείς θυμάτων…
• Η «Εθνική Οδός» Κορίνθου-Πάτρας ήταν από τους πρώτους αυτοκινητόδρομους, άρχισε να κατασκευάζεται το 1960 και εγκαινιάστηκε το 1969. Θυμάμαι ότι μικρός ταξίδεψα λίγες μέρες πριν δοθεί στην κυκλοφορία και μου αποτυπώθηκε στη μνήμη ως ένας σύγχρονος, άνετος και ασφαλής δρόμος. Έκτοτε, ο κόσμος άλλαξε, άλλαξαν οι καιροί. Η κυκλοφορία των οχημάτων πολλαπλασιάστηκε, ιδίως με την ανάπτυξη της θαλάσσιας μετακίνησης προς Ιταλία και τα αυτοκίνητα είναι πια τούρμπο. Έγινε κατολίσθηση, έπεσε κι ένας βράχος και η εθνικό οδός κατάντησε λαιμητόμος.
• Από την άλλη, καταργήθηκε η σιδηροδρομική γραμμή Κορίνθου-Καλαμάτας Είναι γνωστό ότι η γραμμή Πύργου–Κατακόλου εγκαινιάστηκε πολύ πιο νωρίς, από το 1892, η πρώτη -εκτός Αττικής- γραμμή (λόγω μεταφοράς της σταφίδας) και λίγες μέρες αργότερα οι γραμμές που συνέδεαν τον Πειραιά με την Καλαμάτα, το Ναύπλιο και την Τρίπολη (ΣΠΑΠ). Μέχρι την κατάργηση της Κορίνθου-Καλαμάτας, το σιδηροδρομικό δίκτυο παρέμεινε, με κάποια ψιλομερεμέτια, όπως όταν παραδόθηκε στην κυκλοφορία.
Το 2011 επί μνημονιακών κυβερνήσεων το δίκτυο καταργήθηκε ως ασύμφορο. Ίσως πια η πορεία, τουλάχιστον για το εγγύς μέλλον, είναι μη αναστρέψιμη, καθότι πέραν των άλλων έχουν ξηλωθεί τεράστια κομμάτια από κυνηγούς μετάλλων, ενώ οι υπέροχοι σταθμοί είτε ρημάζουν, είτε στην καλύτερη περίπτωση γίνονται σουβλατζίδικα ή μπαρ.
Πληρώνουμε τις εμμονές των τροϊκανών
Δεν είναι ανεξήγητη η δογματική επιμονή της ευρωαμερικάνικης τρόικας στην κατάργηση του σιδηροδρομικού δικτύου και η εγκατάλειψη του οδικού. Πολύ περισσότερο που διεθνώς το τρένο έχει αλματώδη εξέλιξη, είναι ασφαλές, φθηνό, γρήγορο και φιλικό στο περιβάλλον. Αλλά και εδώ ο προαστιακός Αθήνα-Κιάτο, από όλες τις απόψεις είναι επιτυχημένο μέσο. Απόσταση 90 χιλιομέτρων τη καλύπτει σε 1 ώρα και 10 λεπτά. Από άλλη άποψη και η εκδρομική γραμμή Κατακόλου- Αρχαίας Ολυμπίας είναι πετυχημένη.
Προφανώς οι τροϊκανοί (και οι εγχώριοι συνοδοιπόροι τους) έδρασαν είτε ως ταλιμπάν της δημοσιονομικής πειθαρχίας είτε για να εξυπηρετήσουν άλλα σχέδια, υπονομεύοντας και τις μεταφορές προς την Ευρώπη. Τα ερωτήματα αυτά κάποτε βέβαια θα απαντηθούν.
Γιατί δεν αντιδρούν οι αιρετοί;
Οι ευθύνες όμως των δημοτικών-περιφερειακών εκπροσώπων μας δεν μπορούν να παραπεμφθούν στην ιστορία. Πώς αντέδρασαν στον ξεπεσμό αυτό, πώς αντιπάλεψαν την επικινδυνότητα της μετακίνησης των εκπροσωπούμενων τους, πώς φθήνυναν πολιτισμικά με τις τρομολαγνικές πινακίδες στις περιοχές τους; Πώς συνέβαλαν στο βιασμό του περιβάλλοντός μας; Ξεσήκωσαν τους πολίτες, βγήκαν στους δρόμους, έκλεισαν τις δημόσιες υπηρεσίες ή βολεύτηκαν με χλιαρά δελτία τύπου στα μίντια;
Ακόμα και πριν την κρίση, όταν το 1998 ο Κ. Σημίτης θεμελίωνε το έργο που οραματίστηκε ο Χαρίλαος Τρικούπης, τη ζεύξη Ρίου-Αντιρρίου, κανένας από τους εκπροσώπους Δημάρχους-Νομάρχες της Δυτικής Ελλάδας-Ηπείρου δεν πρόβαλε δημοσίως και σθεναρά την ανάγκη της ύπαρξης σιδηροδρομικής γραμμής στη γέφυρα, όπως γίνεται παντού στον κόσμο, από την Ινδία έως τις ΗΠΑ, προκειμένου να συνδέονται μεταξύ τους οι περιοχές αυτές, πράγμα που είχε προτείνει ο ΟΣΕ και τα κόμματα της Αριστεράς, πολύ περισσότερο που το λιμάνι της Ηγουμενίτσας εξελισσόταν ως πρώτο λιμάνι της χώρας στη σύνδεση μας με την Ιταλία.
Τελικά, το μόνο άξιο γι’ αυτούς είναι ο μισθός τους. Ας χαίρονται τις οικονομίες που έκαναν με «τον ιδρώτα» του προσώπου τους…
(από τις εφημερίδες ΕΠΟΧΗ και Πατρίς)
