Όταν η Μέ­ρ­κελ συ­νά­ντη­σε τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Του Μά­κη Μπα­λα­ού­ρα

Εφημερίδα “Εποχή”

Στην ε­φη­με­ρί­δα αυ­τή τον Μάιο του 2012 κα­θώς και τον Νοέ­μ­βριο του ί­διου έ­τους, με τί­τ­λο “Τους κο­στί­ζει πα­νά­κρι­βα η έ­ξο­δος της Ελλά­δας α­πό το Ευ­ρώ” ή το “Φαι­νό­με­νο της πε­τα­λού­δας”, το πρώ­το και με τί­τ­λο “Η Grexit θα φέ­ρει break it, το δεύ­τε­ρο ”(Το Grexit εί­ναι η ε­ν­δε­χό­με­νη έ­ξο­δος της Ελλά­δας α­πό την ευ­ρω­ζώ­νη. που θα προ­κα­λού­σε διά­λυ­ση της ευ­ρω­ζώ­νης (break it), ε­πι­χει­ρη­μα­το­λο­γού­σα­με ό­τι η ε­ν­δε­χό­με­νη έ­ξο­δος της Ελλά­δας α­πό την ζώ­νη του Ευ­ρώ θα κό­στι­ζε πα­νά­κρι­βα, πο­λι­τι­κά, γεω­στρα­γι­κά και οι­κο­νο­μι­κά, με α­νυ­πο­λό­γι­στες συ­νέ­πειες που μπο­ρεί να δη­μιου­ρ­γή­σουν “α­λυ­σι­δω­τό ι­στο­ρι­κό κα­τά­ρ­ρευ­σης ή του­λά­χι­στον βα­θιάς κρί­σης που θα συ­μπα­ρα­σύ­ρει την πα­γκό­σμια οι­κο­νο­μία”.
Προς ε­πί­ρ­ρω­ση των ι­σχυ­ρι­σμών μας, πα­ρα­θέ­τα­με τό­τε μια σει­ρά δη­λώ­σεων ε­πι­φα­νών θε­σμι­κών πα­ρα­γό­ντων α­πό τον Τσα­ρ­λς Ντα­λά­ρα (“θα α­κο­λου­θή­σει Αρμα­γε­δ­δώ­ν”, εί­πε), έως τον Πρό­ντι, με­λέ­τες διε­θνών οι­κο­νο­μι­κών ι­ν­στι­τού­των κύ­ρους, ό­πως το γε­ρ­μα­νι­κό Ίδρυ­μα Μπέ­ρ­τε­λ­σμαν, κα­θώς και α­ρ­θρο­γρα­φία διε­θνών ε­φη­με­ρί­δων α­πό τους Financial Times και τον Economist έως τη Monde και τον Guardian.
Όλοι α­νέ­φε­ραν τους τε­ρά­στιους κι­ν­δύ­νους ό­χι μό­νο για την Ευ­ρω­ζώ­νη και την Ε.Ε. α­λ­λά και την πα­γκό­σμια οι­κο­νο­μία, α­να­φέ­ρο­ντας α­σύ­λ­λη­πτα πο­σά ως κό­στος α­πό πι­θα­νή έ­ξο­δο της χώ­ρας α­πό το Ευ­ρώ (Guardian 1 τρις δο­λά­ρια στην Ευ­ρω­ζώ­νη, Ίδρυ­μα Μπέ­ρ­τε­λ­σμαν 17 τρις πα­γκο­σμίως).
Με­γα­λύ­τε­ρου ό­μως με­γέ­θους προ­βλή­μα­τα πο­λι­τι­κής και γεω­στρα­τη­γι­κής υ­φής θα δη­μιου­ρ­γού­νταν α­πό μια τέ­τοια ε­ξέ­λι­ξη. Σχη­μα­τι­σμέ­νες και δε­δο­μέ­νες διε­θνείς ι­σο­ρ­ρο­πίες θα α­να­τρέ­πο­νταν, ι­δίως στην Ε.Ε. α­πό την κά­λ­τσα που θα ά­ρ­χι­ζε να ξη­λώ­νε­ται με συ­νέ­πεια την διά­λυ­ση της Ευ­ρω­ζώ­νης. Δεν ή­ταν τυ­χαίο ά­λ­λω­στε, ό­τι ε­κτός των Η­ΠΑ, ι­σχυ­ρά κρά­τη ό­πως η Ρω­σία, η Ια­πω­νία και η Κί­να(α­πεί­λη­σε ό­τι θα ξε­που­λού­σε ό­λα τα ευ­ρω­παϊκά α­ξιό­γρα­φα) εί­χαν ε­κ­φρά­σει ε­ντο­νό­τα­τες α­νη­συ­χίες.
Τό­τε, πα­ρό­μοια ε­πι­χει­ρη­μα­το­λο­γία, που ε­κ­πο­ρευό­ταν α­πό τη στρα­τη­γι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, α­ντι­με­τω­πί­ζο­νταν ως γρα­φι­κή, ε­πι­πό­λαια και τυ­χο­διω­κτι­κή.
Ακό­μα και για την πο­λύ μι­κρή Κύ­προ γρά­φα­με (Απρί­λης 2013) ό­τι ε­ν­δε­χό­με­νη α­ντί­στα­σή της θα α­πο­τε­λού­σε πα­γκό­σμιο συ­στη­μι­κό κί­ν­δυ­νο, γε­γο­νός που ε­ντό­πι­σαν τό­τε και οι δύο ι­σχυ­ρές κυ­ρίες του ΔΝΤ και της Πα­γκό­σμιας Τρά­πε­ζες, Λα­γκά­ρ­ντ και Ιντρα­ουά­τι, α­ντί­στοι­χα.

Επι­βε­βαιώ­νε­ται η στρα­τη­γι­κή ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ

Πριν λί­γες μέ­ρες στις 19 Δε­κε­μ­βρίου, η Α. Μέ­ρ­κε­λ, ό­πως έ­γρα­ψε η Monde και δεν δια­ψεύ­στη­κε, α­πο­κά­λυ­ψε στη Σύ­νο­δο Κο­ρυ­φής της Ε.Ε. ό­τι “συ­ζη­τού­σα­με για να μά­θου­με εάν η Ελλά­δα θα έ­πρε­πε να φύ­γει α­πό την Ευ­ρω­ζώ­νη, ε­γώ πί­στευα πως εάν αυ­τό εί­χε συ­μ­βεί, θα έ­πρε­πε ό­λοι μας να ε­γκα­τα­λεί­ψου­με”. Η Κα­γκε­λά­ριος της Γε­ρ­μα­νίας ου­σια­στι­κά ε­πι­βε­βαίω­σε την ά­πο­ψη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για τη με­γά­λη δυ­να­τό­τη­τα ε­πι­τυ­χούς δια­πρα­γ­μά­τευ­σης κά­τω α­πό την πίε­ση του ε­ν­δε­χό­με­νου διά­λυ­σης της Ευ­ρω­ζώ­νης και κα­τ’ ε­πέ­κτα­ση δη­μιου­ρ­γία νέ­ας πα­γκό­σμιας κρί­σης.
Πέ­ραν της αυ­τής κα­θ’ αυ­τής ση­μα­σίας της δή­λω­σής της, α­να­γεί­ρε­ται το ε­ρώ­τη­μα, για­τί το εί­πε. Μή­πως για να κα­θη­συ­χά­σει τα υ­πό­λοι­πα μέ­λη της Ε.Ε. ό­τι ε­ξέ­λει­πε ο κί­ν­δυ­νος break it α­πό το Grexit, ε­πει­δή τα ο­μό­λο­γα του Ελλη­νι­κού Δη­μο­σίου στο με­γα­λύ­τε­ρο μέ­ρος τους (80%) έ­φυ­γαν α­πό τις γε­ρ­μα­νι­κές, γα­λ­λι­κές ή βρε­τα­νι­κές τρά­πε­ζες και ε­πο­μέ­νως μια ε­ν­δε­χό­με­νη δυ­σμε­νής ε­ξέ­λι­ξη, εί­ναι πια πιο δια­χει­ρή­σι­μη, δε­δο­μέ­νου ό­τι τώ­ρα έ­χει α­λ­λά­ξει η δο­μή του ε­λ­λη­νι­κού δη­μό­σιου χρέ­ους και ε­κεί που η Ελλά­δα χρω­στού­σε στους ι­διώ­τες, τώ­ρα χρω­στά στην Ε­ΚΤ, στην ΕΕ και στα κρά­τη της Ευ­ρω­ζώ­νης;
Ασθε­νής ε­ρ­μη­νεία, κυ­ρίως για­τί ού­τε ο κί­ν­δυ­νος ντό­μι­νο ε­κλεί­πει α­πό την α­λ­λα­γή της δο­μής του χρέ­ους, ού­τε προ­φα­νώς α­πο­σο­βού­νται οι τε­ρά­στιες πο­λι­τι­κές ε­πι­πτώ­σεις που θα έ­χει μια έ­ξο­δος της Ελλά­δας.
Μή­πως για να ε­κ­θέ­σει τις μέ­χρι τώ­ρα ε­λ­λη­νι­κές κυ­βε­ρ­νή­σεις που δια­χει­ρί­στη­καν την κρί­ση, ε­πει­δή δεν δια­πρα­γ­μα­τεύ­τη­καν υ­πο­τα­σ­σό­με­νες α­πό­λυ­τα στα σχέ­δια της γε­ρ­μα­νι­κής και ευ­ρω­παϊκής κυ­ρία­ρ­χης ε­λί­τ; Απί­θα­νη μια τέ­τοια ε­ρ­μη­νεία που α­πα­ξιώ­νει τους συ­μ­μά­χους της.
Πιο λο­γι­κή φαί­νε­ται η ε­ρ­νη­νεία που λέει ό­τι η θέ­ση Μέ­ρ­κελ στη­ρί­ζε­ται στο ό­τι δεν υ­πά­ρ­χει πια ά­λ­λος δρό­μος α­πό την πο­λι­τι­κή της. Εί­ναι σαν να δια­μη­νού­σε: «Και τώ­ρα, ό­πως και τό­τε υ­πά­ρ­χουν κί­ν­δυ­νοι για την ευ­ρω­ζώ­νη. Μπο­ρού­με ό­μως να τα κα­τα­φέ­ρου­με υ­πό τον ό­ρο ό­τι θα υ­πά­ρ­χει πλή­ρης συ­μ­μό­ρ­φω­ση στα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα σχέ­δια της φτη­νής και χω­ρίς δι­καιώ­μα­τα ε­ρ­γα­σίας και χω­ρίς κοι­νω­νι­κό κρά­τος».
Η πα­σι­φα­νής πια ε­κλο­γι­κή ε­πι­τυ­χία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δί­νει τη δυ­να­τό­τη­τα να δια­πρα­γ­μα­τευ­τεί με το ό­πλο του πα­γκό­σμιου συ­στη­μι­κού κι­ν­δύ­νου(αυ­τό, δη­λα­δή, που ο­μο­λό­γη­σε η Μέ­ρ­κελ), διε­κ­δι­κώ­ντας πα­ρα­γρα­φή του με­γα­λύ­τε­ρου μέ­ρους του χρέ­ους, σε συ­ν­δυα­σμό με ρή­τρα α­νά­πτυ­ξης, α­νά­πτυ­ξη που θα προέ­λ­θει α­πό έ­να νέο σχέ­διο Μά­ρ­σα­λ(“Grashall Plan ό­πως το ο­νό­μα­σε το Ινστι­τού­το Strategy Economics του Λο­ν­δί­νου”). Ήδη ά­ρ­χι­ζαν να προ­στί­θε­νται και ά­λ­λες φω­νές, ό­πως του πρώην κα­γκε­λά­ριου Χ. Σμί­τ, που ζη­τούν, ό­τι διε­κ­δι­κεί και ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, προ­κει­μέ­νου να υ­πά­ρ­ξει η ΕΕ. Και κά­τι ε­πί­σης ση­μα­ντι­κό: Η ά­νο­δος της Αρι­στε­ράς στη κυ­βέ­ρ­νη­ση εί­ναι προ­φα­νές ό­τι θα πυ­ρο­δο­τή­σει ό­χι μό­νο κοι­νω­νι­κές διε­ρ­γα­σίες στην Ελλά­δα, α­λ­λά και στην Ευ­ρώ­πη. Η ευ­ρω­παϊκή ε­ρ­γα­τι­κή τά­ξη, οι λα­οί θα νοιώ­σουν ό­τι πε­τυ­χαί­νουν μια με­γά­λη νί­κη, τέ­τοια που μπο­ρεί να ε­πη­ρεά­σει σο­βα­ρά την ευ­ρω­παϊκή πο­λι­τι­κή.